Voetbal in Zuid-Europa

De pure voetballiefde van Estrela de Amadora

De nieuwe collectie van PGWEAR is nu verkrijgbaar bij PGWEAR Nederland. Profiteer van gratis verzending vanaf 75 euro (NL+ BE) en zorg dat jij klaar bent voor al die mooie awaydays die gaan komen dit seizoen!

In een voetbalwereld die steeds meer draait om commercie wordt het steeds lastiger om nog een stukje pure voetbalpassie te vinden. Kaartprijzen waardoor de arme supporters uit het stadion worden geweerd. Stadionverboden die worden rondgestrooid alsof het snoepgoed is op 5 december om de fanatiekere supporters te weren. Spelers die nauwelijks nog liefde hebben voor de club waar ze spelen en vooral zo snel mogelijk willen vertrekken naar een grotere club. De afstand tussen club en supporters die vaak alleen maar groter wordt. Soms is het voor de echte voetballiefhebber makkelijk om te vergeten waarom hij ook alweer verliefd is geworden op dit schitterende spelletje. Gelukkig is er dan heel soms die ene ervaring. Een ervaring van oprechte voetballiefde. Die precies laat zien wat voetbal mooi maakt. Zo een ervaring mocht ik meemaken bij de gevallen topclub Estrela de Amadora.

Leegte

Estrela de Amadora. Vrij vertaald tot ‘de ster van Amadora’. Het is een naam die bij de Nederlandse voetbalkenner niet snel een belletje doet rinkelen. Vergis je echter niet, binnen Portugal is de club een bekende naam. 16 jaar lang was de club actief op het hoogste niveau. In 1990 beleefde zij een absoluut hoogtepunt. De beker van Portugal werd naar de plaats iets buiten Lissabon gehaald. Het is een eer die slechts dertien clubs in de geschiedenis van het Portugese voetbal toe komt. Dit alleen al maakt Estrela een bekende naam. Deze bekerwinst betekende natuurlijk ook dat er Europees gespeeld mocht worden. Het Zwitserse Neuchatel Xamax en het Belgische RFC Liège kwamen op bezoek in het Estádio José Gomes.

Ook recentelijk was de club allesbehalve een laagvlieger. In 2004/05 en 2008/09 werd de halve finale van de beker bereikt. Het overgrote deel van de twintig jaar die daaraan vooraf gingen was de club ook actief op het hoogste niveau. Het bekersucces van 2008/09 zou helaas de zwanenzang blijken van Os Tricolor. Een groot gebrek aan geld zorgde voor de nachtmerrie van elke supporter. De club werd failliet verklaard. Waar veel clubs in Portugal nog het geluk hebben dat ‘slechts’ het eerst elftal failliet wordt verklaard, had Estrela meer pech. De gehele club mocht niet langer bestaan. Het recht op het logo en de naam waren ze kwijt en de toegang tot het stadion werd hun ontzegd. Voor de supporters bleef niks achter behalve leegte.

De wederopstanding

Hoe belangrijk de club was voor de supporters moet niet worden onderschat. De plaats Amadora, waar de club haar thuisbasis vindt, is geen goede plaats. De plaats ligt iets ten noorden van Lissabon en kent vooral arme inwoners. Vaak van Kaapverdische en Angolese afkomst. Als je onderzoek doet naar Amadora is zo ongeveer het eerste zoekresultaat ‘Amadora Portugal Crime’. Dan komen er lijstjes tevoorschijn die laten zien dat alle soorten misdaden bijna 3 maal zo veel voorkomen als in Lissabon zelf. Er zijn zelfs hele buurten waar geen taxichauffeur je in de avond naar toe wel brengen. Het zijn juist dat soort plaatsen waar voetbal vaak een cruciale rol inneemt in de samenleving. Waar het voetbal de enige uitlaatklep is van de mensen.

De jaren na het faillissement moeten dus echt ongekend pijnlijk zijn geweest voor de supporters. Iedere voetballiefhebber kan zich wel ongeveer een voorstelling maken van wat er gebeurt als jouw voetbalclub ophoudt te bestaan. Een deel van het leven mist. De supporters zijn dus ook nooit gestopt met het denken aan en houden van de club. Jarenlang zijn zij bezig gewist met het opnieuw starten. Tien jaar nadat de club was ophouden met te bestaan was het eindelijk zo ver. Na ongelooflijk veel gedoe rondom het verkrijgen van toegang tot het stadion hadden de supporters eindelijk hun club weer terug. Een verandering van C.F. naar C.D. en een nieuw logo zorgen ervoor dat Estrela de Amadora weer mag instromen op het allerlaagste niveau van het Portugese amateurvoetbal. De zesde laag van de voetbalpiramide.

Lost ground

Dit niveau is waar de club zich nog steeds bevindt als ik tijdens het tweede seizoen van de herstart van plan ben om een bezoekje te wagen aan de ster van Amadora. Het gebrek aan geld en natuurlijk het feit dat de club compleet van nul moet beginnen zorgen er voor dat er nog niet zo heel snel geklommen kan worden. Dat de tegenstander van vandaag het nog ongeslagen Asocc. Torre is, belooft niet veel goeds voor de nummer acht Estrela.

