Column: Sneeuwballen

Enkele weken geleden keek ik op een zondag uit het raam en bij het zien van de berg sneeuw, gingen mijn gedachten onwillekeurig terug naar die zondag in 2013. Op 20 januari van dat jaar speelde Ajax tegen Feyenoord. Ik zal u niet verder vervelen hoe de gebruikelijke oorwassing tot stand kwam want buiten het feit dat de uitslag 3-0 was ontbreken mij bovendien de verdere details rond deze wedstrijd.

Bottle Neck

Echter, zo rond de zestigste minuut verscheen er een bericht op de matrix borden dat de terugreis wel eens een hele moeilijke zou kunnen worden vanwege hevige sneeuwval. Nu keken wij hier erg van op want op weg naar de (toen nog) Arena was er niets dat er op wees dat het zou gaan sneeuwen, laat staan enorme sneeuwval. Met een beetje een kriebeltje in de onderbuik liepen we dan ook naar de uitgang want sneeuw is vandaag de dag helaas geen alledaags verschijnsel meer. En ja hoor, we liepen een volkomen witte wereld binnen. In minder dan een uur was er een flink pak sneeuw gevallen, hetgeen het ergste deed vrezen voor de terugreis. Als we Studio Sport dan nog maar zien, dan valt alles nog wel mee dachten we toen nog. Onze auto stond geparkeerd aan de andere kant van de Arena, waar ook de “Toekomst” ligt.

Vooraf dachten wij echter handig te zijn om op de parkeerplaats van Borchland (sporthal naast het opleidingscomplex) te plaatsten in plaats van de grote “P” er naast. Helaas hadden wij toen geen rekening gehouden met de sneeuwval. De kleine uitgang bleek uiteindelijk een “bottleneck” te zijn. Geen enkele auto kon er uit. Maar ja, als we maar om zeven uur thuis zouden zijn voor de samenvatting, dan viel alles nog wel mee. Nou, het bleek dus helemaal niet mee te vallen want het ging steeds harder en harder sneeuwen. Op de radio hoorden wij dat de hele ring rond de hoofdstad vol en stil stond en dat er voorlopig geen einde aan zou komen. Omdat er dus ook geen auto’s de snelweg op konden, bleven wij dan ook bewegingloos op de parkeerplaats staan.

[Foto via Pro Shots]

Yeti

Na ongeveer een uur kregen we dorst en eigenlijk ook wel een beetje trek. Hierop werd Henk erop uit gestuurd om te gaan verkennen wat er zoal mogelijk zou kunnen zijn. Na een dik half uur doemde er een soort “Yeti” op in de sneeuw met in zijn rechter- of linkerhand een traytje met drie glazen Bacardi Cola en in zijn andere hand een heuse doos met bitterballen. Een euforisch gejuich steeg op uit de auto over zo veel vernuft en inventiviteit. Hij werd nog net niet op de schouders de parkeerplaats rond gedragen, maar we zaten daar niet ver vanaf. De versnaperingen gingen er in als “Gods woord in een ouderling” en daarna was het wachten, wachten en nog eens wachten tot een uur of half zeven. Toen kwam er een heel klein beetje beweging in de rij met auto’s. Het duurde nog zeker 1 uur voordat wij de volkomen verstopte snelweg opreden. Om half negen hadden wij het ritje van twintig kilometer volbracht en kon ik aan mijn inmiddels verpieterde avondeten beginnen. Studio Sport heb ik nooit meer gezien.