Het pijnlijke afscheid
Als ik Xavi zaterdagavond over het veld zie huppelen met de Champions League- beker in z’n handen voel ik toch iets van kippenvel. Een weergaloos afscheid natuurlijk, maar mijn kippenvel is vooral te wijten aan het feit dat ik weet dat het ook heel anders kan. Afscheid nemen in de voetballerij gaat vaker fout dan dat het goed gaat.
Ik denk dat Johan Cruijff dat kan beamen. Cruijff denkt in november 1978 lekker afscheid te nemen van de voetballerij in een thuisduel tegen Bayern München, ware het niet dat de Duitsers er doodleuk 0-8 van maakten. Dan kun je zeggen dat het wel weer typisch Duits is om zo’n feestje in het honderd te laten lopen, maar als je nagaat dat de aanwezige Ajax-supporters de spelers van Bayern een hele wedstrijd voor ‘Nazi-Schweine’ hebben uitgemaakt, begrijp je deze drang tot vernedering toch wel een beetje.
Zelfs in 2015 weten sommige legendes hun carriere op een trieste manier af te sluiten. Het overkwam Steven Gerrard, die met zijn team vol droeftoeters eventjes 6-1 op de kloten kreeg bij het godvergeten Stoke City. De grootste nederlaag in de laatste 52 (!) jaar voor het eens zo grote Liverpool. Gerrard wist nog wel te scoren, maar moet zich toch hebben afgevraagd waarom hij in godsnaam niet naar clubs als Real Madrid of Chelsea was vertrokken toen het nog kon. Clubliefde zult u zeggen en ik zal u gelijk geven, maar gezond verstand is het niet. Steven Gerrard die z’n carriere afsluit naast Joe Allen, dat is als Messi zijn carrière beëindigd naast Kenny van der Weg.
Voor Gerrard is er gelukkig nog een troost: het kan altijd erger. Op het internet kom ik een stuk tegen van Pavel Krmas, een 35-jarige verdediger van Freiburg. In de acht trouwe jaren voor Freiburg, groeide Krmas uit tot een publiekslieveling. Dit jaar stopt ook hij er echter mee, maar niet voordat hij in de laatste wedstrijd tegen Hannover 96 ervoor zorgt dat SC Freiburg degradeert. Ik raad u aan het filmpje te bekijken en hem fijntjes te vergelijken met de eigen goal van Mike van der Hoorn (toen nog in dienst van FC Utrecht) tegen AZ. Houd daarbij in gedachten dat het z’n laatste wedstrijd in het betaalde voetbal is en je kunt er weer drie weken tegen aan.
Toch vind ik dat mannen als Gerrard en Krmas niet mogen klagen. Zij namen afscheid voor duizenden mensen, verdienden door de jaren heen ontzettend veel geld en zullen voor altijd herinnerd worden. Vergelijk dat eens met het afscheid van de gemiddelde vijftiger op een amateur veld ergens in Oost-Groningen. Een laatste sprint en dan de schreeuw. Lig je dan, met een gescheurde anus ergens in het communistische Pekela te kermen van de pijn. Op een geïmproviseerde brancard word je van het veld gedragen, onder het applaus van de twee aanwezige toeschouwers. Nee, Gerrard mag niet klagen. En onze vriend Krmas ook niet. Zij hebben nog nooit in Oost-Groningen gevoetbald.
(foto Witters / Pro Shots)
