We trappen onze literaire rubriek ‘In de boeken’ dit jaar af met een boek dat misschien wel het ultieme Nederlandse supportersboek is; Vak 127 geschreven door Ajacied, Volkskrant popjournalist en NuSport columnist Menno Pot.
Het boek is een subtiele mix tussen fictie en non-fictie en beschrijft een groep vrienden die elkaar bij alle thuis- en uitwedstrijden van Ajax treft en speelt zich af in het seizoen 2004-2005, zeg maar het eerste seizoen van de zeven waar Ajax naast alle prijzen greep. Het verhaal volgt dit seizoen, met af een toe een flashback naar het verleden en vertelt het verhaal van een vriendengroep die je bij alle clubs ter wereld tegen zou kunnen komen.
Een aantal waren al vrienden, anderen hebben zich op de tribune in de loop der jaren bij hen gevoegd, maar waarschijnlijk waren ze buiten de club nooit vrienden geweest. Weer anderen zijn op een gegeven moment afgevallen. Je kent het wel, verkering, verhuisd, getrouwd, overleden, of een andere flutreden om niet langer naar je club te gaan. Deze vier zitten in precies hetzelfde proces, ze zijn dikke voetbalvrienden, ze zijn ook totaal verschillend, maar trouw aan de club en zitten midden in het proces dat één van hen langzamerhand zich los gaat maken uit de groep, met alle irritatie van dien.
Intussen maakt het viertal de meest hilarische, tenenkrommende, tragische en euforische gebeurtenissen mee rond de Nederlandse en Europese voetbalvelden. Zo zijn we getuige van een uitwedstrijd in München, die -uiteraard- gecombineerd wordt met een bezoek aan het Oktoberfest. We gaan mee naar uitwedstrijden, die dankzij de vervloekte combiregeling op de meest onmogelijke tijdstippen beginnen, we gaan per trein naar de Kuip om vervolgens nooit naar binnengelaten te worden en buiten op het plein met een paar honderd medesupporters de overwinning te vieren die op 200 meter afstand plaats vindt. En we zijn deelgenoot van de tragiek van voetbalfans die hun club langzaamaan af zien zakken naar een bedroevend niveau.
Maar desondanks blijft er hoop en blijven de vrienden hun vriendschap, en natuurlijk hun club, trouw ondanks alle tegenslag en voorspoed in hun eigen leven.
Nou hoor ik het merendeel van de In de Hekken bezoekers al denken: ‘Wat interesseert mij nou die kutclub uit Amsterdam met die successupporters?’ Nou, geloof me, dit verhaal zou je bij iedere club kunnen optekenen. De humor op de tribune is toch overal hetzelfde? Het gekanker op je club is toch uniform? En de hilarische momenten terwijl je de club volgt maak je toch overal mee?
Vooral die hilarische momenten zijn absoluut de moeite van het lezen al waard, zo gaan we mee met de heren als Ajax een paar oefenwedstrijden in Liverpool speelt. Om kosten te besparen is besloten de nachtboot van IJmuiden naar Newcastle te nemen, dan de trein naar Liverpool om daar in te checken in een supergoedkoop hotel. Uiteraard gaat het op de heenreis al mis, alle meegebrachte whiskey is op en er is ook een flinke aanslag gepleegd op het budget van de hele reis voor de aanschaf van bier aan boord, als men op zoek gaat naar de slaapstoelen die zijn geboekt.
Deze worden echter nooit gevonden en de heren crashen ergens in een gang op wat banken. Als Daan, de hoofdpersoon van het verhaal, ’s morgens wakker wordt ziet hij een paar oudere Engelsen heren die zich verontrust over hem heen buigt:
‘Good morning,’ kreunde ik.
‘Morning, Sir’ zei een van de heren. ‘Are you sure everything is alright with your friend over there?’
‘My friend?’
‘Yes, Your friend. Mister Litmanen.’
Ik keek naar links en zag een paar meter verderop de hoofdattractie van de Duke of Scandinavia liggen. Jari Litmanen zou misschien wel een rechtszaak hebben aangespannen als hij had geweten dat Neus in deze compromitterende houding zijn naam op zijn rug droeg. Hij lag op zijn buik op de smerige vloerbedekking als een aangespoelde potvis op het strand, met zijn armen wijd en zijn gezicht naar beneden. Op raadselachtige wijze was zijn Ajax-shirt omhooggekropen en zijn sportbroek naar beneden, zodat zijn rug én zijn reet goeddeels ontbloot waren. Hij moet uren zo gelegen hebben, pontificaal in het looppad. Hij vertoonde geen teken van leven. Hoeveel passagiers zouden op weg naar hun hut over zijn naakte achterwerk heen hebben moeten stappen?
Tientallen. Minimaal.
‘He’s okay,’ murmelde ik.
‘I’m sure he is, Sir. Have a good day. And good luck to your mighty football club.’
Over een paar weken reizen er een paar duizend Ajacieden af naar Manchester, zeker weten dat we de weken er na precies dit soort verhalen zullen horen…
Het boek is écht een aanrader voor ieder voetbalfan en het mooiste is dat het gewoon nog te koop is.
