In Nederland speelde Joshua John (1 oktober, 1988) zijn meeste wedstrijden voor Sparta Rotterdam; de club waar hij ook mee degradeerde. Een lot wat hem later nog eens zou overkomen met VVV Venlo. Hij was meer succesvol in Denemarken, waar hij met FC Nordsjælland in de Champions League tegen Chelsea en Juventus speelde. Vervolgens volgde voor Joshua John nog avonturen in Turkije en Kazachstan. De laatste jaren kwamen daar nog interlands voor Aruba bij, het land van zijn ouders. Een verhaal over spelen op Stamford Bridge, Turkse hooligans in de spelersbus en eenzame avonturen in het verre Kazachstan.
Mijn voetbalcarrière ben ik begonnen bij Sparta, daar heb ik ook mijn beste periode gehad. Het was el even flink wennen toen ik daar net begon. Als jonge jongen vanuit Alkmaar naar Rotterdam waar de mensen een stuk directer zijn. Een dieptepunt was wel de bizarre degradatie. In de 90e minuut kom je op 1-0 voorsprong. Dan denk je dat het wel klaar is. En als het dan daarna nog misgaat… Dat besef komt op dat moment helemaal niet binnen. Pas als je later thuis zit, komt het echte besef. Blijft eeuwig zonde als je de spelersgroep ziet die we toen hadden. We hebben het echt weggegeven. Maar al met al was het zeker een wedstrijd om nooit te vergeten.
Champions League deuntje op Stamford Bridge
Toen ik bij FC Twente speelde, was ik bijna rond met Heerenveen toen FC Nordsjælland voorbij kwam. Zij waren net kampioen van Denemarken geworden toen en wilde mij een jaar huren zodat ik speeltijd kon opdoen. Dan krijg je dus de kans om Champions League te spelen… Ja, zeg dan maar eens nee. Dan rolt er een poule met Juventus, Shaktar en Chelsea uit de koker. Spelen op Stamford Bridge is wel een van de hoogtepunten van mijn carrière. Het stadion doemt uit het niets op vanuit een woonwijk. En als je daar op het veld staat de dag van tevoren komt het besef wel echt binnen. Op de wedstrijddag zelf ga je toch dromen van wat er allemaal kan gebeuren. En als dan voor de wedstrijd het Champions League deuntje klinkt is het echt kippenvel. Dan raak je extra gemotiveerd. Op een vol Stamford Bridge tegen de winnaar van de Champions League van het seizoen ervoor. Dat is het hoogste podium wat er is. Ik rende die wedstrijd als een bezetene achter elke bal aan, zoveel energie als ik had. Het was zonder overdrijven een droom die uitkwam. Ik heb de shirtjes van Oscar en Ramires nog altijd.
Verder waren het bij FC Nordsjælland wel een beetje resultaatsupporters. Wij lagen dan ook in een rijk buurtje net buiten Kopenhagen. Ze komen pas naar het stadion als het goed gaat. In mijn periode zaten er wel 8.000 supporters. Bij FC Kopenhagen vond ik het ook wel een beetje resultaatsupporters. Bij Brondby niet. Dat is een beetje het Feyenoord van Denemarken. Zij degradeerden dat seizoen bijna. Het hele jaar lang zat het stadion bomvol. Na dat seizoen waren er best wel wat opties. Ik kon naar de 2. Bundesliga en Legia Warschau. Maar Bursaspor was financieel gewoon superaantrekkelijk. Hoewel het achteraf sportief gezien misschien niet de beste keuze was, heb ik er dus ook geen spijt van.
Kungfu trap in de spelersbus
Ik wist wel dat Turkse supporters fanatiek waren, maar dit was echt even schrikken. Als je won was het alsof je de Champions League had gewonnen en kon je bij wijze van spreken overal gratis eten en kreeg je alles van de mensen. Nu hadden wij ook wel een van de fanatiekste supportersgroepen van Turkije. Tegen Besiktas, Fener of Gala was het echt een geweldige sfeer. Als je dan scoorde werd je de rest van het seizoen op handen gedragen. Maar als je verloor was je een prutser en stonden er een paar honderd man op het trainingscomplex. Ik had in Nederland ook wel boze supporters meegemaakt zoals bij Sparta na de degradatie, maar dat was nog met respect naar de spelers. Als je in Bursa op het vliegveld landde na weer een verlies kon je zonder politiebegeleiding niet thuiskomen. Je zag de passie op de tribune als we verloren. Het was zo emotioneel daar.
Ik weet nog wel dat we eens terugkwamen na een uitwedstrijd tegen Kasimpasa in Istanbul. We waren het seizoen fantastisch begonnen, maar we hadden nu 5/6 keer achter elkaar verloren. In het donker reden we naar huis toen onze bus ineens onderweg werd gestopt. Wij twijfelden nog of het niet gewoon voor een stoplicht was, toen er ineens een supporter vooraan in de bus stond. Er werd wat geschreeuwd in het Turks, maar daar verstond ik natuurlijk niks van. Daarna zie ik onze aanvoerder, de keeper, naar voren sprinten en met een soort kungfu trap op die supporter invliegen. Die gozer vliegt natuurlijk naar achter en daarna verschijnen er nog meer supporters in de bus. De chauffeur kon niet meer doorrijden. Toen we probeerden weg te rijden gooiden ze iets voor de bus waardoor we een noodrem moesten maken. Iedereen stond rechtop dus de halve selectie vloog naar voren door de bus heen. Daarna werden er stenen door de ruit gegooid en hoorde je het glas door de bus rinkelen. Achteraf natuurlijk een leuk verhaal, maar op het moment zelf vroeg ik me wel af wat ik in godsnaam in dit gekkenhuis deed.
