Stiles & Turnstiles: Rangers in de finale

2.225 km in 111 dagen dwars door Groot-Brittannië lopen. En dan ook nog eens 39 voetbalwedstrijden kijken om geld op te halen voor het goede doel. Ik weet ook niet zo goed wat me bezielde. Maar het was een prachtig avontuur. Soms moet je ook eens slecht voorbereid op avontuur gaan en dan kijken waar je uit komt. Deze tocht en het bijbehorende boek stiles & Turnstiles is daar een gevolg van. Om te vieren dat deze binnenkort in de betere boekhandels te verkrijgen is, hebben we komende tijd wat ingekorte hoofdstukken op In de Hekken. We vervolgen de reeks met een hoofdstuk over zijn avontuur in Glasgow in een zeer fanatieke Rangers pub.

Op zoek naar een nieuw gebit?

Er was ergens een moment dat ik bij mezelf dacht: dit is misschien niet heel handig. Dat was ongeveer toen ik wat knorrig begon te worden omdat de bardames iedereen van bier voorzagen, behalve ons. Ik keek vervolgens rechts van me, terwijl we in de meest sektarische Rangers-kroeg van Glasgow waren beland ter voorbereiding op de Europa League-finale tussen Rangers en Eintracht Frankfurt, inspecteerde mijn maatje Jan van top tot teen en zag dat hij volledig in het groen gekleed was. De kleur van de aartsvijand. Dat wij in het Nederlands tegen elkaar geschreeuwd hadden, praten was geen optie vanwege de muziek die op standje burenruzie stond, en Schotten dat waarschijnlijk voor Duits aan zagen, zal niet hebben geholpen. Als er een moment is deze trip dat ik op zoek moet naar een nieuw gebit, zou dat best eens nu kunnen zijn.

Sektarische kroegen Rangers

Ik heb eerder deze week uitgebreid onderzoek gedaan naar de meest onsympathieke plekken waar we de Europa League finale tussen Rangers en Eintracht Frankfurt kunnen kijken. Mijn oog valt als eerste op de Bristol Bar. Geen ramen, veel Britse vlaggen en een hoop mensen die, ondanks het vroege tijdstip, al volledig starnakel zijn. Helaas is daar een ‘reservering’ nodig. Stop twee is The Louden.

Die is hopelijk gelieerd aan de pub naast het Ibrox-stadion, hopelijk nog iets sektarischer dan de stadionvariant en zonder ramen. Bij binnenkomst kunnen we elkaar al niet meer verstaan vanwege de keiharde technomuziek die door de kleine ruimte knalt. Vervolgens kom ik er dus achter dat mijn reisgenoot bedacht heeft om zichzelf voor de gelegenheid volledig in het groen te kleden. In deze stad zijn er zijn mensen voor minder vermoord. Uiteindelijk krijgen we toch ons bier, Britten zijn ook voor de ‘vijand’ gastvrije mensen, en gaan we buiten tussen de fans staan. We worden daar erg weggekeken. Omdat we ook nog even moeten eten en Jan toch iets anders aan wil trekken, besluiten we om eens bij de Alexandra Bar te gaan kijken.

De Alexandra Bar is al goed vol, heeft helaas ramen, en de andere gasten lijken het prima te vinden dat wij daar voetbal komen kijken. Als Nederlander ben je sowieso al snel populair bij het protestantse deel van de bevolking, maar met Giovanni van Bronckhorst als hoofdtrainer al helemaal. Gio is wat ze in Groot-Brittannië een national treasure noemen. Een beroemdheid die iedereen in de harten heeft gesloten. Iemand waar niemand een hekel aan heeft omdat ze behalve beroemd ook nog sympathiek zijn. Iemand als André van Duin, Churandy Martina, Willeke Alberti.

De andere gasten in dit pareltje van een kroeg zijn eenvoudig in te delen. De ene helft is al goed aan het boozen. De andere helft zit op de wc cocaïne te snuiven en de derde helft heeft buiten een rugzakje met sterke drank verstopt waaruit ze elke keer hun glazen pure cola bijschenken. Dit belooft een topavond te worden. De sfeer is goed en we leren een hoop liedjes over de paus, King Billy en Rangers-middenvelder John Lundstram en zijn ambities om vanavond te winnen. Ook wordt de Britse identiteit, gecombineerd met een Duitse tegenstander, toegezongen in het liedje over tien Duitse bommenwerpers waar er elke keer weer eentje door de Britse RAF uit de lucht wordt geschoten totdat er geen een meer over is. Het moment dat ik even moet schakelen is als ik Fields of Athenry hoor. Veel Ierser ga je liedjes namelijk niet krijgen, maar het blijkt een protestantse versie te zijn. Mijn Glaswegian is helaas niet goed genoeg om het echt te kunnen volgen, maar van wat ik ervan op kan vangen, heeft het met Noord-Ierland en rode handen te maken.

Finalekoorts

Met zoveel voorpret is het eigenlijk jammer dat de wedstrijd uiteindelijk begint. De Alexandra Bar is een prachtige kroeg waar het personeel in het midden staat met een grote ronde bar eromheen. Zo zijn ze eigenlijk het mooist. Terwijl de avond volgt wordt het een steeds grotere chaos en is het groot feest als het 1-0 wordt, is er groot verdriet als de 1-1 valt en is de verlenging extreem spannend. Het wordt penalty’s en de Duitsers trekken aan het langste eind als Aaron Ramsey zijn beslissende penalty mist. De ontsteltenis is groot.

Toch is het misschien wel beter zo want anders was de Aaron Ramsey Curse in werking getreden. Als de Welshman scoort, overlijdt er namelijk altijd iemand. Zo zijn onder andere Ted Kennedy, Whitney Houston, Robin Williams, David Bowie en de titelaspiraties van Rangers dit seizoen het slachtoffer geworden van de scoringsdrift van de middenvelder. Zo heeft Aaron een hoop national treasures onder het gras weten te stoppen. Gelaten laten de Rangers-fans het over zich heen komen, tot het moment dat er aan de overkant van de straat iemand in een groen shirt uit zijn raam feest viert. Dat is het startsein voor een paar van de doorgesnoven koppies om verhaal te gaan halen, maar ondanks verwoede pogingen en scheldpartijen blijft de voordeur potdicht. Wij hadden ons al voorbereid op een feest dat de hele nacht door zou gaan, maar helaas. Maar we leven nog en dat is ook wat waard