Prince Polley
Een stormachtige blue Monday evening vlak voor kerst vraagt een remedie. Kachel aan, spareribs op schoot en dekentje op de bank. Inschakelen voor VI. Heerlijk in mijn flow chill ik de avond door. Tot dat ik na VI blijf hangen op RTL 7 en de spareribs weer omhoog voel komen.
Ik zie een boyband kerel die net zo lief op zaterdagavond bij Linda de mol aan een rad staat te draaien. Of tweede huizen in Spanje verkoopt op een druilerige zaterdagmiddag. Ik zie een ex voetballer met een glamour magazine. Ze zullen er allemaal zitten vanuit een zeer uitgebalanceerde typecasting. Ik word er slechts een beetje misselijk van. Vrees ieder moment dat Gers Paroel op scooter binnen komt rijden om een laffe cover te doen van Nederland oh Nederland. Met een Ali B achterop voor het raptechnische intermezzo.
Mijn signaal om weg te zappen is de reconstructie van Kluivert’s doelpunt in Wenen. Door John Williams, ik herken hem. Als intermediair gedurende hoogoplopende burenruzies. Met de vrouw van Rene Froger. Het klopt gewoon niet. De te schijtjolige nagebootste kantinesfeer stuit me tegen de borst. Ik mis de authenticiteit. John Williams is gewoon geen Prince Polley. Ik mis het ‘ petje op, petje af’ gevoel. Dat, hoe kneuterig ook, de sport in zijn waarde laat.
Waar zijn Sjaak Polak, Ricky van de Bergh, Patrick Pothuizen en Martin Drent. Echte kerels met voetbal in hun genen. Jongens die je in de kantine een pijpje bier aangeven met de haren nog nat. Lachend na een kansloze verliespot tegen VV Olst zaterdag 7. Scheldend op hun dikke rechtsachter met de draaicirkel van een vrachtwagen. En nog kwam je er niet langs.
Ik ‘ strijd’ voor het behoud van de zaterdagmiddag kantine sfeer op de tribunes. Behoud van de authenticiteit en karakter in het voetbal. Het mogen uitfluiten van je eigen spelers want wij zijn de club. Tegen types als Hans van Delft bij NEC die openlijk durven te zeggen dat ze geen zin meer hebben om te praten met mensen die geen piek in de club steken. Ten strijden trekkende tegen snoeshanen zoals in Den Bosch die voor een paar grijpstuivers de ziel van jouw club dreigen te verpatsen aan een paar vermogende passanten.
Ik maak mezelf niet de illusie dat ik een verschil kan maken. Schrijf voor een site die zeer waarschijnlijk enkel gelijkgestemden trekt. Maar ik word misselijk van koning voetbal. Hup VV Olst zaterdag 7. Driewerf hoera voor Martin Drent die ergens in Groningen een studenten elftal traint. Dat is het voetbal waar ik voor leef. Fijne jaarwisseling.
(Foto met dank aan de blogbroeders van Linkeballen)