In mijn tweede jaar speelden we bij Besiktas uit. Bij die wedstrijden hadden supporters net een vijfjarig verbod op aanwezigheid van uitsupporters achter de rug vanwege massale rellen waarbij zelfs een supporter was doodgestoken. Die wedstrijd was weer de eerste keer met supporters na al die tijd. De supporters tijdens die wedstrijd waren echt van een ander niveau gewoon. Na de wedstrijd waren we trouwens pas net weg met de bus toen we een gigantische knal hoorden. Er waren twee autobommen afgegaan vlakbij het stadion waarbij tientallen doden waren gevallen. Bizar.
Eilandavonturen van Joshua John met Aruba
Heel vroeg in mijn carrière was ik al door Aruba benaderd, maar toen droomde ik nog van Oranje. Toen ik 28/29 was kwamen ze weer langs en heb ik ja gezegd. Het is toch het land van mijn ouders. Mijn vader heeft iets andere roots maar is daar wel opgegroeid en mijn moeder is volledig Arubaans. Daarom blijft het toch heel speciaal om voor Aruba te spelen en om op het eiland te zijn waar zij vandaan komen. Bij het nationale elftal zitten ook veel jongens die op het eiland zelf voetballen. Die kijken echt op naar de profspelers zoals ik. Je bent dan een voorbeeld voor de jongeren en probeert ze ook te motiveren. Dat vind ik heel mooi. Voetbal leeft wel, maar honkbal is dé sport van het eiland. Eredivisie en MLS zenden ze wel uit. De sfeer is ook heel mooi rondom het voetbal. Er is veel muziek, veel dansen en veel lachen.
De uitwedstrijden zijn ook echte ervaringen. Je vliegt continu van eiland naar eiland. En elk eiland heeft zijn eigen iets. Zo heb ik al gespeeld op Guadeloupe, Antigua en Barbuda, en Guyana. Twee maanden geleden speelden we tegen de Kaaimaneilanden, maar zij moesten vanwege corona uitwijken naar Florida. Dat was ook weer een leuke ervaring.
Na de Turkse periode kwam mijn zaakwaarnemer met de vraag of ik niet naar Kaisar in Kazachstan wilde. Hij kende namelijk de zaakwaarnemer van de trainer daar. Kazachstan? Daar had ik eigenlijk helemaal geen interesse in. Dus besloot ik gewoon om heel veel te eisen. Geef maar door dat ik dit en dit wil hebben. Binnen een uur kwamen ze terug. Akkoord. Toen dacht ik: shit, ik wil helemaal niet en dus ging ik er nog maar wat meer eisen bij verzinnen. Ze bleven maar ja zeggen en uiteindelijk was alles akkoord. Ja, wat moet je dan? Toen heb ik maar getekend. Uiteindelijk was het wel een hele bijzondere ervaring.
Eenzaam in Kazachstan
Ze speelden helaas wel veel resultaatvoetbal, met een focus op verdedigen. Speelde ik plotseling als wingback in een 5-3-2. Sportief ging het echt goed dat seizoen. We wonnen de beker voor het eerst in de geschiedenis van de club. Qua supporters was het met 5.000 mensen ook goed. We hadden een klein en knus stadion, waar de supporters heel dicht op het veld zaten. Bij winst waren ze uitbundig en bij verlies bleven ze respectvol. Ze wilden me graag houden, maar ik had ik het na één jaar wel echt gezien. Je bent echt ver van huis als je daar zit. Het tijdsverschil is groot, er zijn weinig vluchten. Istanbul was nog echt een wereldstad waar het fijn leven was. Kazachstan was veel meer sovjetachtig, met die oud-Russische mentaliteit. Veel mensen met drankproblemen ook daar. Heel weinig mensen die Engels spraken. In de zomer was het standaard 45 graden, terwijl het in de winter -15 graden kon worden. Dan wordt de wereld toch best wel klein en wordt je best wel eenzaam.
Joshua John in actie voor Jong Oranje, Pro Shots / Jane Wessels
Na zeven jaar buitenlandse avonturen was ik er wel echt even klaar mee. Ik verlangde gewoon naar Nederland en ben blij dat VVV me die kans bood. Ik heb het echt ervaren als een warme club. Ondanks de degradatie was het wel een fijne ervaring. We zaten op een gegeven moment in zo’n negatieve spiraal dat degradatie bijna onvermijdelijk werd. Ik had eigenlijk een optie voor nog een jaar, maar dat is financieel niet meer haalbaar nu. Voor nu ben ik dus transfervrij. Het wordt dus even kijken wat ik ga doen. Eigenlijk ben ik nog niet uit gevoetbald, ik kan zeker nog wel even mee. Maar de buitenlandse avonturen zitten er voor nu wel een beetje op, ik wil lekker in Nederland blijven met mijn kinderen. Wie weet, misschien wordt het na die twee degradaties wel eens tijd om voor een promotie te spelen haha.
