Met het negende in de Kelderklasse #4: De thuisfluiter

Met het negende in de Kelderklasse. Voor veel teams in de Kelderklasse is het een bekend fenomeen. De thuisfluiter. Doelpunten met de geur van buitenspel, lange blessuretijd totdat de thuisploeg gescoord heeft. Deze keer liep het voor het negende goed af, ondanks de thuisfluiter.

Het negende

Dit seizoen volgen wij met In de hekken het negende elftal dat uitkomt in de laagste klasse van het amateurvoetbal. Een team waarbij vooral de derde helft een belangrijk onderdeel van de zaterdag is. De achteraf veldjes worden op onmogelijke tijden bevolkt door mannen van wie hun hoop op een voetbalcarrière al jaren geleden is vervlogen. Van de kleedkamerhumor tot schoten waar zelfs de ballenvangers van schrikken. Van wereldacties tot de beste smoesjes om af te zeggen.

Warmlopen

Het licht van onze keeper wordt uit zijn ogen geschoten. Sander nam de bal hard op zijn pantoffel. Het lederen attribuut kwam recht in de buik van onze sluitpost. Dit gebeurde echter tijdens de warming-up. Al dekt die term niet helemaal de lading in de Kelderklasse. Warmlopen is er voor de meeste niet bij. Het betekent dat veertien spelers, we hebben deze keer eindelijk genoeg man, de ballen alle kanten op rossen. De wedstrijd voor ons loopt uit en hierdoor duurt onze tijd om te rossen langer dan normaal. Zodra het eindsignaal van de wedstrijd voor ons klinkt kunnen wij het veld op. Dit tot opluchting van onze keeper. Het voorkomt dat er nog meer slachtoffers vallen.

De geur van buitenspel

In de eerste helft speelt zich een typische Kelderklasse wedstrijd af. De leidsman van vanmiddag laat onze grensrechter bij alle beslissingen staan. Onze 0 – 2 voorsprong wordt nog voor rust teniet gedaan. Vooral het tweede doelpunt had niet een luchtje van buitenspel, het stonk zo erg, dat een aantal spelers van het negende op de scheidsrechter afrennen. In verschillende bewoordingen vragen mijn teamgenoten of de scheidsrechter nog serieus gaat fluiten. “Ik ga wel wissel, want ik sta niet garant voor mijzelf,” roept de één. Een andere teamgenoot wil met het hele team van het veld afstappen. De scheidsrechter staat stoïcijns in de middencirkel, daar was hij overigens amper uitgekomen, en hij blijft bij zijn beslissing. De meeste spelers winden zich zo op dat het de vraag is of wij de negentig minuten gaan halen. “Als het straks uit de hand loopt, dan weet je hoe het komt.”

De thuisfluiter

Na de theepauze is de rust wedergekeerd. De scheidsrechter is door de thuisploeg ingelicht om beide kanten op te gaan fluiten en dat helpt. Wellicht voorzag de aanvoerder anders dat de spelers van het negende het onrecht op een andere manier moesten botvieren. In plaats van vliegende tackles vliegen nu de doelpunten om de oren. Bram zet het negende op een 3 – 3 na een kogel die via de onderkant van de lat het doel in ploft. De tegenstander uit Vlaardingen gaat vol in de aanval en krijgt kans op kans. De scheidsrechter lijkt net zolang door te laten spelen tot de 4 – 3 valt. De “nog vijf minuten,” is na vijf minuten spelen niet veel verandert. “Niet zeiken, nog vier minuten”.

Gerechtigheid

In een spaarzame uitbraak van het negende scoort spits Pieter de winnende. Opnieuw laat de scheidsrechter nog wat minuten doorspelen. Uiteindelijk kan ook hij niet anders meer doen dan affluiten. De eerste overwinning van het negende is een feit. Het laatste fluitsignaal wordt met veel gejuich ontvangen. Ondanks dat het niet helemaal is verdient, voelt deze overwinning vooral als gerechtigheid. De dikke nederlaag van de eerste wedstrijd is snel weggepoetst.