In 2013 ging de stekker uit K. Beerschot AC. Een opeenstapeling van financiële debacles in een sportief rampzalig seizoen luidde het einde in van de club uit Antwerpen. Met het failliet van de Kielse traditieclub waren tienduizend voetbalsupporters ineens supporterswees. Wat te doen als je club ophoudt te bestaan?
Daarover schrijft Sigrid Gulix. In het laatste jaar dat de club bestond was zij directiesecretaresse bij Beerschot. Zij zag van dichtbij hoe de club worstelde om boven water te blijven maar uiteindelijk ten onder ging aan een enorme schuldenlast. Gulix was voordat zij bij Beerschot ging werken nog nooit in een voetbalstadion geweest. Dat zij als relatieve buitenstaander haar werk kon doen komt het boek ten goede. Zij is immers geenszins beïnvloed door de voetbalwereld. Met een open blik stapte zij in het project en op diezelfde wijze doet zij verslag van een heftig tijdperk voor de club op het Kiel. Dat doet zij op een spontane manier. Al kan dat natuurlijk ook aan mij liggen, ik heb een zwak voor het Vlaams. Op verplaatsing spelen, in de pinten hangen, iets naar eigen goesting doen. Ik hou van het taalgebruik.
Het boek bestaat feitelijk uit twee delen. De ondergang van Beerschot AC en de opkomst van Beerschot-Wilrijk. Met een lange aanloop wordt beschreven hoe de club uit Antwerpen langzaam maar zeker definitief ten onder ging. Bijzonder interessant om te lezen wat voor sprongen een kat in het nauw nog maakt om zich te redden. Dubieuze constructies, megalomane plannen tot het stelselmatig afwimpelen van de deurwaarders. Alles komt aan bod.
Het moment dat de club niet meer te redden moet verschrikkelijk zijn geweest voor de fans. Dit wordt prachtig verwoord door Gulix die veel supporters aan het woord laat. Zij waren het ook die de club nieuw leven inbliezen. De club had geen bestuur, geen team, zelfs geen stadion. Maar dit alles weerhield een groep supporters er niet van om er alles aan te doen om Beerschot voort te laten leven. De club moest op zoek naar financiers, naar een club om mee te fuseren.
Deze club vonden de supporters in Wilrijk, spelende in de Eerste Provinciale in Antwerpen. De clubs fuseerden tot FCO Beerschot-Wilrijk, spelende in de paarse tenues van Beerschot. Niet zonder succes, want inmiddels is de club twee promoties en evenveel pitch invasions verder. Natuurlijk zijn er vraagtekens te plaatsen bij het succes van Beerschot. De club heeft een puinhoop achtergelaten, verklaarde zich failliet, nam een andere club over (fuseerde volgens de letter van de wet) en ging weer verder. Een actie die niet door iedereen in dank zal worden afgenomen. Echter, het is een manier van handelen die mijns inziens prima past in het constant fuserende Belgische voetballandschap..
Wie wil lezen hoe een club kan worstelen, ten onder gaat, maar ook weer boven komt moet zeker Beerschot dat zijn wij gaan lezen. Gulix heeft een uiterst vermakelijk boek geschreven, waarin de passie van de supporters de leidraad vormt. Voor een ieder een prachtig voorbeeld van wat er kan worden bereikt als supporters zich verenigen. Want als de wederopstanding van Beerschot iets heeft aangetoond is het dat de macht van de achterban niet valt te onderschatten.
Beerschot, dat zijn wij. De macht van de achterban.
Sigrid Gulix
128 pagina’s – verschenen oktober 2013
e-book – € 9,99
