Interviews

Arsenio Valpoort over skinheads in Hongarije en volle Israël stadions

Nadat zijn doorbraak bij Heerenveen maar niet wil komen besluit Arsenio Valpoort (5 augustus 1992) naar het Hongaarse Ferencvaros van trainer Ricardo Moniz. Hierna volgen nog meer buitenlandse avonturen. Met onder meer een succesvolle periode bij Beitar Jeruzalem, een club waarvan de supporters zichzelf de meest racistische van allemaal noemen. Verder leert Arsenio Valpoort de Zuid-Koreaanse mentaliteit kennen bij Busan IPark en ontsnapt net aan het droevige faillissement van Roeselare. Genoeg reden dus om een aan tafel te gaan zitten met Arsenio Valpoort en hem te vragen naar zijn verhaal.

Echt voetbalgek

“In 2013 vertrok ik van Heerenveen naar Ferencváros. Als jongen van 20 kwam ik van het rustige Friesland plotseling terecht in een metropool van meer dan anderhalf miljoen inwoners. Dat was onbekend terrein voor me haha. Ik had vooraf ook geen idee hoe groot de club eigenlijk was. Ferencváros beleefde haar glorietijd in de jaren 90, toen was ik natuurlijk nog heel jong. Maar aan de reactie van mijn ouders toen ik ze over de interesse vertelde zag ik wel dat het om een grote naam ging. Eigenlijk zou ik naar Panathinaikos gaan, maar zij werden maar niet concreet. Ricardo Moniz wilde me wel heel graag hebben en dus koos ik voor Ferencváros.

Zoals Moniz zijn er niet veel. Ik hou natuurlijk van voetbal, maar voor mij zijn er ook andere dingen in het leven. Ik ken weinig mensen die echt, écht van voetbal houden zoals Moniz dat doet. De passie en de beleving is bij hem van een ander niveau. Die man is echt voetbalgek. Op het veld kwam ik nog andere Nederlandse spelers tegen (Jack Tuyp en Mark Otten, red.) en de Braziliaan Leonardo. Wat hij soms op de trainingen liet zien was niet normaal. Die jongen was gezegend met zoveel kwaliteit en kon alles met een bal. Als hij begon met dribbelen had je een overtreding nodig om hem nog te stoppen. Een hele emotionele jongen ook, maar echt aardig. Als hij minder pech had gehad met blessures, was hij een wereldster geweest.

Skinheads & haat in de lucht

Vooraf vroeg mijn zaakwaarnemer om me te overtuigen: “wil je weten hoe het is om een ster te zijn”. Dat was een jongensdroom natuurlijk en hij had gelijk. Ik kon daar niet normaal over straat zonder dat mensen foto’s met me wilde maken. Nou viel ik met mijn dreadlocks natuurlijk ook wel op daar, haha. Ik heb er zelf niks van gemerkt omdat ik voor hun club speelde, maar de supporters van Ferencváros zijn wel openlijk rechts-extremistisch. In het verleden zijn er ook echt veel slechte dingen gebeurd wat betreft racisme. Langs het veld en op de tribune zag je ook allemaal skinheads staan.

De haat die ze hadden kwam nog het meeste tot uiting in de derby tegen Újpest. Als Nederlander ben je natuurlijk Ajax-Feyenoord gewend. Die wedstrijd kent natuurlijk echt veel haat, maar wat ik in Boedapest allemaal heb gezien… Het klinkt raar om te zeggen, maar tijdens die derby voelde je de haat gewoon in de lucht hangen. Het was een hele belevenis rondom die wedstrijd. Overal politie en één groot gekkenhuis. Dat geeft natuurlijk wel een bepaalde druk voor een speler. Wij wonnen die wedstrijd met 2-0. Supporters probeerden het veld te bestormen van vreugde en we hadden na afloop geen voetbalkleding meer over. Die wedstrijd vergeet ik van mijn leven niet meer.

Europees avontuur voor Arsenio Valpoort

Na bijna twee jaar bij RKC kwam er een aanbieding uit Israël. Dat wees ik in eerste instantie snel af. Ik was niet van plan mijn familie mee te nemen naar een onveilig land. Na een beetje informeren en onderzoek veranderde dat vooroordeel wel wat en wou ik wel eens gaan kijken. Dus ging ik op bezoek bij Beitar Jeruzalem. Speelden ze thuis tegen Maccabi Tel Aviv, met Peter Bosz op de bank en Eran Zahavi in de spits. Voor een uitverkocht huis met 35.000 supporters. Ik speelde zelf op dat moment Dordrecht uit of Helmond Sport uit. Dan is de keuze snel gemaakt. Dat is waar je het voor doet.

Sportief heb ik daar een fantastische tijd gehad. In de Europa League schopten we het tot de laatste kwalificatieronde. We hadden eerst het Bosnische Sloboda Tuzla uitgeschakeld. Dat was wel leuk, maar de wedstrijd tegen Omonia Nicosia gaf me dat échte Europese gevoel. Dat is een van de grootste clubs in Cyprus. De uitwedstrijd was een gekkenhuis. Uiteindelijk verloren we in de laatste rond nipt van St Etienne. Het was de beste Europese prestatie van de club ooit.

