Tribunestoelen halen in vervallen Cambuurstadion

Ruim een jaar geleden speelt Cambuur de laatste wedstrijd in het oude stadion. Hoewel de jeugdelftallen er daarna nog regelmatig wedstrijden afwerken, gaat het eerste elftal spelen in een fonkelnieuw stadion aan de rand van de stad Leeuwarden. De start in het prachtige Kooi Stadion is stroef: pas in de zesde thuiswedstrijd volgt de eerste thuisoverwinning. De Vloek van het Kooi Stadion is daarna verdwenen, en wat volgt is een inhaalrace die leidt tot een derde plaats in de eindrangschikking. Met meer publiek, betere voorzieningen en de behouden gebleven Engelse sfeer is de verhuizing succesvol. Het oude stadion staat nog wel overeind, maar niet meer zo fier. Zo bleek op een heuse stoeltjesophaaldag.

Wie in het bezit is van een seizoenkaart van Cambuur, kan op de regenachtige eerste zaterdag van juni zijn eigen tribunestoeltje ophalen. Als een blijvende herinnering aan alles wat het oude Cambuurstadion uniek maakte: de ligging midden in een volkswijk, de verbinding met diezelfde wijk, de verhalen over en natuurlijk de prestaties van Cambuur. Met promoties en degradaties, verhitte derby’s en bijna-faillissementen. Saai is het in ieder geval nooit geweest aan het Cambuurplein.

Rauw

De rauwe voetbalsfeer was, vooral bij kunstlicht, een vanzelfsprekendheid in het stadion. Enigszins geforceerd volks aandoende borden met slogans als Niemand Is Meer Dan Een Ander zoals je die nu in het nieuwe stadion aantreft, waren daar niet nodig. Ook wisselsponsors en tussenstandsponsors deden pas in het Kooi Stadion hun intrede. Toch is zoiets onvermijdelijk, wil Cambuur geen tweede HFC Haarlem worden. Waar een nieuw stadion voor die club een luchtkasteel bleek, en de stokoude club Haarlem vervolgens uit het betaalde voetbal verdween.

Zicht vanuit de Soendastraat, met links het dichtgetimmerde huis.

Caravan

Ik kon vanaf eind jaren zeventig het veld van het stadion vanuit mijn slaapkamertje zien, en dus is het logisch dat ik mijn stoeltje kom ophalen. En dus tuf ik op de fiets naar het stadion. Ik kan pas ’s middags mijn stoel ophalen, maar het is ondertussen wel gestopt met regenen. Ik fiets naar het stadion door de Soendastraat, waar ik mijn voormalig ouderlijk huis ontwaar. Een tijdje geleden is daar brand geweest en het pand blijkt dichtgetimmerd te zijn. Voor het huis is het een chaos met spullen die zijn buitengezet. Ik hoor dat er recent een caravan voor de deur heeft gestaan, waar verslaafden in zaten die niet meer in het door brand aangetaste huis konden. Gelukkig blijft deze aanblik mij bespaard.

Witte vitrages

Ik parkeer mijn fiets bij de Cambuurbar, op de hoek van de Soendastraat. De kroeg waarvan de inmiddels overleden eerste eigenaar ooit nog eens pontificaal de cover van de Playgirl sierde. Gestoken in een gebreide trui met het motief van de Friese vlag als ik het goed heb. De cover van het blad hing destijds ook in het café, en misschien hangt het er gewoon nog steeds. De Cambuurbar was voor en na de thuiswedstrijden het hoofdkwartier van de harde kern van Cambuur: de MI-Side. Het was er vaak bomvol met supporters.

Een tapvergunning voor en na de wedstrijden was er om een of andere reden niet, en dus dronk iedereen het bier gewoon uit de fles. Zodat al snel alle biljarttafels vol met lege bierflessen stonden. Er werd niet alleen bier geconsumeerd: het was niet voor niets vaak smoordruk op de wc’s. Vandaag oogt het rustig achter de karakteristieke witte vitrages van het café. Toch zitten er wat groepjes supporters aan het bier, voordat ook zij hun tribunestoeltjes gaan ophalen.

Ziel

Ik steek de Insulindestraat over naar het stadion. De lichtmasten staan nog overeind, maar ze zien eruit als lege vorken. Maanden geleden zijn de masten ontzield: de lampen zijn verwijderd, naar het nieuwe stadion gebracht en in het nieuwe supportershome en hoofdgebouw geplaatst. Op die manier blijft er toch nog iets behouden. Ik loop het stadion binnen, maar wil niet meteen mijn stoeltje van de hoofdtribune ophalen. Ik check later wel in met mijn oude seizoenkaart. Er volgt natuurlijk eerst een trip down memory lane langs de tribunes en over het kunstgrasveld.

