Het verdriet van Robben en de tranen van In de Hekken
Afgelopen zaterdagavond beloofde een mooie voetbalavond te worden. De finale van het kampioenenbal. Alhoewel, kampioenenbal? De nummer twee van Duitsland trad aan tegen de nummer zes van Engeland, maar dat moeten we voor het gemak even door de vingers zien. Evenals de kaartverdeling, dat ruim de helft van de stoeltjes bezet worden door mensen zonder binding met één van beide teams moeten we tegenwoordig voor lief nemen bij zulke wedstrijden. Om over de kaartprijzen helemaal niet te beginnen. Het beloofde een mooie voetbalavond te worden en het bleek achteraf een meeslepend gevecht. Een wedstrijd duurt 90 minuten en aan het einde winnen de Dui…. Uhh Engelsen. Ondanks het spierballenvoetbal van Bayern kon het de defensieve muur van de Londenaren maar één keer slechten. Nouja, en nog bijna een tweede keer dan. Totdat de Hollandse ziekte weer eens opspeelde. De absolute vedette uit Bedum eiste de strafschop op, en daar ging het mis. Wie laat in godsnaam een Nederlander zo’n belangrijke strafschop nemen. Tijdens de aanloop zeiden wij het al tegen elkaar, dit wordt hem niet. Als we even een belletje naar Radio 538 hadden gepleegd zouden we in hun Penaltyquiz niet misstaan.
Het verdriet van Robben is daarna middels honderden fotocamera’s vastgelegd. Op het moment supreme zo’n kans missen, dat doet pijn. De aloude voetbalwet speelt dan ook weer op, maak je ze zelf niet, gaat de tegenstander er uiteindelijk mee vandoor. Op het moment dat oermens Drogba heel koeltjes de laatste penalty binnen plaatste trok Arjen wit weg. Pure frustratie. Maar zijn pijn zal na een paar dagen afnemen, als zijn riante salaris gestort wordt en hij ergens in een zwembad in een luxe hotel in Lausanne verblijft. De echte pijn zit hem bij de ware voetbalfan. Bij ons ontstond spontaan een knoop in de maag bij het horen van in elkaar gekunstelde deuntjes van Coldplay bij een goal, bij de trappen die koste wat kost leeg gehouden werden door de stewards en de enorme hoeveelheid toeschouwers in smoking. Het allerergste was het aangezicht toen de spelers en scheidsrechters het veld betraden. Slechts het arbitrale sixtet (ja het zijn er tegenwoordig zes!!) droegen simpele zwarte kicksen. De overige 22 veldspelers varieerden van zuurstok roze tot spierwit en fluorescerend geel en groen. Laat maar zitten dacht ik toen, 22 verwende vedettes die net doen alsof het ze iets interesseert. De wedstrijd vergoedde veel, de pijn van Bayern en de vreugde van Chelsea leek zelfs oprecht, maar de Champions (?) League is geen toernooi meer voor de supporters en de sporters, het is een speeltje van de rijken der aarde, en dat werd afgelopen zaterdagavond pijnlijk duidelijk.
