De Bollenstreek. Korte tijd geleden nog bezaaid met buitenlanders, want De Keukenhof ligt namelijk in dit gebied. Maar daar kom ik niet voor. Na vele kilometers asfalt kom ik aan bij mijn eindbestemming van vandaag: Sportpark Ter Specke van FC Lisse. Middenin de bloembollenvelden. Een verhaal over hoe in één avond deze club mijn hart veroverde.
De B en de P
Wat hebben we de afgelopen weken mogen genieten van het weer. Lekker zonnen, genieten van het vrouwelijk schoon en biertjes drinken op het terras. En begrijp mij niet verkeerd, ik doe niets liever. Maar ik ben momenteel wel blij dat het even is afgelopen met de zonnige periode. Tijdens mijn tocht naar Lisse merk ik al een stuk minder van die nare lucht. Verander de B van Bollen in de P van Pollen en je snapt wel waar ik mee kamp. Gelukkig ben ik niet de enige met hooikoorts. Meerdere keren zie ik mensen met hun bakkes door het raam naar boven kijken, omdat er een niesbui aankomt. Wordt de ‘onschuldige’ hooikoorts nog gevaarlijk ook op de Nederlandse wegen. En dan ga ik uitgerekend nu naar een omgeving die het meest in bloei staat in deze tijd van het jaar. De Bollenstreek. Zin in.
De Bollenstreek.
Ik heb mij expres niet ingelezen over het sportpark van FC Lisse, Sportpark Ter Specke. Laat mij maar verrassen. De club zelf kende ik al wel goed, mede door een verloren kampioenswedstrijd in 2006 tegen Rijnsburgse Boys. In Lisse tegen Rijnsburgse Boys, die toen ook kampioen konden worden, werd een feestje verpest in blessuretijd. Daarnaast kent menig voetbalkijker de penalty-affaire tegen HSV Hoek in 2017 wel. Maar goed. Ik word blij verrast wanneer ik mijn auto parkeer. Zo blij, dat ik vrijwel direct de camera uit mijn tas haal en alvast het sportpark op loop. Het terrein is erg groot. Meerdere sportverenigingen zijn hier gehuisvest. Maar het deel van de voetbalclub ziet er indrukwekkend uit. Niet modern, eerder het tegenovergestelde. Zoals wel vaker kijken de mensen bij de clubs uit de Tweede Divisie mij raar aan wanneer ze mij zien fotograferen op hun sportpark. Ik hoor die mensen van FC Lisse denken: ‘wat staat ‘ie nou te fotograferen? Wat is hier mooi aan?’ Nou, heel veel, vriend.
Buiten de lijntjes
Vandaag heb ik afgesproken met Jankees Faas. Hij wordt ook wel de wandelende encyclopedie genoemd van FC Lisse. Naast alleskenner, is hij ook stadionspeaker en presentator van FC Lisse TV. Een karakteristieke man, kan ik je nu wel vast vertellen. Voor ik hem in levenden lijve ontmoet loop ik alvast naar het hoofdveld toe. Een oude man kijkt mij aan en knoopt er direct een gesprek aan vast. Ene meneer Van der Ploeg. Zijn hele leven bij ‘die andere club’ VVSB werkachtig geweest, maar naar eigen zeggen op kinderachtige manier naar buiten gewerkt. Het zit hem nog steeds niet lekker, maar hij steekt net zo hard terug. ,,Sinds ik weg ben mij VVSB doe ik klusjes bij FC Lisse, en kijk ik iedere zaterdagochtend in mijn Lisse-polo bij de jeugdteams van VVSB. Ik blijf een kwajongen.” Heerlijk, de manier waarop er overal rivaliteit heerst tussen amateurclubs.
