Frank de Boer bleek stuurloos bij Oranje
Het lijkt surrealistisch, Frank de Boer als soldaat van Oranje. Toch was hij, net als alle andere leeftijdsgenoten, dienstplichtig en moest ook hij het leger in. Voorop in de strijd, met een helm op en een goed geweer in de hand. Maar voor hem gewoon achter het stuur. Alles onder controle. Als chauffeur van de Kapitein welteverstaan. Nu, als eindbaas van ons Oranje bleek hij vooral de weg kwijt te zijn.
Ik stuitte op een oud bericht van de Volkskrant uit 2003, de Boer had in een interview een anekdote verteld over zijn diensttijd waar hij als chauffeur diende. De quote die mij bij staat, galmt met zijn stem door mijn oren heen; ‘Eigenlijk heb ik niets anders gedaan dan een beetje kaarten’.
Dát kan ik dan wel weer voor mij zien, een beetje kaarten, een chagrijnige opmerking maken en een beetje morren over het feit dat hij straks wéér de Jeep in moet. Wéér die vervelende Kapitein rijden, die alleen maar loopt te zeuren dat ‘het wel wat harder mag, Frankie’. De Boer moet het taakje prima hebben gevonden, veel beter dan de aandacht krijgen en vooraan in de strijd staan. Dat was immers nooit voor Frank de Boer weggelegd in die tijd, dat kwam later pas.
Frank in dienst
Ik fantaseer er even op los: Daar zit Frank dan, te wachten op de Kapitein die weer eens te laat is. Al lurkende aan zijn pijp komt de kapitein naar binnen, geen blik gaat er naar Frank de Boer. Het is een beetje zielig. Die man heeft geen idee met wie hij in de auto zit, een talent van Ajax. Frank bevindt zich hier in niemandsland, maar het lijkt hem weinig te deren. Frank rijdt zijn rondje en hoopt op een verlossend telefoontje, dan kan hij eindelijk weg van die Kapitein. Het telefoontje komt, een paar maanden in zijn diensttijd. Rinus Michels wil hem meenemen voor wat interlands, en weg is de Boer. Nog voordat de beste man een zuchtje pijprook uit zijn mond heeft gepoft is Frank de Boer al van het terrein verdwenen. De auto staat leeg, niemand kan de Kapitein meer rijden. En waar de Boer is? Niemand die het weet, hij is namelijk vergeten om zich af te melden bij de Kapitein, ja het is echt waar.
Frank ‘Kapitein’ de Boer
Zo vergeet de Boer wel meer, de namen van zijn spelers bijvoorbeeld. De persconferentie van een paar weken terug liet dat maar eens zien. Maar zo vergeet Frank de Boer ook hoe succes als coach moet proeven. Na zijn successen als coach bij Ajax, zijn cluppie, heeft het niet meer meegezeten voor Frank de Boer. Een tour van mislukkingen is wat hem navolgt, en toen kwam Oranje. Oranje waar hij zijn naam weer kon zuiveren, weer een held kon worden voor het vaderland. Niet in het leger, maar als coach van het nationale elftal.
En even leek het goed te gaan, de groepsfase werd gewonnen. Even leek hij alle critici de mond te snoeren die zijn nieuwe formatie ‘kut’ noemden, hem geen echte leider vonden en het allemaal roemloos in zagen. Even voelde Frank de Boer zich weer die soldaat, in de Jeep met de Kapitein op de achterbank, wachtende op dat ene verlossende moment. In dit geval een goed EK. Maar wéér mocht het niet zo zijn. De fijne, mooie voetballer op linksback of centraal had alles in zich om weer roem terug te brengen bij het Nederlands elftal. Maar wat men zondag zag op de grote schermen in het land, was niet die roem waar men naar zocht. Het was een roemloze aftocht, met wat individuen en geen team. Met een coach die het niet voor elkaar kreeg de trein te laten rijden. Het roer kon niet meer om, een chauffeur die stuurloos was. Het mocht niet zo zijn.
Het is hopen dat deze ooit zo verfijnde voetballer, weer een verfijnde vorm als coach kan vinden. Maar in ieder geval niet meer in dienst van het vaderland, niet meer als Kapitein van Oranje. Frank de Boer doet, net als in zijn diensttijd, de deur van de Jeep dicht en loopt weg zonder bericht naar de Kapitein. Op zoek naar een nieuwe plek, waar de Kapitein wel een knikje geeft naar de chauffeur, waar hij wel een stuur heeft om aan te draaien. Waar hij richting kan geven en een perfecte chauffeur in dienst kan zijn.
