De trots van Waregem, al komt die eigenlijk uit Zulte

We blijven nog even in de Belgische eerste klasse, maar we reizen wel naar de andere kant van het land. In het West-Vlaamse Waregem vecht een fusieploeg op dit moment tegen de degradatie. Maar er is hoop.

De start

In die hoek van West-Vlaanderen zijn heel wat ploegen op een zakdoek bij elkaar. Roeselare en Kortrijk zijn heel erg dichtbij en alle tussenliggende gemeentes hebben ook een pak ploegen. Zelfs Moeskroen en het Franse Lille zijn niet zo heel erg ver weg. Allen met een lange voetbalgeschiedenis en dat is in Waregem niet anders.

Union de la Lys Vive Saint-Eloi Waereghem was de eerste in 1905. Maar die hielden het maar drie jaar vol. In 1912 volgden dan twee ploegen. Voetbal Vereeniging Waereghem was net ietsje sneller en hield het ook wat langer vol – amper een jaar – dan Waereghem Football Club – slechts drie maanden actief. Daarna was het wachten tot in 1921 wanneer Sporting Club de Waereghem een poging ondernam. Ze bestonden al eerder (waarschijnlijk vlak na WOI), maar de eerste bewijzen op papier waren er pas in 1921. Maar in 1923 was het alweer afgelopen.

In 1925 zou het pas echt beginnen voor Waregem. Waereghem Sportif startte dat jaar en zou in 1935 de naam aanpassen naar Football Club Waereghem Sportief. Ze speelden van bij het begin en voor de rest van hun bestaan in Het Leeuwken. Jammer genoeg is er van dat stadion helemaal niets meer te vinden. Na enkele jaren in de hoogste West-Vlaamse afdeling promoveerden ze in 1932 naar de nationale reeksen. Geen succes, want in 1934 verdwenen ze alweer in de provinciale reeksen.

Op weg naar fusie

Al kregen ze in de loop van de jaren wel rechtstreekse concurrentie. In 1928 kwam er Red Star Waereghem bij. Zij speelden altijd aan de Vijfseweg, maar ook daar is helemaal niets meer te zien van een stadion. Red Star zou zelf nooit de nationale reeksen halen. In plaats daarvan wisselden ze de hoogste provinciale reeks wel vaak af met de tweede divisie in West-Vlaanderen. Maar meer en meer kwam het besef dat ze samen sterker zouden staan. In 1946 viel dan ook het doek over Sportief en Red Star. Sportvereeniging Waregem was geboren. Al zouden de stamnummers van de twee oorspronkelijke clubs volgens de toenmalige regels verdwijnen en een nieuwe aangeduid worden.

In 1951 al werd de naam aangepast naar Koninklijk Sportvereniging Waregem, zoals de club voor een lange periode bekend zou staan. Sindsdien zouden ze ook als Essevee door het leven gaan. In 1948 al zouden ze de nationale reeksen bereiken, een evenaring van ‘de Sportief’. En ze zouden nooit meer naar de provinciale reeksen teruggaan. Integendeel zelfs. Dat was toen nog de derde klasse. Op twee jaartjes vierde klasse na zouden ze lange tijd daar blijven.

Maar begin jaren 60 zou het plots snel gaan. In 1963 stootten ze door naar de tweede klasse en in 1966 al zou de eerste klasse volgen. Behalve een seizoen 72/73 zouden ‘de Boeren’ tot in 1994 in die eerste klasse blijven. Degradatie ontlopen zat er wel eens bij. Maar successen waren er zeer zeker ook. Bekerwinst in 1974 en finalist in 1982; enkele keren een vierde stek in de competitie en tot vijf keer Europees voetbal. In 85/86 wisten ze zelfs de halve finale van de UEFA Cup te halen.

Pieken, dalen en nieuwe starten

Maar vanaf 1994 zou het een pak moeilijker worden. Financiële problemen staken de kop op en degradaties waren het gevolg. In 1999 zakten ze zelfs naar de vierde klasse door die financiële problemen. In 2001 uiteindelijk zou KSV Waregem ophouden te bestaan. Er wordt vaak van een fusie gesproken, maar officieel zou Essevee verdwijnen en zou Zultse VV een transformatie ondergaan. Als Oost-Vlaamse club werd Zultse VV officieel Sportvereniging Zulte-Waregem. Later zou het streepje wel nog verdwijnen.

Sindsdien ziet de toekomst er weer een pak rooskleuriger uit. Als nieuwe club ging het vernieuwde Essevee van start in de derde klasse (waar Zultse VV geëindigd was) en daar speelden ze onmiddellijk kampioen. In 2005 al promoveerden ze weer naar de eerste klasse. Tot nu bleven ze altijd in de eerste klasse met als hoogtepunten het vicekampioenschap in 2013 en bekerwinnaar in 2006 en 2017 en finalist in 2014. Intussen speelden ze ook weer vier keer Europees voetbal, al moet het huzarenstukje uit de jaren 80 wel nog geëvenaard worden.

Bij een ploeg met zo’n prestaties hoort natuurlijk ook een modern stadion. En dat hebben ze ook. Het Regenboogstadion werd in 1957 ingehuldigd – met het wereldkampioenschap wielrennen dat de winnaar met de regenboogtrui beloond. De brug vlak naast het stadion was opzettelijk aangelegd omdat de wielrenners eerst een lange rechte lijn af moeten leggen vooraleer een stadion binnen te rijden.

Sindsdien is het stadion wel regelmatig onder handen genomen. Vooral na de successen in de jaren 80 en de financiële malaise in de jaren 90 volgde een grote metamorfose. Intussen doet bijna niets nog denken aan de oude bak die vele groundhoppers vast had doen kwijlen. Bijna. Want er is nog een heel erg klein stukje staantribune van weleer bewaard gebleven. Al moet je wel erg goed kijken.

Je kan alle artikelen van Pitchd natuurlijk ook lezen op de Pitchd website, zoals dit artikel hier.