Regelmatig lees ik verhalen van supporters van willekeurige clubs die exact kunnen beschrijven hoe hun eerste keer in het stadion was. Hoe zij verliefd werden op hun club. Ik kan dat niet. Aan de hand van papa of opa naar die ene wedstrijd. Het gejuich, de massa’s mensen of de lichtmasten, het zijn niet mijn eerste herinneringen aan de club. Mijn eerste kennismaking met Feyenoord was niet gedurende een wedstrijd.
Noodtribunes
Mijn eerste kennismaking was gedurende een training. Niet zomaar een training, maar dé eerste training. Althans, dat vertelden mijn ouders mij altijd. Zij hadden weinig trek om op een zaterdagochtend om 8 uur in de auto te zitten voor een training. In feite was dit de middagtraining van de eerste trainingsdag. Er werd toen nog tweemaal getraind op een dag. Een uur van te voren stonden de mensen al rijen dik. Kinderen stonden klaar om een handtekening te scoren. Het Legioen stond klaar, massaal aanwezig, op noodtribunes en op het dijkje. Met de fakkels in de hand, gereed om het team de intenties voor dat seizoen duidelijk te maken. Zwart-wit gezien was die training niets meer dan warm lopen en een simpele pass-trap oefening.
Voor supporters was die eerste training zóveel meer. Twee keer tienduizend supporters die naar een training komen kijken. Massa’s mensen, massa’s vuurwerk. Dat oude trainingsveld met de Kuip als decor. Ik was op slag verliefd op de club.
Gisteren startte Feyenoord het seizoen, op een maandag. Voor 300 supporters. Zonder vrienden die elkaar voor het eerst sinds het einde van het seizoen weer zien. Zonder die massa’s vuurwerk die de spelers meteen duidelijk maken wat er van hen verwacht wordt. Maar bovenal zonder hordes kinderen die op slag verliefd op de club worden.
Het is weleens drukker geweest bij de eerste training van Feyenoord pic.twitter.com/SMWEcRmKxb
— Dennis van Bergen (@dennisvanbergen) June 25, 2018
Foto’s met dank aan FRFC1908
