Met het negende in de Kelderklasse #1: Waar is de horecapas?

Het seizoen met het negende staat op het punt van beginnen. In de groepsapp wordt, tussen alle vunzige filmpjes door, een aanwezigheidslijst gepubliceerd door onze keeper en tevens aanvoerder. Van de 24! namen hebben er precies elf een groen vinkje. “Het begint weer goed,” reageert de eerste. “We hebben er toch elf!”

Het negende

Dit seizoen volgen wij met In de Hekken het negende elftal, dat uitkomt in de laagste klasse van het amateurvoetbal. Een team waarbij vooral de derde helft een belangrijk onderdeel van de zaterdag is. De achteraf veldjes worden op onmogelijke tijden bevolkt door mannen van wie hun hoop op een voetbalcarrière al jaren geleden is vervlogen. Van de kleedkamerhumor tot schoten waar zelfs de ballenvangers van schrikken. Van wereldacties tot de beste smoesjes om af te zeggen.

De horecapas

Een groot probleem doemt zich meteen op. “Heeft iemand de horecapas?” Het vorige seizoen werd afgesloten met een toernooi en daarop aansluitend een barbecue bij de club. Na de eerste wedstrijd van dat toernooi werd de horecapas al in gebruik genomen. Ondertussen roept iedereen een andere naam. Niemand lijkt de pas te hebben. “De laatste transactie was zaterdag om 22.15, dus dan weet je het wel,” roept Anant, die met alle waarschijnlijkheid zelf ook nog aanwezig was bij deze laatste transactie.

Is iemand wel fit?

Stuk voor stuk wandelen de spelers vanmiddag het terrein op voor de eerste thuiswedstrijd. Zonder horecapas gaat het seizoen dan toch van start. Het negende neemt het vandaag voor de beker op tegen een team van jonge honden. “Wij trainen twee keer in de week,” klinkt het uit de mond van één van de tegenstanders. De spelers van het negende zien elkaar vandaag, na een lange zomer, weer voor het eerst. “Is er iemand wel fit?” klinkt het hoopgevend in de kleedkamer. “De zomer heeft je goed gedaan!” roept een ander sarcastisch bij het zien van een bierbuik van zijn teamgenoot.

In de Kelderklasse

Kwart over vier staat de aftrap gepland. Echter staat de scheidsrechter van vanmiddag eerst nog op een ander veld te fluiten. Die wedstrijd loopt al een half uur uit. Het is de Kelderklasse in optima forma. Zelf sta ik in de voorhoede bij het negende en mag ik dit seizoen de vliegende tackles van de verdedigers gaan ontwijken. Vanmiddag, als de scheidsrechter het achterste veld heeft gevonden en de wedstrijd is begonnen, open ik de score. De keeper van de tegenpartij is zijn handschoenen vergeten of hij denkt het wel zonder af te kunnen. Met veel kunst en vliegwerk lukt het ons om met 1 – 1 de rust te halen. Na de theepauze gaat het snel. Twee keer trainen werpt blijkbaar toch zijn vruchten af. Het gaat zo snel dat zelfs de scheidsrechter de doelpunten niet meer bij kan houden. De 2 – 6 eindstand wordt als 1 – 5 doorgegeven op de website van de KNVB. Een kwartier voor het einde fluit de scheidsrechter al af. Niemand klaagt over die ontbrekende minuten.

De kop is eraf

De kop is eraf en er is nog veel werk aan de winkel voor het negende. “Iedereen lappen, dan ga ik bier halen!” roept Anant, die zowel aanvoerder als keeper is. “Daar zijn wij tenminste allemaal voor gekomen.” Zonder horecapas moet een alternatief worden gevonden voor de bierpot.

“Wat heb ik dit toch gemist,” zegt er één al zittend in de kleedkamer met een biertje in zijn hand. Dom lullen over de gemiste kansen en blunders achterin. Volgende week zullen wij toch uit een ander vaatje moeten tappen. Al lukt het tappen vanmiddag tijdens de derde helft ook prima.