AK-47 in de Zara

Ik had vooraf niet gedacht dat voetbal daar zou leven, maar het is echt heel groot daar. Beitar heeft de grootste aanhang van het land en de fanatiekste supporters. Net als eerder in Hongarije, identificeren ook de supporters van Beitar zich openlijk als rechts-extremistisch. Ik heb zelf niks negatiefs gemerkt, maar die supporters waren uitgesproken anti-moslim. Iedereen daar heeft wel iets meegemaakt tijdens de oorlogen, waardoor er een diepe haat is ontstaan.

Puur qua land Israël zeker het mooiste land waar ik heb gewoond. In Jeruzalem had je gebergtes en in Tel Aviv strand. Op andere plekken heb je woestijnen, terwijl je in het noorden bergen hebt waar je kan skiën. Ik grapte daarom altijd dat ik wel kon voorstellen Sowieso zijn er grote tegenstellingen tussen de verschillende gebieden. In Jeruzalem is het extremer qua religie, daar wonen veel zionisten. Tel Aviv kan je vergelijken met Amsterdam. Alles wat god verboden heeft kan daar. Veel uitgaan, veel drugs en veel drank. Een wereld van verschil dus. En weer 100 kilometer verder heb je de Gazastrook, waar mensen in kooien leven. Dat is wel een bizar contrast. Ook in Israël zelf zag je nog veel van het conflict. Veel militairen in het straatbeeld. Meisjes van 19/20 die met een AK-47 door de Zara lopen. Draaide ik me om en stootte ik per ongeluk tegen een geweer aan. Ook dat went wel weer.

Zuid-Koreaanse interesse voor Arsenio Valpoort

Terug in Nederland speelden we met Almere City in de play-offs tegen Roda JC. Ik was geblesseerd en moest vanaf de tribune toekijken. Op die tribune zaten ook scouts van het Zuid-Koreaanse Busan IPArk. Zij kwamen kijken naar de spits van Roda JC, maar raakten juist enthousiast door Sherjill Mac-Donald, de spits van Almere City. Toen ze onderzoek deden naar hem en ons team analyseerden zagen ze dat er bij Almere nog wel een speler liep die een goed seizoen had gespeeld. Dus werd ik op vrijdag opgebeld of ik misschien interesse had in een Zuid-Koreaans avontuur. De maandag erop stonden ze in Nederland voor mijn deur en voor het einde van de week zaten Sherjill en ik aan de andere kant van de wereld.

Dat was een goede introductie met Zuid-Korea. Alles gaat daar snel. Alles draait om resultaat. Het lijkt wel alsof de mensen daar niet slapen. Van jongs af aan worden kinderen helemaal gepusht. Eerst naar school om daarna door te gaan naar bijschool. Economisch gaat het fantastisch, maar het land heeft ook een van de hoogste zelfmoordpercentages ter wereld. Tegen buitenlanders zijn Koreanen heel erg nederig en ingetogen. Ze zijn niet zo openlijk emotioneel zoals wij in Europa zijn. Daardoor was de sfeer op de tribunes ook heel anders daar. Het voetbal is na het WK in 2002 wel gaan leven, maar niet zoals wij dat gewend zijn. Honkbal is ook de nummer 1 sport daar. Dankzij het WK 2002 zijn er wel grote stadions, maar daar zitten dan vaak maar vijf- tot zesduizend mensen.

Roeselare failliet

Na die buitenlandse avonturen dacht ik bij Roeselare in rustiger vaarwater te komen. Dat viel tegen. We behaalden lijfsbehoud en ik speelde een belangrijke rol, maar aan het einde van het seizoen ontstonden er betalingsproblemen. Op de achtergrond speelden er allemaal vage zaken. Het seizoen erop begonnen we met 6 contractspelers en zonder trainer. Er werd nog steeds niet betaald en de auto’s van de club moesten worden ingeleverd. Daarna vertrok de directeur omdat hij weigerde samen te werken met de aanstaande nieuwe eigenaren van de club.

Gelukkig voor mij bood Ricardo Moniz me de helpende hand. Dankzij hem kon ik bij Excelsior tekenen. Twee weken na mijn vertrek zag ik een berichtje voorbijkomen: “Roeselare failliet verklaard”. Ze hadden een openstaande rekening niet betaald en de rechter had het vonnis geveld. Dat werd uiteindelijk toch weer teruggedraaid maar vorig jaar gingen ze wel definitief failliet. Dat blijft bizar om te lezen. Jammer voor de echte supporters, de mensen die echt van de club hielden. Dankzij de overname was een deel van de identiteit helaas al verloren gegaan.

Nu zit ik op Cyprus (Ermis Aradippou, red.). Ik was afgelopen seizoen aanvoerder van FC Dordrecht, maar we draaiden een seizoen van niks. Begrijp me niet verkeerd, Dordrecht is een mooie club. Alleen het beleid wat de afgelopen jaren wordt gevoerd is tien keer niks. Interne ruzies die werden uitgevochten en ander kinderachtig gedoe. Ik was de aanvoerder en zelfs ik voelde me niet meer welkom bij de club. Toen kwam de kans op Cyprus en besloot ik om te gaan. Mijn contract hier loopt nog een jaar door en de club is heel tevreden met me. Ik heb het prima naar mijn zin. Het land is prachtig en mijn leven is goed!”

Sander Wesdijk
Altijd op zoek om de mooiste wedstrijden en stadions vast te leggen met mijn camera. Van het Nederlandse amateurvoetbal tot de tofste wedstrijden over de hele wereld!

Reageren is niet mogelijk.

0 %