Route 32
Precies op het moment dat ik Route 32, het boek van David Endt, uit heb en er een verslag van wil schrijven voor onze semi-literaire rubriek In de Boeken, komt het nieuws dat David Endt en Ajax definitief uit elkaar zijn. Het nieuwsbericht gaat gepaard met obligate teksten als ‘in goed overleg’ en ‘de clubleiding betreurt dat’, terwijl we natuurlijk allemaal weten dat David Endt het zoveelste slachtoffer is van de ‘Fluwelen revolutie’ van Johan Cruijff. Maar waar de vorige slachtoffers vaak bestuursleden waren, betreft het nu een clubicoon en ex-voetballer die rood-wit bloed door z’n aderen had stromen.
Het boek is een beschrijving van het vorige seizoen, waarin Ajax de 32e landstitel behaalde en Endt hiervan aantekeningen maakte en een correspondentie onderhield met de mediamanager van Anderlecht, David Steegen. In het voorwoord beschrijft Endt dat hij, terwijl hij deze aantekeningen gebruikte om er een boek van te maken, te horen kreeg dat hij niet langer de teammanager van het eerste elftal zou zijn en beseft hij dat dit boek dus direct zijn laatste seizoen als teammanager beschrijft. En wat Endt siert is dat hij nergens ook maar de gelegenheid neemt om zijn leed rond deze situatie te beschrijven, of na te trappen. Dat alleen is al de moeite waard om dit boek te lezen.
Het boek is een chronologisch verhaal waarin per wedstrijd wordt omschreven hoe het verloop van de dag ging. En het mooie is dat je hierdoor een prachtig beeld krijgt van binnenuit. Want wij zien allemaal de wedstrijden, lezen interviews en kijken naar praatprogramma’s, maar hoe het er in de kleedkamer aan toe gaan weten we nauwelijks. Zo lees je hoe een arbitraal zestal uit Portugal zich minutieus voorbereidt op een Champions League wedstrijd, hoeveel werk ze verzetten om zo’n wedstrijd tot een goed einde te brengen. En ook lezen we hoe Endt moeite moet doen om wat shirtjes geruild te krijgen met de spelers van Manchester City die net verloren hebben en woedend de kleedkamerdeur hebben dichtgegooid.
Ook mooi, maar eigenlijk ook weer niet, is het verhaal van de klassieker in Rotterdam, waar alle mensen rond het team die niet persé op de bank hoeven te zitten er voor kiezen om de wedstrijd in de catacomben van de Kuip te bekijken. De haat op de tribunes staat daar in schril contrast met de onderlinge verstandhouding tussen de stafleden van Feyenoord en Ajax, die gezamenlijk de wedstrijd bekijken in de kleedkamer van de Rotterdammers.
David Endt heeft al veel meer boeken geschreven en heeft een soms lyrische stijl die in het verleden wel eens wat erg wollig kon zijn, maar in dit boek is daarvan zeker geen sprake. Het is lekker vlot geschreven en de beeldspraak is dermate mooi dat het soms net lijkt of je er bij bent. Een prachtig inkijkje in het heilige der heiligen van de voetbalwereld dus.
De liefde voor het voetbal spat er van af en het feit dat Endt zich de afgelopen maanden, waarin hij ook nog geconfronteerd werd met de verkoop van zijn geliefde Internazionale aan een Indonesische zakenman, als een ware gentleman heeft gedragen is de aanschaf van dit boek meer dan waard. Wat zou het mooi zijn als zo’n voetballiefhebber pur sang, die zich groter dan Ajax heeft getoond, op de bestsellerlijst terecht zou komen!
