Scheiding tussen sport en politiek is een farce

Dan Mori. Het is cru voor de verdediger van Vitesse dat hij bekender is geworden om zijn nationaliteit dan om zijn voetbalprestaties. Dan Mori zit namelijk thuis terwijl zijn Arnhemse collega’s zich in de Verenigde Arabische Emiraten voorbereiden op de tweede seizoenshelft. Waarom? Mori is namelijk Israëlisch. Al sinds de stichting van de Arabische Liga in 1948 worden Israëliërs in het Midden-Oosten stelselmatig geboycot. Twistpunt is het Palestijns conflict. Zolang er geen getekende vrede is tussen Israël en Palestina weigert de Arabische Liga om Israël te erkennen. Het verkeer in goederen, diensten en verkeer wordt tot een minimum beperkt, wie ook maar een stempel van Israël in het paspoort heeft kan zomaar de toegang worden geweigerd in een Islamitisch land. Er dient echter te worden opgemerkt dat dit ook vice versa het geval is. De relatie tussen Israël en de VAE, en de rest van de Arabische wereld, is in 2010 tot een absoluut dieptepunt gedaald toen in Dubai de kopman van de Palestijnse beweging Hamas, Mahmoud al-Mabhouh op zijn hotelkamer in Dubai werd vermoord. Vanuit de VAE wordt de Israëlische geheime dienst, de Mossad, verdacht van het vermoorden van de Hamasleider.

Vitesse is er nu hardhandig achter gekomen wat voor invloeden deze politiek heeft op de sport. De club had een statement kunnen maken door niet te gaan. Juist door wel te gaan laat het de oren hangen naar de absurde voorwaarden van het oliestaatje. Wie niet gaat geeft duidelijk aan dat religie of politiek en sport gescheiden moeten blijven. Wie wel gaat geeft aan dat het geen rechte rug heeft en de oren laat hangen naar andere belangen. Vitesse heeft laten weten dat Mori pas op het laatste moment de toegang tot het land is geweigerd en dat annuleren van de campagne nadelig zou zijn voor de voorbereiding op de tweede seizoenshelft. Bovendien waren er twee wedstrijden ingepland en rekenden deze clubs (HSV en Wolfsburg) op de komst van Vitesse. Dat Vitesse de trip niet annuleert is wellicht vanuit het oogpunt van Vitesse te begrijpen. Dat het echter geen duidelijk standpunt inneemt en wijst naar sportieve aspecten is stuitend. Blijkbaar gaat de blinde ambitie om kampioen te worden boven alle menselijke aspecten. Het excuus dat Mori op het laatste moment werd geweigerd is een zwak excuus. Het zou bekend moeten zijn dat dit soort staten extra eisen opleggen aan Israëlische sporters. Vitesse had zich hier op kunnen voorbereiden. Het is immers niet de eerste keer dat een Israëlische sporter problemen heeft om het land binnen te komen. Dat betekent echter niet dat het onmogelijk is voor Israëlische sporter het land binnen te komen. Had Vitesse zich goed voorbereid dan zat Mori nu in Abu Dhabi. Oud-voorzitter van het CIDI, Ronny Naftaniel, is op Twitter meer dan duidelijk. Vitesse had moeten bluffen dat het de trip af zou blazen, dan was het ongetwijfeld alsnog toegelaten. Hij noemt het gedrag van Vitesse ´een sportclub onwaardig en discriminatoir’.

Het gedrag van @Vitesse door #Mori thuis te laten en zelf te gaan is een sportclub onwaardig en discriminatoir.

— Ronny Naftaniel (@RonnyNaftaniel) January 6, 2014

Iedereen valt intussen over Vitesse heen. Volkskrant journalist Charles Bromet vraagt zich op Twitter af op wat je anders kunt verwachten van een club die zijn ziel al heeft verkocht. Politici van links tot rechts vallen over elkaar heen om dit te veroordelen. Terecht? Ja, Vitesse had het trainingskamp moeten annuleren. Nee, dit probleem gaat veel verder dan Vitesse alleen. De Arnhemmers zijn nu verworden tot de Kop van Jut in een veel groter probleem. Voorbeelden van boycotten of tegenwerkingen tegen Israëlische spelers zijn er te over. Afgelopen oktober tikte de Wereldzwembond, FINA, nog de Qatarese autoriteiten op de vingers. Bij een zwemtoernooi in het land werden op de televisieschermen de Israëlische vlaggen bij de spelerspresentaties weggelaten, terwijl ook de nationaliteit van de Israëlische deelnemers werd genegeerd. Tennisser Andy Roddick weigerde eens zijn titel in Abu Dhabi te verdedigen als een Israëlische sporter niet zou worden toegelaten, terwijl Tunesië is geschorst omdat het in de Davis Cup weigerde aan te treden tegen Israël.  Ook was Iraanse voetballer Vahid Hashemian was in 2004 opeens ‘ziek’ toen hij met Bayern aan moest treden tegen Maccabi Tel Aviv. In 2022 is er in deze regio een WK voetbal. Het is zeer de vraag wat de consequenties zouden zijn als Israël zich zou plaatsen voor dit WK. Organisator Qatar stelde in november 2009 dat het Israëlische team welkom zou zijn in 2022.  Door de houding jegens de Israëlische sporters bij het zwemtoernooi heb ik eerlijk gezegd mijn twijfels of Qatar de sporters makkelijk toe zou laten. Aan de andere kant, dit is natuurlijk toekomstmuziek. Israël heeft zich namelijk sinds 1970 niet meer geplaatst voor een eindtoernooi…

En de KNVB dan? Nemen zij het op voor Vitesse? Uiteraard heeft dit clubje in Zeist geen mening. Politiek en sport moeten strikt gescheiden blijven, aldus de organisatie die in 1978 en 1980 acte de présence gaf op toernooien in Argentinië en Uruguay die dienden om het imago van de plaatselijke dictator te verbeteren. Van de KNVB hoef je weinig steun te verwachten. Wellicht is een goed idee als de FIFA dat wel doet. Een speler thuislaten om zijn herkomst is racisme. Als de FIFA niet optreedt, blijkt dat de campagne tegen racisme de prullenbak in kan. Wat voor nut heeft het om dit soort campagnes in te voeren als het blijkbaar prima is om sporters uit Israël te weigeren? Dit zal namelijk niet de laatste keer zijn dat zoiets gebeurt. Voor Israëlische sporters is dit schering en inslag. Het is te makkelijk om in het geval van Mori de schuld volledig in de schuld van Vitesse te schuiven. Vitesse heeft zich uitermate onhandig uitgelaten, maar dit is een politieke kwestie die groter is dan dat de schouders van Vitesse kunnen dragen. Het excuus dat sport en politiek gescheiden moeten blijven is een farce. Het is uiterst naïef om te denken dat sport en politiek gescheiden zijn. Het is tijd dat de FIFA een voorbeeld neemt aan de internationale zwem- of tennisbond en gaat optreden. Dit is een kwestie die een donkere schaduw werpt over de zogenaamde scheiding tussen sport en politiek. In 2022 gaat het circus van de FIFA naar Qatar. Zou het niet fantastisch zijn als Israël daar vriend en vijand sportief verbaast?