Jankees belt mij op. ,,Ik sta op het terras. Kom je eraan? Gaan we even een bakkie doen en dan laat ik je even kennis maken met mensen in de bestuurskamer”, vertelt hij tegen mij aan de andere kant van de lijn. Het is voor het eerst dat ik ergens binnenkom en vrijwel iedereen die ik spreek mij al kent. Het komt volgens mij door Jankees. Die is enthousiast over de verhalen uit de Tweede Divisie en hij kan niet wachten tot zijn club aan de beurt is. Hij neemt mij mee naar het clubhuis. Prachtig oud, bruin en net niet vervallen. De kantine is er eentje zoals ik die nog niet heb gezien. Beneden de bar met statafels en de nodige prullaria. Boven een soort vide. Menig huisfeestje is jaloers op zo’n ruimte. ,,Kom, op naar de bestuurskamer”, zegt Jankes. De eerste persoon die ik ontmoet is Wim, een vrijwilliger van de club. Welbespraakt, en heeft zijn mening klaar. ,,Weet je wat het is, de Tweede Dvisie begint ook te verrotten. Sommige clubs hebben macht door geld, en sommigen moeten vechten voor wat ze waard zijn. Maar zo gaat het nu eenmaal in de voetballerij.” Daarna maak ik nog kennis met meerdere bestuursleden, communicatie-mensjes en tot slot de koffiejuffrouwen. ,,Plakje cake bij de koffie?” Daar zeg ik geen nee tegen.
De sfeervolle kantine op Sportpark Ter Specke.
Zit ik zowaar aan de perstafel. Gelukkig ben ik blij dat ik kan zeggen dat ik alles naast het veld versla, in plaats van erop. De opstelling wordt door meerdere mensen onder de loep genomen. Dat zegt mij niet zoveel. Ik ben er al wel achter gekomen dat in de Tweede Divisie werkelijk alles kan gebeuren. Bekijk de vorige speelronde maar eens. Won Koninklijke HFC opeens bij nummer twee Kozakken Boys en wist De Treffers thuis van koploper Katwijk te winnen. De bal is rond, zou Johan Cruijff zeggen. Plots vraagt Jankees aan mij of ik om 19:35 uur langs het veld kan klaarstaan voor een interview. ,,Ehm, natuurlijk”, zeg ik ietwat verrast. De alleskenner van FC Lisse is de presentator van FC Lisse TV. Voorafgaand iedere wedstrijd gaan zij live op Facebook. Spreken trainers, spelers en mensen buiten de lijnen. Waaronder ik dus blijkbaar. Leuk, kan ik mijn ei kwijt over mijn passie. Of moet ik bol zeggen? Ach, laat ook maar.
De interviewer die geïnterviewd wordt
Dit sportpark is hoe ik mij een Plaatselijke FC voorstel. Een echte Plaatselijke FC is in mijn ogen een club waar het contrast niet groter kan. Hier in Lisse, sta je tussen de verschillende weilanden, in dit geval de bloembollenvelden. Achter de hoofdtribune waan je je in een zee van kleuren. Draai je honderdtachtig graden, kijk je uit op de hoofdtribune van Sportpark Ter Specke. Oud, vervallen en rauw. Ook prachtig tegelijk. Bij binnenkomst zeiden mensen al tegen mij om een plaat te maken van dit verschijnsel. Het is het waard, zeiden ze. Nou, daar hebben ze inderdaad gelijk in. Indrukwekkend.
Oh shit, het is bijna tijd. Ik maak mijn rondje om het hoofdveld gauw af en loop vast naar de rand van het veld. Jankees zie ik samen met zijn cameraman al druk in de weer langs de lijn. Ik wil vast naar beide heren toelopen, tot ik word tegengehouden door een steward. ,,Waar is je pershesje?”, vraagt hij. ,,Ja, die heb ik niet meneer. Ik hoef het veld namelijk niet op” antwoord ik. ,,Je gaat toch nu het veld op.” Touché. Jankees grijpt in. ,,Het is goed ouwe reus, ik neem alleen even een interview met die jongen af.” De steward lacht het uiteindelijk weg en doet alsof er niets aan de hand is. Heerlijk. Het interview wordt afgenomen en Jankees stelt zich geïnteresseerd op. Oprechte interesse. Hij vindt het maar wat leuk dat er aandacht is voor zijn club. Met hier en daar wat humor ontstaat er een leuk gesprek. Hij bedankt mij voor het interview en de live-uitzending verplaatst zich naar de warming-up van de spelers.
Rechts de wandelende encyclopedie, Jankees Faas.
