Supporters zijn niet lastig genoeg

In de week dat via Wikileaks nog eens duidelijk wordt dat in Rusland de maffia regeert, wijst de maFifa de WK van 2018 toe aan Putin en zijn vriendjes. Je moet achter in een hol in Tora Bora opgesloten hebben gezeten als je dit niet zag aankomen. En om te laten zien dat het de maFifa-leden geen ruk interesseert dat de wereld hen een stel corrupte klootzakken vindt, verkochten ze de WK van 2022 aan Qatar. Gierend van het lachen telde Blatter zijn gasroebels en oliedollars. Gullit droop beteuterd af. Met z’n stroopwafels.

Het moderne voetbal is niet ziek, het is doodziek. De fanatiekelingen zagen het allang en na de wanvertoning rond deze WK-toewijzing vallen bij steeds meer mensen de schellen van de ogen.

Van volkssport tot speeltje van een corrupte elite, het voltrok zich de afgelopen decennia voor onze neuzen. Staantribunes moesten wijken voor VIP-boxen waar de lokale vuilstorteigenaren de lokale wethouders volgooiden met drank en zalm. Niet gek dus dat elk stadje met meer dan twee kroegen opeens grootsteedse ambities kreeg: de club moest en zou ‘Europa in’ om de stad eens goed ‘op de kaart’ te zetten. De groeiende schulden van de club zouden toch vooral het probleem van de volgende wethouder zijn. Dikbetaalde toezichthouders en fanatieke supporters, dromend van glanzende bekers, lieten het gebeuren. En de bobo’s met de mooiste praatjes konden doorstromen naar de KNVB, waar ze vervolgens jarenlang kritiekloos de hielen likten van tuig als Samaranch en Blatter, in de hoop ook ooit eens tot de maFifa, die Champions League van de corruptie, te mogen toetreden.

Terwijl een dronkenlap die het veld op rende voor de media steevast aanleiding was om de fanatieke supporters in de verdomhoek te schoppen, hielpen dit soort geldgeile bestuurders met grootheidswaanzin ongestoord menig club naar de rand van de afgrond. Of erover. Clubs zijn massaal in de financiële problemen geraakt, slechts een handvol lijkt nog gezond. In heel Europa, maar zeker ook in Nederland. En ondertussen wordt alles op alles gezet om de supporterscultuur naar de klote te helpen. De kaartjes worden duurder en duurder en je moet je gedragen als een bioscoopbezoeker. Fanatieke uitingen zijn ongewenst, komische spreekkoren zijn al gauw kwetsend en spandoeken die als kritisch kunnen worden ervaren komen het stadion niet in. Als het je allemaal niet bevalt ga je maar naar een andere entertainmentaanbieder om daar in het multifunctionele evenementencomplex het complete pakket aan voetbalbeleving te consumeren.

Hoe heeft het allemaal zo ver kunnen komen? Simpel: wij, de supporters, zijn niet lastig genoeg. Tuurlijk, er zijn wel eens rellen, maar dat is een ander soort lastig. Dat is lastig uit sensatiezucht, lastig omdat we lastig zijn en ons soms niet kunnen beheersen. (Adrenaline, jwt!) Maar we zouden doeltreffender lastig moeten worden als we de teloorgang van het voetbal willen stoppen. De beweging ‘Against Modern Football’ groeit, en dat geeft hoop. Bij steeds meer clubs organiseren zich kritische supporters die niet alleen hun club maar vooral ook de fancultuur een warm hart toe dragen. Die zich niet laten uitmelken door de afdeling merchandising en schijt hebben aan verplichte schoolreiscombi’s en oppasstewards. Wie goed oplet ziet dat hun invloed groeit. Dat zij, zodra zij zich organiseren in alternatieve supportersverenigingen, steeds meer ruimte kunnen afdwingen voor de echte voetbalsupporter. Dat ze met succes het logo, de kleuren, het tenue en de stadionnaam bewaken en dat ellendige kunstgras tegenhouden. Het is nog niet de redding, maar het is een begin. Het aantal moet groeien, en ze moeten nog veel lastiger worden. Ook naar het bestuur van de club als dat weer eens wanbeleid voert en met krankzinnige toekomstplannen komt aanzetten. De bek opentrekken, in actie komen en afdwingen dat je gehoord wordt. Want alleen de lastige supporter kan het doodzieke voetbal nog redden.

Barra