Ik loop langs de achterkant van de oude Zuidtribune aan de korte zijde van het veld, en ga langs enigszins verweerde banners met foto’s van onder andere Jaap Stam en Fritz Korbach. Illustere namen uit de Cambuurhistorie. Daarnaast lees ik op een andere banner dat het sportterrein al in de jaren dertig is aangelegd in het kader van de werkverschaffing. Vlak voordat ik afsla naar de Oost-tribune aan de lange zijde van het veld, zie ik een gammel kassahokje met achtergelaten spullen.

Woningbouw

De aanblik doet me denken aan mijn bezoek aan De Wageningse Berg, zo’n vijftien jaar geleden. Het dak van de hoofdtribune daar stond op instorten, het onkruid tierde welig, en ook in dit stadion lagen in de bakstenen kassahokjes achtergelaten spullen, zoals entreekaartjes. Ik moest die dag voor mijn werk naar Wageningen en had ’s middags tijd over, tussen twee afspraken in. En dus zag ik mijn kans schoon om over het hek van De Berg te klimmen.

FC Wageningen was al bijna twintig jaar failliet, maar het stadion stond er nog. Inclusief lichtmasten. In vervallen staat was het een bedevaartsoord voor groundhoppers geworden. Tegenwoordig ligt De Wageningse Berg er beter bij dan het oude Cambuurstadion vandaag: vrijwilligers hebben het dusdanig opgeknapt, dat er zelfs (buitenlandse) profclubs trainingskampen beleggen. In het oude Cambuurstadion is dit uitgesloten. In 2026 begint namelijk de woningbouw op het terrein.

Pisbakken

Achter de Oost-tribune is de aftakeling het meest grimmig. Bijna overal ligt rommel. Ruiten van de lange, geel-blauwe schaftkeet zijn ingeslagen. Het meubilair ligt grotendeels kapot op de vloer. Maar tussen de struiken achter de keet bevindt zich nog een vergeten pareltje van stadionnostalgie: de muur met stenen pisbakken, die eind jaren veertig (!) verrijst. Het is waarschijnlijk het oudst overgebleven deel van het stadion.

Aan de andere kant van de muur bevinden zich prachtige, rood-witte muurschilderingen van v.v. Leeuwarden, de voorganger van Cambuur. Mocht de muur op dezelfde plaats behouden blijven, dan levert dat een surrealistisch beeld op: authentieke stadionpisbakken van meer dan 75 jaar oud tussen moderne, duurzame nieuwbouwwoningen.

Oranje stoeltjes

Ik loop via het veld verder langs Oost, richting het uitvak. Langs het kunstgrasveld woekert ook hier zo langzamerhand het onkruid. Daarnaast liggen hier enkele van de oranje stoeltjes van Oost op het veld. Hoewel ik niet veel op de Oost-tribune heb gezeten in mijn leven als Cambuursupporter, wil ik ook graag een stoeltje van deze tribune bemachtigen. Misschien nog wel liever dan mijn eigen. Het zijn immers de oudste en meest karakteristieke van het stadion. Niemand doet moeilijk, ik pak er eentje van de grond en neem de stoel mee.

Op de late avond van 11 september 1982 liggen er nog veel meer oranje stoeltjes op het veld voor Oost. Maar dan met een andere reden. Hooligans van FC Den Haag hebben namelijk op de plek van het huidige uitvak een eigen vak gecreëerd. Nadat Cambuur op 1-0 komt, beginnen de Hagenezen met het vernielen van de stoeltjes en de metalen steunbalken. De brokken beton vliegen eveneens richting de aangrenzende onoverdekte staantribune.

Ik ben dan negen jaar oud. Tijdens de rust van de wedstrijd ben ik, zoals vaker, de kleine en deels houten hoofdtribune opgeglipt. Hoewel we ver van de rellen af zitten, is de sfeer op de hoofdtribune unheimisch. Andere kinderen huilen. De politie stormt de Oost-tribune op, maar kan niet voorkomen dat de hooligans na afloop een spoor van vernieling achterlaten in bus, trein en op station Grouw. Het is een nare herinnering aan het oude stadion.

