12 Years a Slave in Qatar

Op dit moment draait de film 12 Years a Slave in de bioscopen. De film over slavernij wint Oscars, maar oogst vooral veel lof over het bespreekbaar maken van een stuk geschiedenis. Filmbezoekers vallen over elkaar heen om te stellen dat slavernij gelukkig tot het verleden behoort. Praten over de slavernij is zodoende weer een hippe aangelegenheid. Prima natuurlijk, maar tot het verleden behoort de slavernij nog niet.

Over tientallen jaren kan van de film 12 Years a Slave gerust een modernere versie verschijnen. Zonder naamsverandering. Het verhaal is dan gebaseerd op het WK voetbal in Qatar. Over de periode van twaalf jaar tussen de uitverkiezing in 2010 en het toernooi in 2022. De hoofdrolspelers zijn afkomstig uit India, met wat bijrollen voor stervelingen uit Sri Lanka en de Filippijnen. Bij de bouw van de stadions komen duizenden bouwvakkers om het leven. De slaven worden uitgehongerd en voor het leven getekend.

Het verhaal begint met machtsgeile voetbalbejaarden die in ruil voor geld hun stem geven aan een toernooi in Qatar. Het oliestaatje wil het WK voetbal graag organiseren, om te laten zien hoe rijk we het land hebben gemaakt met het kopen van olie. Daarvoor lappen de sjeiks alle mensenrechten aan hun laars en krijgen zij zelfs bijval van FIFA-dictator Sepp Blatter (“Wij mogen ons niet bemoeien met de rechten van werknemers”). Qatar blijkt na de toewijzing niet een pseudo-westers sportminnend land, maar een ordinaire ijdele slavenstaat.

Het verhaal 12 Years a Slave is nog altijd niet af. Er volgen nog vele jaren tot aan het WK 2022. Mocht het corrupte Qatar 2022 doorgaan, maakt dit zwijgende bestuurders – in politiek en voetbalwereld – medeverantwoordelijk voor de massamoord in Qatar.

Is er nog hoop voor de hoofdrolspelers? Misschien. Het is nog niet twaalf uur jaar.