Woensdag 8 mei. 22:54:30. Weer die blik op m’n horloge. Nog 30 seconden. Onana heeft de bal. De Arena zingt. De Arena staat. Het laatste half uur is het weer een gekkenhuis. Vanaf minuut 88 klinkt weer het 90 minuten lang. Als een man achter ons cluppie. Ons cluppie dat harten heeft veroverd. Dat al vanaf juli vorig jaar Europees actief is. Onana naait de supporters op noord met wilde armgebaren op. Brych wijst op zijn klok. De lange bal. Eén keer de bal in de ploeg houden. Eén keer een duel winnen. Eén keer de hoekvlag weten te bereiken. Eén overtreding uitlokken. Eén moment tot historie.
Teleurstelling
Ajax verliest de bal op het middenveld. Geen idee wie. Doet er ook niet toe. Eén goede tackle. Eén goede loopactie. Of een verkeerde bal van Spurs. Waar is die bal. Godver. Rand strafschopgebied. Pak hem dan. Doe iets. Schot. Onana? Langs?
Het net trilt.
Godver. Het zal toch niet.
96e minuut.
Absolute stilte.
Een seconde die een uur lijkt te duren.
Pro Shots
Dan de teleurstelling. De frustratie. De eerste keer vanavond dat ik het uitvak hoor. Mensen met tranen in de ogen. Mensen die vloeken. Mensen die hun teleurstelling op een stoeltje afreageren.
De minuut erna een sprankje hoop, tegen beter weten in. Het eindsignaal. Overal liggen teleurgestelde Ajacieden. Uitgeteld. Helemaal kapot. Om me heen heerst verslagenheid. Maar de trots overwint. En iedereen klapt. De Ajacieden krijgen een staande ovatie. Mensen willen weglopen maar draaien zich om. Voor een applaus. Minutenlang. “We love you Ajax, we do” klinkt. En “dit is mijn club”. En een massaal “Kampioenen”. M’n broekzak trilt. Vooral supporters van andere clubs die hun gram willen halen. Die zich maandenlang hebben geërgerd aan Ajacieden die Europa veroverden. Op het veld en op de tribunes. Zou ik andersom ook kut vinden. Een enkele fanatieke Feyenoorder of PSV’er stuurt een welgemeend: “Maat. Sterkte met deze klap. Voetbal kan zuur zijn.” Ondanks dat hij Ajax niets gunt leeft hij met me mee. Voetbal kan ook heel mooi zijn.
Verliefdheid
Iedereen zegt dat op dit moment de teleurstelling de trots overheerst. Maar iedereen die daar stond te klappen houdt dan zichzelf voor de gek. Dit Ajax heeft ons iets veel groters gebracht dan alleen zilverwerk. Dit Ajax heeft ons houden van weer een beetje veranderd in verliefd zijn. Dat opgewonden gevoel als je weer naar een wedstrijd gaat. Ik heb m’n cluppie zo’n 600 wedstrijden in het stadion gesteund. Nog nooit zo teleurgesteld en nog nooit zo trots geweest.
Nog drie dagen. Dan staan we in Amsterdam met een drankje. De pest in ons lijf dat we niet naar Madrid gaan. De zenuwen hoe dit uitwerkt op de wedstrijd tegen Utrecht. Een wedstrijd die we moeten winnen. En dan ook nog woensdag naar Doetinchem. Over 6 dagen is het seizoen voor Ajax voorbij. Dan hebben we de beker gewonnen, speelden we de halve finale van de Champions League en zijn we wel of geen kampioen. Een plek die hoe dan ook betekent dat we voorrondes spelen komend seizoen. Voorrondes die eind juli of begin augustus beginnen. Voorrondes waar we normaal gesproken gewoon bij zijn. Ongeacht wie de tegenstander is. Ongeacht wie er dan in ons mooie wit rood wit speelt. Wij komen voor Ajax. Niet voor de tegenstander. Omdat we van die club houden. En ook weer een beetje verliefd zijn. Tot zondag! 100 minuten alles geven.