Doelen

Het blijft toch een aparte ervaring om als supporter over het veld van het oude Cambuurstadion te lopen. Omdat dat gewoon niet zo vaak kan in de bijna 45 jaar dat ik er kom, tenzij je een vette boete en een stadionverbod ambieert. En dan uitgerekend op deze dag kan het wel…… De beide doelen staan er overigens nog.

Aan de overkant, bij het doel voor de Zuidtribune, voetbalt een moeder met haar twee kinderen. Ook dat kan gewoon vandaag. Het doel waarachter voor de tweede verbouwing van het stadion begin jaren negentig, de MI-Side stond. Want toen was het nog een staantribune, waarvoor ik het langst een (jeugd) seizoenkaart heb gehad. Het doel waarin spitsen en publiekslievelingen als Jan Bruin, Harry van der Laan, Marinus Dijkhuizen of Robert Mühren vele goals maakten.

Na de tweede verbouwing staat de harde kern op de Noordtribune, achter het andere doel. Tijdens mijn studententijd in de jaren negentig heb ik een seizoenkaart voor Noord, en we reizen met de OV-Studentenkaart ook gratis naar uitwedstrijden. Op Noord zijn halverwege de middag naar verhouding de meeste stoeltjes opgehaald. Iets met de meest trouwe en fanatieke Cambuursupporters misschien?

Pinchhitter

Ik loop afsluitend van mijn wandeling over het veld langs de hoofdtribune aan de lange zijde, die nog het meest intact lijkt te zijn. Deze tribune zal dan ook nog een aantal jaren blijven staan, onder andere met het oog op de inpandige winkels. Maar zelfs in de verlaten dug-out van Cambuur begint het onkruid al serieus te groeien. Her en der verspreid staan en liggen vrijetrap-poppen. De spelerstunnel zal nooit meer dichtgaan.

Ik verlaat het stadion, maar keer terug via de hoofdingang aan het Cambuurplein. Dit is waar spelers, bestuur, pers en sponsoren naar binnen gingen. Ik zie een bordje bij een kleedkamerdeur met ‘Koko Hoekstra Kleedkamer’, de Friese spits die bijna 250 wedstrijden voor Cambuur speelde, en 63 keer scoorde. In zijn laatste twee seizoenen, halverwege de jaren tachtig, was hij pinchhitter. Ik weet niet meer welk seizoen dat precies was, maar Cambuur stond vlak voor tijd eens met 2-3 achter tegen Vitesse. Het publiek scandeert intimiderend ‘Kokokokokokokokoko!’. Koko Hoekstra komt erin en scoort met een halve omhaal alsnog de 3-3. Zonder scheenbeschermers, met afgezakte voetbalkousen.

Enveloppenspel

In de gang naast de Koko Hoekstra Kleedkamer wordt gedragen trainings- en wedstrijdkleding van het afgelopen seizoen verkocht. Het doet mij terugdenken aan de jaarlijkse rommelmarkt in de jaren tachtig, die de toenmalige supportersvereniging Vriendenclub Cambuur onder de oude hoofdtribune organiseerde. Ook toen werd door spelers gedragen voetbalkleding verkocht. Maar er waren bijvoorbeeld ook hele rollades van een Leeuwarder slager te verdienen met het draaiend rad of het enveloppenspel. Kom daar tegenwoordig maar eens om. Die ongedwongen en vriendschappelijke sfeer is vandaag ook weer te bespeuren. Want iedereen voelt waarschijnlijk dat dit een bijzondere dag is. Zo vertelt een supporter mij vol trots en passie over zijn gesigneerde shirt van een speler van het kampioenselftal van Cambuur uit 2013.

Maat M

Het is echter wel halverwege de middag en de mooiste kleding in de meest gangbare maten is natuurlijk allang weg. Ik stuit nog op twee Adidas wedstrijdshirts in maat M met de naam ‘Afolabi’ erop gedrukt. Dat shirt zou mij dan nét passen. Kennelijk wilde gedurende de gehele dag tot nu toe helemaal niemand dit shirt kopen. Jonathan Afolabi werd dit seizoen binnengehaald als vervanger van spits Milan Smit. Ware het niet dat hij vrijwel het hele seizoen geblesseerd was. Een miskoop dus. Toch koop ik het shirt, als een soort cultsouvenir. Daarna spoed ik me naar de andere kant van de tribune, waar ik net voor sluitingstijd mijn blauwe stoeltje krijg uitgereikt. Ik verlaat, hoogstwaarschijnlijk voorgoed, het oude stadion. Het begint zachtjes te regenen.