De Plaatselijke FC #14: Excelsior Maassluis heeft iets te vieren
Het gaat snel nu. Nog vier clubs te bezoeken. Maar voor De Plaatselijke FC staat er eerst een feestje op de planning. Excelsior Maassluis bestaat honderd jaar. Een eeuw oud. Het wordt gevierd met een heus feestweekend. De Plaatselijke FC was aanwezig bij het ‘Re-united’ feest, waar oudgedienden en jonge gasten elkaar troffen.
Het warme weer van de afgelopen tijd was heerlijk, maar het stijgt naar mijn hoofd denk ik. Meerdere dagen wordt er gewaarschuwd voor regenval en wat koudere temperaturen. Ik heb het vast niet meegekregen. Rond een uur of vijf stap ik vanuit Deventer de auto in naar Maassluis. In de vrijdagmiddagspits. Natuurlijk in korte kleren en op mijn Adidas-sneakers. Het zonnetje schijnt immers heerlijk in de ‘Koekstad’.
Met de Top 40 door de speakers inclusief de fluwelen radiostem van Jeroen Nieuwenhuize rij ik naar het stadje onder de rook van Den Haag en Rotterdam. Maassluis. Ik zit meer dan twee uur in de auto. Gebruikelijk tijdens de vrijdagspits, maar des te vervelender. Inmiddels heeft Jeroen zijn plek achter de knoppen geruild met Frank Dane. Vaste prik voor mij. De Frank en Vrijdagshow op 538. Vooral het onderdeel ‘Meal Or No Meal’ laat mij vanavond watertanden in de auto. Pizza’s worden gratis weggegeven en ik zit in de auto op een stinkende snelweg met enorme trek.
Na een half uur file bereik ik eindelijk een tankstation. Even wat naar binnen werken. Terwijl ik weer terugloop naar de auto, merk ik dat het weer omslaat. Sta ik daar in mijn korte kleren. Het regent bakstenen. Donkergrijze wolken pakken zich samen boven Nederland. Ik ga maar gauw verder naar Maassluis. Ik heb vandaag met niemand afgesproken. Bewust. Ik heb wel contact gehad met de voorzitter van Excelsior Maassluis. Gert-Jan Bunt is de naam. Hij zal onder andere spreken vanavond op het ‘Re-united’ feest van de club. Want vandaag is de dag dat de voetbalclub honderd jaar bestaat.
Sportpark Dijkpolder
Met nog een paar minuten rijden, gaat er een spelersbus precies dezelfde kant op. Naar Sportpark Dijkpolder. We parkeren tegelijkertijd op de parkeerplaats naast het complex. Het blijken jeugdspelers van Deportivo La Coruña te zijn. De club waar Roy Makaay furore maakte. Das Phatom. In 133 wedstrijden 79 doelpunten maken. Koekoek. Afijn, ik dwaal te ver af. Die spelers van Deportivo zullen wel denken: ‘altijd dat klote weer in Nederland’.
Geloof het of niet, maar er is een steward aanwezig vandaag. Hij bewaakt het fort van Excelsior Maassluis alsof het zijn eigen kind is. Sarcastisch natuurlijk. Hij zoekt het enige droge plekje bij het hek op. Ik groet hem. Hij groet terug. En hij kijkt weer naar beneden. Verschrikkelijk saai lijkt mij, maar het zal goed wel betalen. Persoonlijk ben ik erg fan van de entree van Excelsior. Een heerlijk hek, met een nog sierlijkere doorloop. Het verkoophokje mag er ook wezen trouwens.
Na binnenkomst loop ik via de hoofdtribune naar het clubhuis. Eigenlijk verkijk ik mij op de schoonheid van de hoofdtribune. Ik ben al bijna bij het clubhuis als ik toch terugloop. Het dak is belegd met golfplaten. Volledig groen. Een advies aan de club: niet schoonmaken. Het ziet er authentiek uit. Mede ook door de rest van de tribune. Want als je aan de zijkant van de tribune staat, krijg je een glimlach. Misschien niet voor iedereen om hetzelfde, maar ik moet nogal grinniken over het mini-deurtje in de tribunemuren. Wellicht spelen er allemaal kleine spelers bij deze club. Het is in ieder geval heerlijk. Zijn er nog smetjes, Jeroen? Ja. Ondanks dat ik het clubhuis nog niet betreden heb, baal ik natuurlijk van het kunstgras.
Dresscode
Het feest begint om 20:00 uur, maar ik stap een half uur van tevoren het clubhuis binnen. Meerdere vrouwen in prachtige kleding wachten de genodigden op. ,,Moet ik mij hier aanmelden”, vraag ik aan een van de dames. ,,Ja, eigenlijk wel, maar loop maar door”, zegt de blondine. Zo gezegd zo gedaan. Jeroen loopt door naar de kantine. Eenmaal binnen hoor ik gelach vanuit de hal van de dames. Heb ik iets verkeerds gedaan? Een vrouw loopt naar mij toe en zegt: ,,loop eens even terug naar de dames.” Een meisje van mijn leeftijd noemt mij ‘cameraman’, omdat ik met mijn camera om de nek naar binnen ben gegaan. ,,Hè cameraman, je vergat je welkomstdrankje en munten. Haal wat lekkers te drinken.”
Met munten en een glas champagne stap ik de kantine binnen. En plots krijg ik het Spaans benauwd. Niet om die spelers van Deportivo La Coruna, maar om mijn kledingstijl van vandaag. Het is een jubileumavond. Een club bestaat honderd jaar. Het complex is tot in de puntjes verzorgd en ziet er feestelijk uit. Iedereen in prachtige jurken en op maat gemaakte pakken. En Jeroen? Die loopt op Adidas-sneakers, en heeft een korte spijkerbroek en een Adidas-shirt aan. Alsof ik net heb getraind en een pilsje kom drinken aan de bar. Man man man.
