Offensive Behavior at Football Act in Glasgow

Glasgow is geen gepolijste maar wel een interessante stad. Het is duidelijk dat de stad haar hoogtepunt beleefde zo halverwege de 19e eeuw. Scheepsbouw, spoorwegen, metaal- en chemische industrie namen de stad mee in een ongekende groei en bloei. Het was een wereldstad die zich aardig kon meten met Londen. De rijkelijk aanwezige industrie bood werkgelegenheid en zo trokken vele migranten uit Engeland, Schotland, Ierland naar deze stad aan de Clyde. In de wijken ontstond een aardig, soms bizar mengsel van bevolking naar nationaliteit en religie. In Glasgow was zo, anders dan bijvoorbeeld in het elegante en statige Edinburgh, een robuuste bodem gelegd voor ‘working class’ voetbal. In Edinburgh nestelden zich de bestuurlijke elites en de aristocratie was daar royaal vertegenwoordigd. In de Schotse hoofdstad was rugby de populaire sport die werd beoefend door jongemannen uit de hogere klassen. Nee, dat lag in Glasgow wel anders. Voetbal vatte hier vlam. Het werd een aangelegenheid die de stad de hele week in de greep hield. David Goldblatt spreekt in zijn prachtige ‘The Ball Is Round’ zelfs van een voetbalmanie.

Nou heb ik wel wat met die Britten, inclusief (nog even?) de Schotten. Ik begrijp hun laconiciteit, de pislauwe pints of bitter en hun instinctieve afkeer van het Europese continent. Ik neem ze dat niet kwalijk, sterker nog, ik reis graag naar de overkant van het Kanaal. En als je voetbal in het Verenigd Koninkrijk in een historisch perspectief zet, voor of na die pislauwe pint, dan zie je klipklaar dat de verhoudingen in het Britse voetbal in pakweg twintig tot dertig jaar radicaal zijn veranderd. Het zwaartepunt van het voetbal in Engeland is verschoven van noord naar zuid. Londen en Manchester vormen nu de epische centra. In Londen is voetbal geëvolueerd tot speeltje van durfkapitalisten en de elite laat zich graag zien bij wedstrijden. Ooit machtige clubs uit Newcastle, Preston, Wolverhampton, Leeds, Sunderland dobberen kwakkelend en soms stuurloos in de kantlijnen van het Britse voetbal. Deze teams waren ooit voor de plaatselijke bevolkingen meer dan prachtige uitlaatkleppen voor de locale trots. En waarschijnlijk zijn ze dat nog steeds wel, alleen op een lager niveau.

En in Glasgow kon ik  vaststellen dat het Schotse voetbal naast een aanstekelijk enthousiasme internationaal en zuidwaarts misschien niet zoveel potten kan breken. Ik bedoel maar, Celtic tikte in het thuishonk (Celtic Park, Parkhead of Paradise) routineus Motherwell met 2-0 van de mat, maar ook dit zag er niet al te gepolijst uit. De stad krijgt de club die het verdient? Maar toch, een kleine 60.000 toeschouwers op de tribune die zich op dat moment moesten houden aan de ‘Offensive Behavior at Football and Threatening Communications Act’ van de Schotse overheid. Zeg maar, de wet die het verbiedt in of nabij stadions beledigende liederen te zingen of zich anderszins communicatief dreigend op te stellen.

Huuh? ‘Offensive Behavior at Football and Threatening Communications Act’. Afgezien van de vraag hoe je een dergelijk wet zou kunnen handhaven, bijvoorbeeld wat zijn de criteria, heb ik in het stadion niet gemerkt dat het publiek zich inhield uit angst voor de, jaja, daar komt ie weer, ‘Offensive Behavior at Football and Threatening Communications Act. Welke idioot verzint zoiets? Ik bedoel, dat voor, tijdens en na wedstrijden enige ordentelijkheid is gewenst, spreekt voor zich. En, er zal ongetwijfeld een stevige aanleiding zijn geweest die tot de introductie van deze wet heeft geleid. Maar dat normale openbare ordemaatregelen niet zouden kunnen volstaan?

Voetbal, zou je toch kunnen zeggen, is een luidruchtige aangelegenheid. Er vielen ook in Parkhead afgelopen zaterdag harde woorden, de liederen echoden door het stadion. Er is niet de gewijde stilte die je op andere plaatsen misschien wel verwacht. En natuurlijk is dat voor de tegenstander intimiderend, maar niet per definitie bedreigend. Dat is precies de bedoeling. En uiteraard kiest de grote schare fans met het aanheffen van het lied ‘The Celtic Way’ nadrukkelijk het offensief. Precies de richting die ze de ploeg op het veld uit wil stuwen.

En dan de gedachte dat een wet, Offensive prut pruttel, pruttel and so on….. supporters tot de orde zou moeten en kunnen roepen. En wie doet dat dan? Ik kijk naar links, daar verzorgt één man de akoestiek van de East Stand. Hij leeft zich die middag helemaal uit, zal na afloop uitgeput zijn geweest. Zijn vader, heeft met moeite en stram de tribune beklommen, zit naast hem en kijkt rustig naar de wedstrijd. Het is een prachtig beeld dat me inneemt voor de zoon en vader, Celtic en het ongepolijste Glasgow. Laat die wet maar even. Na afloop leidt de weg terug naar Glasgow East End langs de XXXLarge Tesco. Die is daar vlakbij het stadion pas zielloos, offensief en communicatief dreigend neergekwakt. Maar zelfs deze zielloze prut bekoort me deze namiddag in Glasgow.

P.S. Overigens begrijp ik dat het Schotse parlement wellicht deze merkwaardige Offensive Behavior at Football and Threatening Communications Act zal gaan intrekken. De Scottish National Party was de grote aanjager van deze wetgeving maar deze parij verloor de meerderheid in het parlement. Dusssss