Awayday met Ajax: Lissabon stelt ook voor de derde keer niet teleur

Awayday naar Lissabon met Ajax. Het is alweer de derde keer in drie jaar tijd dat we naar Portugal mogen afreizen voor een Champions League-duel van Ajax. Na eerder Benfica in 2018 en Sporting CP in 2021, was het nu tijd voor wederom een clash met de Portugese recordkampioen: Benfica in de achtste finales van de Champions League. 

Bizarre heenreis

Dinsdag 22 februari ging de wekker. Een wekker die niet alleen de start was van de dag, maar ook de start was van wederom een geweldige Europese awayday. In de ochtend vertrok ik nog naar de universiteit om aan mijn aanwezigheidsplicht te voldoen en een aantal uur later zat ik in het vliegtuig richting Portugal.

De reis an sich was op zich zelf al krankzinnig te noemen. Vanaf Maastricht reden we met de auto naar Luxemburg Airport, een rit van 2,5 uur. Ondanks de lange rit en de verschrikkelijke onderhouden Belgische autosnelwegen ging de rit zo voorbij. Ouderwets werden memorabele herinneringen opgehaald. Er werd vooral gesproken over hoe fantastisch de vorige edities in Lissabon waren.

Porto-Lissabon

Inmiddels tikte de tijd steeds langzamer weg. Op een troosteloos Luxemburg Airport was namelijk geen hond te bekennen. Er was ook maar één barretje open, waar de halve liters bier maar liefst €8,10 de stuk kostte. Na enkele halve liters genuttigd te hebben, mochten we dan eindelijk vertrekken naar Portugal. En of de reis al niet omslachtig genoeg was, vlogen we niet naar Lissabon maar naar Porto.

22:30 uur lokale tijd landden we in Porto. Voor de duidelijkheid: Porto ligt 314 kilometer van Lissabon af. Dat betekenden dat we nog een rit van 3 uur voor de boeg hadden. Met een geleende Renault Traffic reisden we midden in de nacht af naar Zuid-Portugal. Eindtijd: 03:15 uur.

Zonovergoten wedstrijddag

Na een loodzware reisdag ging woensdagochtend de wekker om 10:30 uur: matchday! Terwijl iedereen zijn uitkaart al ging scannen bij het inmiddels bekende Coliseu dos Recreios Theater, namen wij plaats op het terras. Het bier won al gauw van de koffie. “One large beer, please”. Normaliter krijg je dan een halve liter bier, maar de plaatselijke Portugese ober vond het leuk om er liters bier van te maken. We keken elkaar aan en we wisten al heel gauw dat dit nog wel eens uit de hand zou kunnen gaan lopen.

Onder het genot van een lekker zonnetje en de nodige alcoholische versnaperingen namen de 3500 Ajacieden de terrassen in de hoofdstad van Portugal over. De lokale horeca zag plots in half jaar tijd de omzet flink uit het dak schieten. En terecht.

Omwisselen

Naarmate de middag vorderde was het toch tijd om de uitkaart te scannen. Dat was een aparte beleving te noemen, aangezien dit de eerste keer was waar we een E-ticket kregen als wedstrijdkaartje. Blijkbaar is er niets meer heilig in het voetbal.

Van het omwisselen gingen we in een rap tempo door naar het bekende Praça do Comércio. Het plein is één van de mooiste pleinen van Europa. Aan de zuidkant van de wijk Baixa grenst het aan het immense estuarium van de Taag. Tot aan het tijdperk van het vliegtuig was dit de grootse ontvangstruimte van Lissabon voor de schepen. Hier kwamen koningen en staatshoofden aan die Portugal bezochten. Bovendien barst het er nu van de horecagelegenheden wat het gelijk de ideale ontmoetingsplaats maakten voor de Ajacieden. Terwijl we door de winkelstraat liepen kwam je het plein binnen via de Arco da Rua Augusta, een enorme boog. Dat verbindt namelijk de drukke winkelstraat in Lissabon en het populaire plein. Uitzicht? Een oase van duizenden Amsterdammers die wachtten op de metro naar Estadio da Luz.

Driftige Portuguse guardia civil

In de metro kwamen we alweer snel in aanraking met de agressieve Portugese guardia civil. Je kan inmiddels de klok op gelijkzetten dat elk Zuid-Europees tripje resulteert in een aanvaring met de guardia civil. Ze zijn er telkens weer op uit. Zo ging het op de route van metrostation Colégio Militar/Luz naar het stadion een aantal keer mis. Doordat de supporters maar meter voor meter konden opschuiven, werden andere supporters in het gedrang naar voren geduwd. Wat volgde? Een aantal flinke wapenstok slagen van de guardia civil.

Eenmaal bij het uitvak werd de sfeer er niet beter op. We liepen namelijk in een soort vangnet waarna je werd opgehouden door een aantal hekken en stewards. Naarmate de rijen van supporters groter werden, groeide de frustratie dat het allemaal te lang duurde. Na wat geduw en getrek werd je zó stevig gefouilleerd dat je pijn voelde op plekken waarvan je niet wist dat je ze had. De vrouwelijke supporters voelden zich zelfs betast.

Zwak uitvak

Na een wat vervelende aanloop naar de wedstrijd klonk dan toch weer de Champions League-hymne. In een volgepakt Estadio da Luz was het onze taak om Ajax naar de overwinning te schreeuwen. De steun van het uitvak viel ontzettend tegen. Blijkbaar had de afwezigheid van drums een te grote invloed op de sfeer van het hele uitvak, want vocaal waren we namelijk niet aanwezig.

Ajax begon prima aan de wedstrijd en wist al redelijk vroeg op voorsprong te komen. We gingen zelfs rustten met een 1-2 stand, terwijl we allemaal voelden dat die marge groter moest zijn. Na de rust gaf de ploeg van Erik ten Hag de wedstrijd totaal uit handen en was het wachten op de gelijkmaker van Benfica. Die viel uiteindelijk ook en daardoor mochten we achteraf nog blij zijn dat het bij die 2-2 is gebleven. Zowel de elf Amsterdammers op het veld als het uitvak hadden meer energie in de wedstrijd moeten leggen. Het was tekenend toen Antony in de tweede helft bij de hoekvlag het uitvak moest opzwepen.

Nachtleven

Met de enige frustratie gingen we met de taxi rond de klok van half elf (lokale Portugese tijd) terug naar het centrum. Op zoek naar wat bier om het onnodige puntverlies te verwerken. Terwijl we allemaal moe gestreden waren van een krankzinnige awayday met Ajax, doken we rond de klok van twaalf het Portugese nachtleven in. We waren er nou eenmaal toch.