We’re going to Wem-be-ley
Vandaag was het genieten geblazen in het AD. Onze favoriete columnist, Sjoerd Mossou, heeft een nieuw begrip de wereld in geblazen. De stadionautist. Eindelijk iemand die het verwoord zoals het is. Wanneer een stadionautist erachter komt dat er een stadion in de buurt is die nog niet bezocht is, dan MOET je er naartoe.
Ik moet heel eerlijk zeggen dat dit gevoel ook bij mij zo nu en dan opkomt, alles moet wijken om een stadion te bezichtigen. Zoals in Rome, eind december 2010. Het voetbal lag stil vanwege de winterstop, maar als je er bent moet je richting Stadio Olympico. Vriendinlief meegesleurd de bus in, ver weg van de Sint Pieter, het Collosseum (ook een beetje een stadion) en dat half vergane Forum Romanum. Eenmaal aangekomen blijken alle hekken hermetisch afgesloten. Wat volgde was een kwartier durende tirade. Ik moest het ontgelden. Maar zoals Sjoerd het zo mooi in zijn column verwoordde; zodra de stadionautist een lichtmast ziet stuurt hij zijn auto die kant op. En ondanks dat dankzij de gesloten poorten het stadion niet bezocht kon worden, voelde het goed om even te gaan kijken. Stel je voor dat je binnen komt. Stadio Olympico leek van de buitenkant een mooi stadion, gelegen in een put. Voor mij heeft het stadion sinds die dag iets magisch. Ik moet daar een keer terug keren om die tribunes op te klimmen. Op tv bezorgen die volle tribunes mij kippenvel. Op derby dagen zijn de tribunes volgepakt en is het een grote mensenmassa, het stadion bestaat immers maar uit één ring.
Naast Sjoerd’s fijne stuk over de stadionautist kwam hij met nog een mooi stuk over een stadion. Misschien wel het meest mythische stadion van Europa. Wembley. En ondanks dat ik regelmatig in Engeland te vinden ben en talloze stadions heb bezocht, ben ik uitgerekend op deze heilige grond nog niet geweest. Ik ken de oude foto’s en de schitterende anekdotes over het oude Wembley, over de legendarische wedstrijden en concerten die zich tegen dit decor hebben afgespeeld. In januari nog was ik bij Nottingham Forest tegen Leicester City. Wij zaten in het uitvak van Leicester, deze streek derby in de FA Cup beloofde spektakel op te leveren. Op het veld wat minder, maar op de tribunes was het goed vermaak. Al vroeg zong het Leicester vak: Que sera sera, whatever will be will be, we’re going to Wem-be-ley, que sera sera! Nu weet ik dat bijna elke denkbare finale in Engeland afgewerkt wordt op Wembley, maar ik kreeg er geen special gevoel bij. Wembley was voor mij geen Wembley meer.
Maar na vanmorgen ben ik om. Mossou is in het oude Wembley geweest, en sinds deze week ook in het nieuwe. En ondanks dat hij beaamt dat het Wembley niet meer het oude Wembley is, benadrukt hij dat er nog steeds een ongrijpbare sfeer om het stadion hangt. Een beetje magie in Noord-Londen. Als een mede stadionautist zoiets over Wembley zegt, wie ben ik dan om dit stadion bij mijn volgende bezoek aan Engeland weer over te slaan?
