Het wonder van Wimbledon

Zondag 3 juli 2016, 10:45am. Wimbledon town centre kleurt blauw-geel. Ongeveer 2.000 AFC Wimbledon fans hebben deze vroege zondagochtend de weg naar hartje Wimbledon weten te vinden. Terwijl veel clubs inmiddels aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen begonnen zijn viert Wimbledon vijf weken na het behalen van promotie naar League One nog steeds feest. Ondersteund door 25.000 uitzinnige fans op Wembley trokken de Wombles eind mei aan het kortste eind in de play-off finale tegen Plymouth Argyle en mag het zich komend seizoen meten met clubs als Sheffield United, Millwall, Charlton Athletic én Milton Keynes! Wie dit veertien jaar geleden voorspeld had, was waarschijnlijk voor gek verklaard.

Op 28 mei 2002 voltrok zich het noodlot voor de fans van het voormalige Wimbledon FC. Een onafhankelijke commissie, aangesteld door de Engelse voetbalbond, gaf groen licht voor de verhuizing van de club naar Milton Keynes.

Sinds het vertrek van Plough Lane, het oorspronkelijke stadion van Wimbledon dat door de eisen in het Taylor Report, opgesteld naar aanleiding van de Hillsborough ramp in 1989, niet meer aan de eisen voldeed, speelde Wimbledon haar thuiswedstrijden vanaf 1991 in het stadion van buurman Crystal Palace. Een renovatie van Plough Lane werd te kostbaar geacht. De groundshare met Crystal Palace zou in eerste instantie enkel een kortetermijnoplossing zijn, maar duurde uiteindelijk meer dan tien jaar.

In de tussentijd ging de club op zoek gaan naar een plek voor een nieuw stadion om de toekomst van de club veilig te stellen. Het vinden van een geschikte locatie in Zuid-Londen bleek lastiger dan gedacht. Schijnbaar was het zo’n lastige opgave dat de voorzitter destijds, tot woede van de fans, besloot zijn heil elders te gaan zoeken. Bestemmingen als Dublin, Manchester en Cardiff passeerden de revue. Uiteindelijk viel de keuze dus op het ongeveer 90 kilometer noordelijker gelegen Milton Keynes.

Aangeslagen Wimbledon fans verzamelden zich in de loop van de dag des onheils in de Fox & Grapes pub in Wimbledon. Dezelfde pub dat in de beginjaren als hoofdkwartier van de club diende en waar het team dat in 1988 de FA Cup ten koste van Liverpool won een dag voor de wedstrijd nog een biertje dronk. Het plan om een nieuwe club te starten, dat al eerder ter sprake was gekomen onder de bezoekers, kreeg steeds meer momentum.

In de daaropvolgende weken raakte het plan in stroomversnelling. In een stoffig kantoortje op steenworp afstand van Plough Lane werd hard gewerkt aan het opzetten van een nieuwe club door en voor supporters. De FA dacht er het zijne van. ‘’Resurrecting the club from its ashes as, say, ‘Wimbledon Town’, is, with respect to those supporters who would rather that happened … not in the wider interests of football.’’. Ruim twee weken later was AFC Wimbledon een feit. Budget, een plekje in de laagste divisie van de Engelse voetbalpiramide, een manager en een stadion. Bijna alles was geregeld. Alleen de spelers ontbraken nog.

Om op korte termijn een groep spelers bij elkaar te krijgen organiseerde de club op 29 juni 2002 een open training op Wimbledon Common, een natuurgebied in Wimbledon. Alle spelers zonder club waren uitgenodigd. Een overweldigend aantal van maar liefst tweehonderddertig spelers kwam opdagen. Amper vijf uur na de start van de trials had de manager zijn selectie rond.

Met slechts één training in de benen mocht het zes weken eerder opgerichte AFC Wimbledon op 10 juli opdraven bij Sutton United voor haar eerste echte wedstrijd. In een volgepakt stadion, onder toeziend oog van 4.600 aanwezige toeschouwers, kreeg Wimbledon met 4-0 op de broek. Het resultaat was echter bijzaak deze avond. Na het laatste fluitsignaal bestormden de Wimbledon fans uit pure vreugde het speelveld. AFC Wimbledon was geboren!

In de veertien jaar die daarop volgden verbaasde AFC Wimbledon vriend en vijand met zes promoties in dertien seizoenen. Binnen negen jaar na oprichting wist de herrezen club een plekje in de Football League te bemachtigen. De jongste voetbalclub in de Football League staat inmiddels aan de vooravond van haar debuut in League One, twee divisies verwijderd van het miljoenenbal dat de Premier League heet. Terwijl Leicester City de krantenkoppen domineerden afgelopen seizoen schreef AFC Wimbledon in de luwte haar eigen voetbalsprookje.

Zondag 3 juli 2016, 11:01am. Onder luid gejuich van de aanwezigen nadert de rode dubbeldekker met open dak de mensenmassa in het centrum van Wimbledon. Het ‘’AAAAAAA-F-C WIIIIIIIMBLEDON!’’ begroet de voornamelijk achter veel te grote zonnebrillen verscholen spelers. De gewonnen play-off trofee gaat fier omhoog. De twintig minuten die volgen worden gevuld met speeches van enkele hoofdrolspelers. Trainer Neal Ardley, die belooft voor promotie te gaan met zijn manschappen, en de burgemeester van Merton, met zijn belofte alles in zijn power te doen voor een terugkeer naar Plough Lane, zorgen voor de grootste geluidsgolf.

Op weg naar het treinstation bedwing ik met moeite een schaterlach bij het zien van de achterkant van de sweater van een van de Wimbledon fans; ‘’Not in the wider interests of football’’ FA – FU!

Waar gaat dit verhaal eindigen?