Cheick Tioté was alles wat een supporter wilde zien

‘Cheick Tioté is overleden’, verschijnt maandag aan het einde van de middag in mijn WhatsApp-scherm. In het groepsgesprek waarin ik me samen met mijn Arsenal-vrienden bevind, ging het kort daarvoor nog ‘gewoon’ over de mogelijke overgang van AS Monaco-ster Kylian Mbappe naar Noord-Londen. Of over de krabbel die trainer Arsène Wenger onlangs had gezet onder een nieuwe tweejarige verbintenis. Want daar zijn de meningen nogal over verdeeld.

Maar na dat ene berichtje werd alles ineens heel relatief. We waren allemaal even in gedachten bij de speler die op 5 februari 2011 de mooiste treffer uit zijn loopbaan produceerde. Tegen ons geliefde Arsenal, nota bene. Newcastle maakte een 0-4 achterstand ongedaan en een screamer van Tioté bezegelde het knotsgekke gelijkspel. Het was een ongekende, sensationele comeback, waar wij op dat moment iets minder blij mee waren.

Tioté rent juichend weg na zijn wondertreffer tegen Arsenal. St James’ Park is in extase.

Knokker

Voor de puurheid zou dit stuk eigenlijk moeten zijn geschreven door een supporter van Roda JC of FC Twente, de clubs die Tioté in Nederland vertegenwoordigde. Met die laatstgenoemde vereniging vierde hij in 2010 zelfs het eerste en vooralsnog enige landskampioenschap uit de clubgeschiedenis. Maar niet alleen dat gegeven zal hem in Enschede – en Kerkrade – tot een niet te vergeten pion maken. Tioté was een knokker. Een speler die tot de laatste seconde van de wedstrijd voorop in de strijd ging. En soms misschien wel iets te ver, door zijn onuitputtelijke honger naar succes. Medespelers stonden tijdens een partijspel op de training liever niet tegenover Tioté, omdat hij nog wel eens de drang had een vliegende tackle te maken.

Bij FC Twente had Tioté een belangrijk aandeel in het team dat kampioen werd, maar van een basisplaats was hij niet altijd verzekerd. Als de voormalig jeugdspeler van Anderlecht er door trainer Steve McClaren een keer naast werd gezet, stormde hij na afloop dan ook direct naar de bestuurskamer om zijn onvrede te uiten. Medespelers moesten hun teamgenoot soms smeken om het trainingsveld te verlaten. Zo graag wilde hij voetballen. Verzaken deed Tioté nooit.

In de huidige voetbalwereld worden elftallen grotendeels gesierd door ideale schoonzonen of prima ballerina’s. Van die dertien in een dozijn-spelers. Gasten die nooit het randje op durven te zoeken. Bij wie na een zonnige zomermiddag op het veld, de shirts en broeken geen wasbeurt nodig hebben. Het maakt jongens als Tioté een opvallende verschijning.

Vuil werk

Want dat was hij. Tioté stond symbool voor alles wat een supporter wilde zien. Subtiele hakballetjes, gek dribbelwerk en andere miraculeuze hoogstandjes waren niet per definitie aan hem besteed, maar het opknappen van vuil werk was hem op het lijf geschreven. En daarom werd hij ook in Engeland razend populair, waar hij 6,5 jaar het shirt van Newcastle United droeg. In februari verliet hij The Magpies voor een lucratief avontuur in China. Tioté ging voor dat dikke vette salaris, om zijn familie in Ivoorkust nog beter te kunnen onderhouden. Daar was hij immers profvoetballer voor geworden. Een door velen verafschuwde overgang, maar voor hem dé kans om zichzelf en zijn geliefden een voor altijd zorgeloos financieel bestaan te verschaffen.

Tioté in het shirt van FC Twente, de club waarmee hij in 2010 landskampioen werd.

Het lijkt bij het teruglezen van bovenstaande alinea een eeuw geleden, maar is in werkelijkheid nog maar vier maanden terug. Het sprookje dat China heette, eindigde in een nachtmerrie. Tioté stortte maandag tijdens een training plotseling ter aarde, zonder eerder ook maar een enkel signaal te hebben afgegeven. Reanimatie bleek vervolgens tevergeefs. De onverzettelijke mannetjesputter was gestorven aan een hartaanval. Hij die eerder de harten veroverde van de Roda JC- en FC Twente-supporters, werd door zijn eigen hart in de steek gelaten en mocht slechts dertig jaar oud worden. Het gegeven dat Tioté op korte termijn voor de vierde keer vader zou gaan worden, maakt het verhaal alleen nog maar tragischer.

Rugnummer

De voetbalwereld rouwt met de dood van Tioté niet voor het eerst om het overlijden van een jonge atleet na hartfalen. In Nederland kunnen we ons natuurlijk David Di Tomasso (26) nog voor de geest halen, de Franse verdediger van FC Utrecht die in 2005 overleed in zijn slaap. Zijn nummer 4 werd sindsdien nooit meer gedragen in de Domstad. Het is een gebruikelijk ritueel geworden bij clubs waarvan hun huidige of voormalige publiekslievelingen het leven laten. De Newcastle-fans zijn dan ook een petitie gestart om ervoor te zorgen dat het rugnummer 24 van Tioté nooit meer bij een van hun helden om de schouders hangt. Het zou een prachtig eerbetoon zijn aan een voetballer die symbool stond voor wat de fans wilden zien. In de hemel worden zijn vliegende tackles nu al gevreesd.

Rust zacht, Cheick Tioté.

Cheick Tiote’s son with a heartbreaking tribute to his father 😢 😢 😢 pic.twitter.com/kJzog89wCR

— 101 Great Goals (@101greatgoals) 7 juni 2017