De wedstrijd Andorra – Nederland was gisteren iets meer dan drie minuten oud toen ik inschakelde bij dit prachtaffiche. Er is de laatste tijd veel geschreven over interlands, het Nederlands Elftal en over de fans die ons Oranje achterna reizen. Persoonlijk heb ik er bijzonder weinig mee, dat team dat ons land vertegenwoordigt. Maar om ergens een mening over te kunnen hebben, moet je er aandacht voor hebben gehad en dus besloot ik er eens goed voor te gaan zitten.
Exact één minuut en 26 seconden later liet ik echter al een diepe zucht ontsnappen. Gevolgd door een tweede, en wellicht een derde. Een heus orkest had een deel van het kleine stadion in Andorra bevolkt en toeterde er vrolijk op los. Een verkrachte versie van het You’ll Never Walk Alone werd door de in wortelpakken gestoken muzikanten de Andorrese lucht ingeblazen. Toen de meegereisde fans Wesley Sneijder even later verzekerden dat we kampioen zouden gaan worden en – hoe ironisch – ‘Hij was maar een clown’ van Ben Cramer ten gehore brachten, stond het huilen me nader dan het lachen. Namen deze mensen zichzelf serieus? Dat betwijfel ik. Via de IDH-twitter verzocht ik Kleintje Pils dan ook vriendelijk hun trompet in hun achterste te steken en terug te keren naar het schaatsen. In de veronderstelling dat het hier om Kleintje Pils ging.
Niet veel later werden we er echter op geattendeerd dat het echter niet Kleintje Pils was die voor deze ellende zorgde, maar het zogenaamde Limburg Orange. Via hun eigen twitter-account kregen we de bevestiging. Verdomme, nog meer van die droeftoeters in ons land. Niet dat iedereen die een blaasinstrument bespeelt meteen een ‘droeftoeter’ is, maar als je zo’n ding meeneemt naar een voetbalwedstrijd is er ergens iets misgegaan. Dan zit er een steekje los, voor mijn gevoel.
Het begint langzamerhand een cliché te worden, maar we kunnen er dan ook niet onderuit dit volk te bestempelen als een stel slecht opgeleide clowns. Niets meer, niets minder. Ze zetten ons, de echte voetbalsupporter, compleet voor schut. De rest van de wereld lacht ons uit als men weer een wortelpak voorbij ziet lopen; men ligt in een deuk bij het zien van zogenaamde supporters met rode, witte en blauwe tulpen op hun hoofd.
Die interlands zijn dan ook niet alleen een uitermate vervelende onderbreking van de competities, maar zorgen ook nog eens voor een verschrikkelijke afbraak van de Nederlandse supporterscultuur. Limburg Orange, Kleintje Pils, of welke ander orkest dan ook: blijf de volgende keer thuis, ga lekker naar het schaatsen. Laat ons mooie spelletje in ieder geval met rust.
