Hangende pootjes
Dat de Nederlandse Eredivisie een kweekvijver voor talent is, is al enkele jaren duidelijk. Dat de meesten onze competitie zien als een opstap naar het grote geld mag ook geen geheim zijn. Lekker gemaakt door de mooie praatjes van zaakwaarnemers worden onze talenten richting de anonimiteit van de enorme sportcomplexen van Londen, Manchester, Milaan en Madrid gepusht. Slechts een enkeling die zich uit deze anonimiteit weet te spelen en meer wordt dan een nummer. Nathan Aké is zo’n jongen die afgelopen seizoen een prima indruk heeft achter gelaten in Londen. Talent van het jaar bij Chelsea, pas 17 jaar en behoorlijk wat indruk achter latend op zijn trainers. Maar ook hij is er nog niet.
Slechts de echte persoonlijkheden weten zich los te rukken uit de wurggreep van die immense trainingscomplexen van grote clubs waar 100 anderen rondlopen die allemaal ook goed kunnen voetballen. Vaak via een omweg valt er dan pas weer een beetje roem te behalen, en kun je weer in beeld komen. John Guidetti kwam afgelopen zomer als nobody binnen in de Kuip en weet prompt alle aandacht van de beleidsbepalers van City op zich gericht. En toch, nog steeds geen garantie voor succes. Het is dan ook geen toeval dat Guidetti in Nederland goed presteert en daarmee in één seizoen weer in beeld is bij City.
Het klinkt als een cliché als Jan ‘ik-haal-de-beelden-even-terug’ van Halst voor de zoveelste keer de loftrompet steekt over onze spannende competitie en dat al die talenten vooral nog moeten rijpen in de Eredivisie, maar er zit een kern van waarheid in. Jan Vertonghen is zo’n speler die iedereen heeft kunnen zien groeien de afgelopen jaren, en die nu klaar is om de sprong te wagen. Een kwestie van zorgvuldig je carrière uitplannen en jezelf niet gek laten maken.
Het is niet zo dat het al die jongens niet gegund is, maar een beetje gezond verstand is aan te raden. Vandaar dat ik met een glimlach lees dat Royston Drenthe, in de Rotterdamse volksmond ook wel Royston Centen genoemd, dolgraag terug wil naar Rotterdam. Vroeg vertrokken uit de Kuip na één leuk jeugd-EK en daarna verzopen in de concurrentiestrijd in Bernabeu. Hij ziet dat de jongens die hij kent uit de jeugd stuk voor stuk doorbreken en volgend jaar op Europees niveau gaan acteren. Een zure constatering voor iemand die veel poen op de bankrekening heeft, maar niet meer in de buurt komt van waar hij toe in staat werd geacht. Al dromend over heldendaden in de Champions League bij Madrid verpieterd hij nu op de bank in een grauwe Noord-Engelse industriestad.
Op het moment van schrijven staat een ander ‘kind van Zuid’ op het punt een contract te tekenen in de Kuip, twee jaar na zijn overstap naar Inter wil Luc Castaignos niets liever dan terugkeren naar de Kuip.
Wat mij betreft zijn al die voormalig talenten meer dan welkom in de Eredivisie, maar voor die jongens die nu op Varkenoord en de Toekomst de sterren van de hemel spelen wil ik één ding meegeven: Bezint eer ge begint. Die Nederlandse Mickey Mouse competitie is zo gek nog niet.