Driehoeken als velden
Het begint gezellig druk te worden. Vooral veel oudere clubmensen zijn vandaag aanwezig. En ik zie voorzitter Gert-Jan Bunt staan. Even de hand schudden. ,,Door alle drukte ga ik je niet vaak zien vanavond, maar veel plezier kerel”, zegt Bunt. Komt goed, Gert-Jan. De voorzitter drukt mij alvast op het hart dat het geen ‘standaard-terugblik-avond’. Dan doe ik het even kort voor jullie. Als ik de geschiedenisboeken mag geloven is de club opgericht door Jaap Cats, honderd jaar geleden. En een groot deel van die eeuw speelt de club op Sportpark Dijkpolder. De club kende in de beginperiode zelfs velden die eruit zagen als driehoeken. ‘Absolute scenes’. Tot slot mag Excelsior Maassluis zich ook de laatste algeheel amateurkampioen van Nederland noemen. Na de invoering van de voetbalpiramide, zijn zaterdag- en zondagteams samengevoegd in de Tweede Divisie.
Terug naar de kantine in Maassluis. DJ Frans smijt zijn hitjes door de speakers, mensen zijn druk met elkaar in gesprek en de rokers staan veel te lang buiten. ‘Omdat het buiten altijd gezellig is’, zouden ze zeggen. Het is wachten tot de officiële opening van de feestavond. Dat geeft mij nog wat tijd om de kantine door te lopen. Zonder alle feestversiering lijkt het op een oud recreatiehuis waar je vroeger naar toe ging met jeugdkamp. Van die gele tegels, een houten bar, her en der wat klapdeuren en een laag plafond. En daar, ergens achterin de kantine, staat op een tafel iets heel moois. Het is een aftelbord van hout. Een soort voetbalveld met een teller. Pure cult.
Veel bekenden
Iets voor 21:00 uur begint het officiële gedeelte. Voorzitter Gert-Jan Bunt trapt de avond af. Hij is niet de enige die spreekt vanavond. Ik zie veel bekenden uit de voetbal- en mediawereld rondlopen in de kantine van Maassluis. Michael van Praag staat aan de bar een drankje te doen met burgemeester van Maassluis, Edo Haan. Ergens in de kantine zag ik Eric Gudde rondlopen. Echter zie ik hem niet meer vanwege zijn lengte. De kleine man verdwijnt in de menigte. Ook Feyenoord-clubwatcher Martijn Krabbedam is van de partij.
En dat Bunt de avond niet begint met een ‘standaard-terugblik-verhaaltje’ is duidelijk. Zijn speech is toch wel het meest bijzondere van deze avond. Na het welkom heten van de gasten begint hij een ode aan het clubgevoel. ,,Wat is dat eigenlijk? Voor mij is clubgevoel: vrijwilligers. Zonder vrijwilligers, ben je niets als club. Een symbool voor de vrijwilligers bij onze club is Corry Bakker. Ik denk dat zij wel honderdduizend keer de vraag heeft gekregen of het voetbal wel doorgaat. Zij is het gezicht voor alle teams die hier spelen”, spreekt de voorzitter.
De voorzitter grijp verschillende momenten aan om de club te beschrijven. Zo ook het moment van rouw rond de dood van een jeugdspeler van Excelsior. De jeugdspeler zat samen met zijn moeder in de MH17. In deze barre en boze tijd komt de gehele club tezamen. ,,Het kippenvel staat mij nog op de armen als ik daar aan terugdenk. Des te prachtiger vond ik de saamhorigheid van onze club tijdens die tijd. Het tekent de grote familie die wij zijn.”
Heerlijke anekdotes
En natuurlijk hoort er bij een speech als deze ook een prachtige anekdote. ,,Als ik moet terugdenken in mijn tijd bij de club, denk ik ook aan een oud-verzorger van het eerste elftal, Ferry Pattiapon. Hij zei weinig. Tot er een paar drankjes in gingen. Waren we een keer op trainingskamp in het zuiden van Nederland. Maar iedereen had nog zin in een paar drankjes, dus de oud-verzorger kwam met het idee om te gaan stappen in België. In Lommel om precies te zijn. Kwamen we terug in ons huisje na een avondje stappen, zette hij het bad aan en ging met een sigaret op bed liggen wachten tot het bad vol was. Maar ja hij viel in slaap, het bed vatte vlam en het huisje stroomde over”, vertelt de voorzitter lachend. ,,Het is goed afgelopen mensen”, benadrukt hij.
Ik ben niet naar Maassluis gekomen om een verslag te schrijven over de gehele avond. Ik wilde het meest bijzondere eruit pikken. Dat was voor mij toch echt de speech van de voorzitter zelf. Hij vormt eenheid. Het ons-kent-ons ook wel een beetje en humor. Met deze speech geeft hij de club een identiteitskaart. Ik beschouw deze club als erg gastvrij. Met een mooi sportpark. Echter is het niet meer van deze tijd, zegt de volgende spreker. Eric Gudde. Hij heeft wellicht gelijk. Maar juist een goed verzorgd, oud complex is heerlijk om te zien. Het sentiment van voetbal. Maar in de huidige moderne tijd ziet Gudde een omnivereniging wel voor zich in Maassluis. Waarbij scholen, kinderdagverblijven en sportfaciliteiten dichtbij elkaar liggen. Mwa. Laten we lekker voetballen. Maar hè, misschien ben ik te veel een voetbalromanticus. Dat kan ook natuurlijk. Vanuit Maassluis zeg ik, rustig aan! Ciao, Jeroen.
Dit is een verhaal uit de serie De Plaatselijke FC. Klik hier voor alle verhalen van deze serie.
