AFC Wimbledon: Revolutie in het moderne voetbal
AFC Wimbledon won zaterdag in een zenuwslopende wedstrijd na strafschoppen van Luton Town, nadat het in de reguliere speeltijd en de verlenging op miraculeuze wijze 0-0 was gebleven. Het betekent de terugkeer van Wimbledon in de Football League, een mijlpaal in de strijd tegen het door geld geregeerde moderne voetbal.
AFC Wimbledon werd opgericht in 2002, uit protest tegen de verhuizing van Wimbledon FC naar ‘new town’ Milton Keynes, het Almere van Engeland, op ruim een uur rijden ten noorden van Londen. The Crazy Gang had het Engelse voetbal in de jaren ’80 en ’90 verbijsterd door in enkele seizoenen op te stomen van de Conference naar de Premier League, en in 1988 met onder meer Vinnie Jones en Dennis Wise in de gelederen zelfs de FA Cup wint door Liverpool te verslaan. De van oorsprong kleine buurtclub uit Merton, spelend op het vervallen Plough Lane, gaat echter aan haar eigen, plotselinge succes ten onder als de club moet verhuizen naar een ander stadion. De Noorse eigenaren zien meer potentieel in het 200.000 inwoners tellende Milton Keynes dan in het van voetbalclubs vergeven Londen, en weten tot verbazing van voetbalminnend Engeland de goedkeuring van de FA te krijgen voor ‘de franchise’. De supporters van Wimbledon keren zich unaniem af van de club, en starten in de zomer van 2002 met trainingssessies om spelers te werven voor een nieuwe club die zal beginnen op het 9e niveau: AFC Wimbledon.
Van Wimbledon FC naar AFC Wimbledon
Het eerste seizoen begint moeizaam, omdat het gloednieuwe team van de gloednieuwe club op elkaar ingespeeld moet raken. Na de winter gaat het echter beter, en weet de club het seizoen af te sluiten als derde. De play-offs om promotie worden nipt verloren. De goede lijn van de tweede seizoenshelft weet AFC Wimbledon door te trekken in het volgende seizoen, waarin de club afgetekend kampioen wordt en promoveert. Hetzelfde geldt voor het seizoen erop. In 2006 en 2007 worden de play-offs gehaald, maar beide keren weet AFCW niet te promoveren. In 2008 lukt dit wel, waardoor Wimbledon gaat spelen in de Conference South. Hierin promoveert de club direct weer, waardoor het sinds 2009-2010 uitkomt in de Conference National. Vorig jaar werd het elftal 8e, dit jaar werd het 2e achter Crawley, een andere club uit een ‘new town’, dat het kampioenschap kocht door meer geld uit te geven dan welke club uit League Two én de Conference dan ook.
In de play-offs werd vorige week afgetekend gewonnen van Fleetwood Town, onder meer door een 6-1 oorwassing op Kingsmeadow. Het stadion in Kingston upon Thames, zuid-west Londen, is inmiddels eigendom van The Dons, maar wordt nog altijd gedeeld met de originele bespeler, amateurclub Kingstonian FC. De finale tegen Luton Town werd gespeeld op Eastlands, het stadion van Manchester City FC. De absurde kaartprijzen van de hogere leagues blijken in dit soort wedstrijden helaas ook voor de Conference te gelden. Ondanks felle kritiek van beide clubs moest er ruim 40 euro betaald worden voor de goedkoopste kaarten. Desondanks vulden 6.000 Wimbledon-supporters en ongeveer evenveel Luton-aanhangers het halfvolle stadion, terwijl de overige fans outpriced in het zuiden bleven hangen om de wedstrijd dan maar in de pub te kijken.
De spelersbus wordt door duizenden fans opgewacht bij Kingsmeadow zondag
De FA, fel bekritiseerd vanwege het toestaan van de verhuizing en eigenlijk de algehele apathische houding tegenover de absurde rijkdom in de Premier League en de armoede in de overige geledingen van het Engelse voetbal, reageerde op de oprichting van AFC Wimbledon destijds met de woorden dat het ‘not in the wider interest of football’ was. Een verbijsterend respectloze uitspraak, zeker uit de mond van een bond die werkelijk niets doet wat goed is voor het gehele voetbal. Bij AFC Wimbledon werd het maar gezien als een motiverende provocatie, die ooit nog eens gewroken zou worden. Toen de immens populaire, ietwat gezette maar altijd strijdende en scorende aanvoerde Danny Kedwell gisteren de beslissende penalty in het net jaagde, ging er dan ook een spandoek omhoog: AFC Wimbledon not in the wider interest of football? We are back in the Football League!
Negen jaar na de oprichting is AFC Wimbledon al terug in de Football League, een prestatie die velen onmogelijk hadden geacht. De club is vijf keer gepromoveerd, kent ongeveer dertig senioren- en jeugdelftallen, heeft meerdere prijzen in de wacht gesleept voor het beleid, heeft haar eigen stadion, is financieel volledig gezond en is diepgeworteld in de gemeenschap in Zuid-West Londen. Is dat niet ‘in the wider interest of football?’, revancheert de club zich op de eigen website.
Coach Terry Brown’s yellow and blue army stapt uit de bus
De promotie van AFC Wimbledon is een grote overwinning voor de strijders tegen het moderne voetbal dat door op geld beluste bestuurders geregeerd wordt. AFC Wimbledon is één van de steeds talrijker wordende clubs waar supporters het voor het zeggen hebben en waar de club veel meer is dan een tweewekelijks potje voetbal kijken. De club is diepgeworteld in de gemeenschap. Spelers, supporters en bestuur vormen een hechte eenheid. De sfeer bij wedstrijden is gemoedelijk, kaarten zijn goed te betalen en de supporters op de tribune zijn van alle leeftijden en alle sociale lagen. Spelers zijn betrokken bij de club en hebben een hechte band met de supporters. Het bestuur bestaat uit supporters, en beslissingen worden democratisch genomen.
Als de Premier League-ellende van onbetaalbare kaarten, verwende vedettes en puissant rijk bestuurders die mijlenver van de supporters afstaan modern voetbal zijn, kunnen clubs als AFC Wimbledon postmodern voetbal worden genoemd. In deze oases van voetbalcultuur en authentieke beleving staan de supporters op nummer één, en zijn sportieve successen net even wat minder belangrijk dan een gezellige avond of middag op de tribune met vrienden of kinderen. Het is te hopen dat veel clubs het voorbeeld van AFC Wimbledon zullen volgen.