Vanuit het centrum van Lissabon is het station van Amadora goed bereikbaar met de metro. Vanuit hier is het slechts tien minuten lopen naar het Estádio José Gomes. De buurt die daar naar toe leidt is inderdaad niet heel aantrekkelijk. Veel hoge flatgebouwen en rotzooi geven wel het idee dat je door een achterbuurt loopt. Dit is alles is al snel weer vergeten als het stadion in zicht komt. Voor drie euro verkrijg ik entree en is het tijd om te zien hoe vervallen het stadion zelf is.

Het is een understatement om te zeggen dat 10 jaar inactiviteit niet al te best is voor een stadion. Al die jaren is het praktisch een lost ground geweest. Van de vier zijdes die samen goed zijn voor bijna 10.000 plaatsen is alleen de hoofdtribune nog geopend. Later hoor ik dat de supporters al hun vrije tijd stoppen in het schoonmaken en verbeteren van deze zijde. Vooral aan de andere kanten heeft de natuur dus ook de overhand genomen. Overal groeit onkruid, planten en zelfs hele struiken. Stoeltjes liggen massaal los van hun originele plaats. De originele felle kleuren rood, groen en wit zijn nauwelijks nog van elkaar te onderscheiden. Het is eigenlijk alles wat ik mooi vind aan het stadion. Een lost ground waar gewoon nog in gevoetbald wordt.

Magia Tricolor

Omdat al mijn aandacht uitgaat naar de tribunes kijk ik pas voor het eerst echt naar het veld als de spelers die al betreden. Dan zie ik pas dat deze er misschien nog wel slechter aan toe is dan de tribunes. Er zijn gewoon hele gedeeltes waar geen gras meer te bekennen is. Kuilen zitten ook overal in het veld. Sommige stukken hebben meer weg van een zandbak. Later wordt me uitgelegd dat ook dit een kwestie is van noodzaak. Alle jeugdteams spelen en trainen namelijk ook in het stadion. Één ding is in ieder geval duidelijk. Goed voetbal zal er vandaag niet gespeeld gaan worden. Dat is simpelweg onmogelijk op dit veld.

Ik wist dat ik naar een club zou gaan die in verval was en had vooral gerekend op een schitterend stadion en slecht voetbal. Wat ik echter niet had verwacht was dat er fanatieke support aanwezig zou zijn. Sowieso een zeldzaamheid in de lagere Portugese divisies. Laat staan bij een club die 10 jaar lang niet bestaan had. Niks bleek minder waar. Een groep van zo’n 30 supporters met twee grote zwaaivlaggen stonden klaar voor de opkomst. De Magia Tricolor zijn een ultra groep die in 2005 al is opgericht. Dit zorgt voor het bizarre feit dat de groep dit jaar haar 15-jarig bestaan mag vieren en in al die jaren slechts 5 jaar voetbal heeft gezien.

Ook tijdens de wedstrijd maakt deze ultra groep, geleid door een trommel en megafoon, de sfeer. Één ding is duidelijk. Deze supporters houden echt van Estrela. En dat wordt in de eerste helft beloond. Tegen de nog ongeslagen koploper mag de ster van Amadora met een 2-0 voorsprong de rust in.

De capo

In de rust raak ik aan de praat met de leider van het groepje ultras. Ze zijn ongelooflijk verbaasd dat een Nederlander een kijkje komt nemen bij de club. Er wordt gelijk iemand geregeld die goed Engels kan zodat er een goed gesprek mogelijk is. De supporters voelen zich oprecht vereerd dat er iemand uit Nederland naar Amadora is gekomen. Ik ben van harte welkom tussen ze om alle foto’s te maken die ik maar wil. Ongekende gastvrijheid.

Na een tijdje krijgen de supporters door dat ik de tekst van één liedje mee kan doen. Het Portugees reikt namelijk niet verder dan Forca Estrela. Gelijk krijg ik de megafoon in mijn handen gedrukt. Als capo met een zwaar Nederlandse vorm zing ik de rest van de supporters toe. Ik heb veel meegemaakt, maar dit was ook voor mij een first!

Gastvrijheid

In de tweede helft wordt de voorsprong met gemak verdedigd. Met een gemiste penalty wordt zelfs de kans verzuimd om deze uit te breiden. Het interesseert de supporters helemaal niks. Zij vieren het feestje met de spelers. Na zoveel jaren ellende is sportief resultaat sowieso maar bijzaak natuurlijk. Na het laatste fluitsignaal laat ik mijn gastheer weten dat ik weer vertrek richting het centrum. Hier wil hij niks van weten. Ik ben welkom in het supportershome om gezellig nog een drankje te doen.

Enkele minuten later sta ik dus in een klein hok onder de tribune van het stadion. Nog anderhalf uur spreek ik met de supporters over allerlei zaken. Over hoe het is om 10 jaar zonder jouw club te leven. Over de voetbalcultuur in Portugal. Ook leer ik dat de supporters al hun vrije tijd steken in het opknappen van het stadion. Het is ware voetballiefde en de tijd vliegt voorbij. Als ik uiteindelijk toch weer richting het centrum kan ik alleen maar met veel geluk terugkijken op de ervaring die ik net heb meegemaakt. Het is eigenlijk vrij simpel. Ik ben verliefd geworden op Estrela de Amadora.

Lars Smit
Leven lang verliefd op NEC. Helemaal gek van supporterscultuur, vergane glorie en amateurvoetbal.

Ook leuk om te lezen

Reageren is niet mogelijk.

Volgende artikel:

0 %