Voetbal in Azië

Onthoofdingen en executies: De bodem van het Ghazistadion in Kaboel was ooit doordrenkt met bloed

De nieuwe collectie van PGWEAR is nu verkrijgbaar bij PGWEAR Nederland. Profiteer van gratis verzending vanaf 75 euro (NL+ BE) en zorg dat jij klaar bent voor al die mooie awaydays die gaan komen dit seizoen!

Een stadion zou een mooie plek moeten zijn. Een plek waar je opgroeit, thuiskomt en waar vreugde net zo bekend is als verdriet. Niet zoals het Ghazistadion in Kaboel. Het stadion in de Afghaanse hoofdstad was tijdens het dieptepunt van het talibanregime het toneel voor vele executies. De bodem werd doordrenkt met bloed. Toch werd er ook gevoetbald. Soms zelfs al een halfuur na het bloedvergieten.

Inwoners van Kaboel (Kabul) geloven dat het nog altijd spookt in het Ghazistadion. De geesten van de vele doden dwalen er nog rond. Zelfs bewakers durfden het stadion lange tijd niet ’s nachts te betreden, omdat de geesten ze zouden komen achtervolgen. Gras zou er door al het vergoten bloed niet meer groeien. Opnieuw inzaaien zou niet baten. Bij de renovatie van het stadion werd het veld uiteindelijk een halve meter diep uitgegraven. Om de met bloed doordrenkte bodem te verwijderen, maar vooral om jaren van horror te proberen vergeten.

Held

Het Ghazistadion werd in 1923 gebouwd, tijdens de regeerperiode van Koning Amanoellah (Amanullah) Kan. ‘Ghazi’ verwijst naar ‘held’, de status die Kan verkreeg voor de Afghaanse overwinning in de derde Brits-Afghaanse oorlog. Met de ondertekening van de Vrede van Rwalpindi, die Afghanistan officieel tot een soevereine staat maakte, werd het land op 8 augustus 1919 onafhankelijk. Ondanks dat het stadion al enkele jaren daarna werd gebouwd, zou het tot 1941 duren tot er voor het eerst een wedstrijd zou worden gespeeld in de naar de nationale held vernoemde arena. Op 1 januari 1941 eindigde de voetbalwedstrijd tussen Afghanistan en Iran in 0-0.

Openlijke executies

Waar de gebeurtenissen rondom de wedstrijd in 1941 niet heel bijzonder zullen zijn geweest, was het in de jaren negentig een totaal ander verhaal. Zoals in 1998, toen het vrij normaal was dat het stadion een halfuur na openlijke executies weer werd geopend. Maar dan voor een potje voetbal. Enkele uren daarvoor werden 5.000 toeschouwers door leiders van de Taliban nog uit de Koran voorgelezen, alvorens mensen knielend voor de doelpalen werden geëxecuteerd met een Kalasjnikov. Waren dit vermeende dieven of moordenaars? Dan werden in de meeste gevallen eerst hun beide handen afgehakt.

Onthoofdingen

De Taliban, die gedurende de jaren negentig vele Afghaanse districten veroverden, brachten in het Ghazistadion hun eigen versie van gerechtigheid. Een verknipte versie, naar de wetten van de Sharia. “Er was eens een dief, die in zijn eigen dorp had gestolen”, vertelde Afghaans journalist Zaibullah ooit aan persbureau Reuters. Ze hakten hier zijn hand af. “Een man en een vrouw hadden een niet toegestane seksuele relatie. Zij kregen hier honderd stokslagen. Ik heb hier onthoofdingen gezien. Mensen die van dichtbij werden doodgeschoten. Afghanen zullen nooit vergeten wat er hier allemaal is gebeurd.”

Heropend

Op 7 oktober startte een internationale coalitie (waar ook Nederland deel van uitmaakte) onder leiding van de Verenigde Staten Operation Enduring Freedom. De Taliban, sinds 1994 aan de macht in grote delen van Afghanistan, zouden met behulp van Amerikaanse eenheden binnen enkele weken door de Noordelijke Alliantie uit Kaboel worden verdreven. Wel vond er een nog jarenlange, slepende oorlog plaats in Afghanistan. Het Ghazistadion zou op 15 december 2011 worden heropend. Met financiële steun van de Verenigde Staten werd het nieuwe veld bekostigd. Een grasmat die niet is doordrenkt met al het vergoten bloed.

Contrast

Het contrast met de jaren negentig was groot, op de dag van de heropening. Voor de ogen van 5.000 toeschouwers paradeerden niet alleen mannen, maar ook vrouwen door het stadion. Vrouwen, die het door de Taliban jarenlang onmogelijk werd gemaakt in vrijheid te leven. Dans en sport waren voor iedereen uit den boze. Maar sinds 2001 wordt er langzaam weer steeds meer gesport in Afghanistan. En niet alleen door mannen. Alleen is de vraag voor hoe lang. Want met de terugtrekking van de Verenigde Staten, en daarbij de nieuwe opkomst van de Taliban, lijkt in het verscheurde land van vrijheid geen sprake.

Premier League

Die terugtrekking werd in 2012 al aangekondigd door de NATO. In datzelfde jaar werd ook de Afghaanse Premier League opgericht. Kaboel mag dan in handen van de Afghaanse regering zijn, de Taliban hebben nog altijd de macht in het zuiden, oosten en westen. Om die reden worden de wedstrijden dan ook allemaal in de hoofdstad gespeeld. Omdat de deelnemende teams wel uit het gehele land komen, kent de competitie wel een nationaal karakter. De Afghaanse Premier League bestaat momenteel uit zeven teams, die zijn ontstaan uit een reeks regionale toernooien (de Maidan-e-Sabz). Die toernooien werden georganiseerd in acht Afghaanse provincies.

Alle wedstrijden worden uitgezonden op televisie, waardoor iedereen in het land kan kijken. De cafés en de theehuizen zitten dan ook goed vol. En waar vrouwen niet lang geleden nog onder zware restricties leefden, voetballen ook zij in een professionele competitie. Net als de Afghaanse Premier League worden deze wedstrijden op televisie uitgezonden. Dit toont aan dat voetbal in Afghanistan voor iedereen is. Al trotseren de vrouwelijke teams soms doodsbedreigingen, afkomstig van de Taliban. Deze tonen op hun beurt weer aan dat de vrijheid te voetballen in Afghanistan bijzonder fragiel is. Ook in Kaboel. Want als het aan de Taliban ligt, hebben zij ook daar ooit de macht.

Boy de Haan
Heeft een voorliefde voor kleine dorpsclubs, stokoude tribunes en bomvolle uitvakken. Hoopt dat kunstgras ooit in zijn geheel zal verdwijnen.

Ook leuk om te lezen

Reageren is niet mogelijk.

Volgende artikel:

0 %