Goodnight Irene!
Bristol is een van de grootste steden van Engeland, maar qua voetbal telt de stad in de top niet mee. De stad telt wel twee mooie voetbalclubs en heeft daarmee ook een beruchte stadsderby: Bristol Rovers tegen Bristol City. Bristol Rovers is de oudste club van de twee en werd opgericht in 1883. Supporters van de Rovers zijn vooral bekend vanwege het lied ‘Goodnight Irene’. Het lied is ongeveer even oud als de club, maar het duurde tot in de jaren vijftig dat de club en het lied elkaar vonden.
Bij Bristol Rovers zingen ze het lied sinds het seizoen van 1950-1951. Tijdens de wedstrijd Bristol Rovers – Plymouth Argyle beleefde Goodnight Irene het debuut in het voormalige Eastville Stadium. Volgens de overlevering zouden fans van Plymouth Argyle na een 0-1 voorsprong het lied als eerste hebben gezongen hebben gezongen, onder begeleiding van een meegereisde accordeonist. Toen Bristol Rovers de wedstrijd naar zich toetrok en won met 3-1, zongen de supporters van Bristol Rovers naar de uitsupporters op hun beurt ‘Goodnight Argyle’. Wat waarschijnlijk begon als een beetje plagen van de tegenstander, groeide in de loop van het seizoen uit tot het lied dat aan Bristol Rovers werd verbonden.
Irene goodnight!
Irene goodnight!
Goodnight Irene, Goodnight Irene!
I’ll see you in my dreams!
Goodnight Irene is een zogenaamde Amerikaanse folksong. Vermoedelijk ligt de oorsprong van het lied rondom 1880, maar de bekendheid ervan is vooral toe te schrijven aan de latere Huddie Ledbetter. Hij is beter bekend onder de naam Leadbelly of Lead Belly, als muzikant in de eerste helft van de vorige eeuw.
Waar Bristol Rovers door de toevoeging van ‘Rovers’ misschien wat huiveringwekkend klinkt, was deze Lead Belly écht gevaarlijk. Meerdere malen zat hij in de gevangenis, waaruit hij ook eens wist te ontsnappen, maar later weer vast kwam te zitten wegens moord. Zijn muziek bracht hem letterlijk vrijheid, want hij werd vrijgelaten vanwege goed gedrag en met name omdat hij bewakers en medegevangenen soms plezierde met optredens. Ongetwijfeld zal ook Goodnight Irene meerdere malen geklonken hebben in de Amerikaanse cellencomplexen, zelf zei Lead Belly dat hij Goodnight Irene van zijn oom had geleerd.
Lead Belly’s muziek en gekregen vrijheid zorgden ervoor dat hij door Amerika kon reizen voor optredens. Goodnight Irene werd een van zijn meest geliefde nummers. Toen hij in 1949 terugkwam van een Europese tournee maakte de ziekte ALS een einde aan zijn onstuimige leven.
Een jaar na zijn dood coverde de Amerikaanse band The Weavers in 1950 Goodnight Irene. Deze cover werd een grote hit en ook in Engeland sloeg het nummer aan. Dat Goodnight Irene in het najaar van 1950 voor het eerst werd gezongen bij Bristol Rovers is hier dus een gevolg van. Helaas heeft Lead Belly als ‘echte rover’ het lied bij Bristol Rovers nooit kunnen meemaken, maar dankzij hun fans klinkt Lead Belly’s muziek iedere week langs een voetbalveld in Engeland en wensen zij zijn droomvrouw een goede nacht.
(foto via That’ll be the Day)