Voetbalcult
Ik neem vast plaats naast het, ja hoe moet ik dit noemen. Opkomst-hek-tunnel? Het zal wel, maar ik vind het prachtig. In de Hekken, gek. De spelers van FC Lisse staan als eerste klaar voor de wedstrijd. Volgens mij sluit FC Lisse-speler Martin van Eeuwijk als laatste aan. ,,Vreet ze op mannen. Alles is geoorloofd, schoppen waar het nodig is, strijd leveren en winnen”, roept hij. Deze degradatiekraker belooft een heet potje te worden. Het is stuivertje wisselen onderin de Tweede Divisie. Ieder punt is belangrijk.
In de Hekken!
De avond valt over Lisse als de wedstrijd begint. De spelers maken hun opwachting via de prachtige spelerstunnel. Klik, klik en klik. De kiekjes zijn gemaakt. In een 100 meter sprint ren ik naar de andere kant van het veld. Een lekkere pyro is aan de gang op het terras. Uitgeput en al spring ik de rook in. Over die sprint, ik leek wel de mannelijke variant van Dafne Schippers. Bezaait onder de as, wrijvend in de ogen, maar voldaan zoek ik mijn plek weer op de staantribune.
De eerste helft is in volle gang is. Inmiddels sta ik aan de andere kant van het veld. Aan het gejuich te horen achter een doel merk ik dat De Treffers op 0-1 komen. Niets van gezien, ik droomde weg bij een koffiehut. Het lijkt op een verschrikkelijk oude trekwagen waar nu een kleine koffie- en snackhoek in is gemaakt. Volledig in de clubkleuren van FC Lisse natuurlijk. De beste stek van het complex, als je het mij vraagt.
Mede door mijn sprint nog een laatste beetje pyro kunnen meepakken.
Climax
Eenmaal weer terug op de staantribune is de sfeer ver te zoeken. Degradatievoetbal dreigt bij deze stand. Aan strijd ligt het niet. Beide teams kletsen er vol in. Voor rust komt Lisse nog terug op 1-1. Toch merk ik aan het sportpark dat die stand nog niet genoeg is. In mijn beleving was Lisse de tweede helft de betere partij. Creëerde zo nu en dan een aanval. Keeper Brian Van der Werff dolt wat met de uitsupporters. Ja, het broertje van, wordt mij hier vertelt. En weet je nog? Strijd leveren en winnen? Uitgerekend de man die ik dat heb horen schreeuwen naar zijn teamgenoten maakt uiteindelijk de winnende treffer. Het sportpark ontploft. Dolle blijdschap. Spelers staan op de boarding, mensen omhelzen elkaar en ik zag drie á vier biertjes de lucht in gaan. Ja jongens, het blijft amateurvoetbal. Hoe minder mensen, hoe minder bier aanwezig. Haha.
De laatste paar zenuwslopende minuten beleef ik achter de dug-out van Lisse. Een speler van Lisse staat cynisch te ouwehoeren tegen ‘mannen-in-pak’ van De Treffers. De trainer vraagt elf keer aan de vierde man of het al tijd is. Als dan ook een aantal supporters zich met de vierde man bemoeien is het wel welletjes voor de wedstrijdleiding. Het laatste fluitsignaal klinkt, de mensen op de bank vallen elkaar in de armen en de veldspelers storten op de grond. Deels uit blijdschap, maar bovenal uitgeput. Ik hoor op de tribunes een aantal keer de zin, ‘dit was niet goed voor mijn hart’.
De bollen
Eén daarvan was Jankees. Hij opent het deurtje van zijn commentaar-hok. ,,Dat was wat hè”, zucht hij. Direct daarna tikt hij een plaatselijke journalist op de schouders. ,,Nu mag je wel weer eens wat positiefs schrijven kerel.” De opluchting heerst op Ter Specke. Even wat ademruimte. Ik bedank Jankees voor de schitterende avond en de gastvrijheid. Deze club is om in te lijsten. Prachtig in zijn puurheid. Zoals ik een wijs man weleens hoorde zeggen: ‘Eerste keren zijn speciaal. Uniek. Maar de laatste keren zijn pas echt onbetaalbaar’. Laat dat laatste dit keer maar weg. Tot heel gauw Jankees. Tot heel gauw FC Lisse. De balle… bollen, Jeroen.
Dit is een verhaal uit de serie De Plaatselijke FC. Klik hier voor alle verhalen van deze serie.
