George Orwell’s werkelijkheid in het Chinese voetbal

China is niet het eerste land als je aan voetbal zou denken. Ik maakte er kennis mee toen ik in 2016 een jaar in Chongqing woonde en werkte. En uit nieuwsgierigheid heb ik me laten verleiden om een voetbalwedstrijd te bezoeken van het lokale team Lifan Chongqing (vernoemd naar de motor fabrikant). Regelmatig keer ik terug om tijdelijk les te geven in een willekeurige Chinese stad. Dit keer ben ik neer gestreken in Zhengzhou in de Henan provincie in centraal China. Het geluk wil dat Zhengzhou ook een professioneel team heeft, genaamd Henan Jianyi Football Club, dat uitkomt in de hoogste divisie (Chinese Super League).

We klagen (terecht) wel eens over het paniek zaaiende, hyperactieve veiligheidsapparaat in het Nederlandse voetbal. Maar het kan altijd erger. George Orwell’s 1984 voor voetbalfans komt hier tot werkelijkheid. Een ongedwongen spontaan een wedstrijdje te bezoeken is totaal uitgesloten. Iedereen die een keer in China is geweest weet dat ‘tight security’ meer een dagelijkse gang van zaken is dan uitzondering. Het begint met een kaartje kopen. Via mijn contactpersoon, die alle gang van zaken regelt voor mijn verblijf in China, heb ik gevraagd om een kaartje te kopen van Henan Jianyi – Tianjin Teda. Het is bijna niet mogelijk om als buitenlander (tenzij je er al een tijdje woont) zomaar een kaartje te kopen. Kaartjes zijn an sich niet zo heel duur. Rond de 200 RMB dat is omgerekend 25 euro. Als je naar zo’n wedstrijd gaat zorg dat je ruim van tevoren bent. En vergeet niet je paspoort want deze heb je namelijk nodig.

Check, check, dubbelcheck

Het was druk toen ik bij het stadion aankwam. Na een hectische rit in de Zhengzhou-se taxi stonden we in de file. Ik betaalde en liep het laatste stuk naar het stadion. Een enorme politiemacht had de weg langs het stadion afgezet. Ik liep deze straat in om vervolgens voor het eerst staande gehouden te worden door de politie. Ik liet het kaartje zien en ik mocht doorlopen. Bij ingang nummer 1 van het stadion was er militaire politie in ME uitrusting en hielden op de achtergrond een oogje in het zeil. De militaire politie in normaal uniform checkte bij de ingang nog een keer of ik een kaartje had.

Dan kom je op een terrein waar er grondige screening wordt gedaan. Alsof het lijkt of je op een vliegveld staat maar dan in een voetbalstadion. Niet-Chinezen worden doorverwezen naar een andere ingang. De hoofd-security vroeg of ik mee wilde komen en ik moest voor de eerste keer mijn paspoort uit mijn zak halen. Mijn kaartje en mijn paspoort werden gefotografeerd en door de app gehaald op de telefoon of tablet of ik niet op de lijst stond voor personen die niet het stadion in mogen. Daarna mag je doorlopen om het kaartje te scannen… oh nee toch niet. Ik moest bij de scanner op de camera gezet worden met mijn paspoort en mijn kaartje. Eenmaal goed in beeld mocht ik eindelijk het kaartje scannen om door de tourniquets naar het stadion binnen te komen. En nee, dan ben je er nog niet. Vervolgens moet je tas in zo’n röntgen scanner en moet je door een detectiepoortje. Om daarna nog een keer met de hand gescand te worden waarbij je alles uit je broekzakken moet halen. En daarnaast alles uit je tas halen die ik bij mij had. Na deze check kon ik de trap op het stadion in. Bedenk goed dat de camera en foto beelden bewaard worden. Dus vanaf het moment dat je het stadion betreedt totdat je het stadion verlaat. Ook als je een andere wedstrijd bezoekt zal er een voetbaldossier opgebouwd worden. De Chinese overheid weet dus dat ik al 4 verschillende wedstrijden heb bezocht.

Dacht je alles gehad te hebben was er bij de ingang van de tribune nog een laatste check en moest ik mijn kaartje twee keer laten scheuren en nogmaals laten scannen. Om daarna nog een keer mijn tas open te maken. Na zesmaal gecheckt, twee keer gefotografeerd, één keer gefilmd, eenmaal gefouilleerd te zijn en vier keer mijn kaartje gescand te hebben (en dan de securitycamera’s niet meegerekend) kon ik eindelijk genieten van de wedstrijd. In het stadion is de enorme macht van security, politie en de ME erg zichtbaar opgesteld. Om een boodschap af te geven: als je iets uit haalt krijg je te maken met ons.

Wedstrijd

De wedstrijd was enigszins vermakelijk. Verwacht geen authentieke voetbalcultuur of sfeer. Er wordt wel geprobeerd om het publiek op te zwepen met twee ultra groepen. Ze proberen het wel maar de spontaniteit is er wel uit. Als de capo zegt dat je naar links gaat, gaat iedereen naar links en bij rechts naar rechts. Bij Lifan Chongqing had ik het geluk te midden van de Ultra’s te staan. Dat was best leuk. Mijn Chinees is erg basic dus ik neuriede alle NAC liedjes mee op dezelfde wijze die zij zongen. Dit keer zat ik op de lange zijde tussen het rustiger publiek. De wedstrijd was erg leuk met de rust stond het 0 – 2. Jianyi maakt in de tweede helft 2 – 2. De wedstrijd eindigde in 2 – 3 Tianjin Teda maakt het doelpunt in de laatste 5 minuten. Henan Jianyi blijft hierdoor op de laatste plek in de CSL staan.

Opstootje

Dan krijgt het Orwells verhaal nog een staartje. Na de wedstrijd liep de emotie hoog op dat iemand van de staf van Henan Jianyi met een speler van Tianjin Teda op de vuist wilde gaan. Spelers en staf van beide teams probeerde verhaal te halen met duw en trek werk. De politie komt, na een aantal minuten terwijl de ruzie nog steeds bezig is, tussenbeide. Dan gebeurde iets merkwaardigs. Een dame in een net pak, blijkbaar een (lokale) overheidsfunctionaris voegt zich bij de ruzie. Stuurt eerst de fotografen en de cameraman weg. En vraagt om iets anders te filmen. En zegt dan iets tegen de agenten. Een fotograaf die de ruzie nog steeds wil fotograferen wordt omringt door een legertje agenten en security. Inmiddels gaat het opstootje door in de spelerstunnel. Maar de eigenwijze fotograaf wordt ruw weg geduwd van de spelerstunnel. Wat we me dan opvalt is dat niemand het voorval filmt op de tribune. Éen ding weet ik wel, Chinezen zijn verslaafd aan de telefoon en nemen alles op. In dit geval op het moment dat die overheidsdame optreedt leek heel het publiek heel apathisch te reageren en te gehoorzamen om niet te filmen. Met wat boe-geroep werd de wedstrijd afgesloten.

We mogen ons gelukkig prijzen!

Foto’s

Dit gastartikel is geschreven door Gerard, waarvoor dank!