Interviews

In gesprek met: Calvin Jong-A-Pin

Calvin Jong-A-Pin speelt al sinds 2011 in Japan. Wij spraken met hem over over Japanse voetbalcultuur, het verschil tussen het leven in Japan en Nederland, het winnen van het WK onder 21 en spelen met King Kazu, de oudste profvoetballer ter wereld.

Hoi Calvin Jong-a-Pin, de competitie is bij jullie weer begonnen. Waarom speelde je op 1 augustus niet direct?
“Ja, heel kloten. Ik heb een spiertje verrekt in mijn hamstring, vier dagen voor de competitie weer zou beginnen. Heel zuur, vervelende timing moet ik zeggen. Vorig jaar heb ik in over 42 wedstrijden iedere seconde gespeeld. Er waren maar twee spelers die dat konden zeggen.”

Ik ben 34, maar ik dacht: Ik ga die lijn gewoon doortrekken. Dan zeggen ze: ‘Hij is niet zo oud als hij lijkt

Ik zag je workout video’s op Instagram , je bent nog zo fit als een 20-jarige.
“Ja ik zorg goed voor mezelf. Japan heeft daar trouwens wel veel invloed op gehad. Het leven is hier heel puur en rein. Ik woonde vroeger in Shizuoka, daar heb je van die natural hot springs, vers fruit en verse fris. Dat is echt goed voor je lichaam.

Sorry als ik steeds naar beneden kijk tijdens het interview, maar ik ben mijn compex aan het aansluiten. Dat is een soort shocktherapie. Ik ben echt altijd met mijn lichaam bezig. Zelfs als ik vrij ben, of als ik een interview heb, hahah.”

Sorry als ik steeds naar beneden kijk tijdens het interview, ik ben mijn compex aan het aansluiten

Dus zo richting het einde van je carrière doe je dus nog alles voor het voetbal?
“Ik doe wat dingetjes ernaast, maar voetbal staat echt op nummer één. Daarnaast probeer ik me voor te bereiden op de toekomst. Zo ver het kan, want ik wil niet dat voetbal daaronder gaat lijden.”

Waar ben je dan allemaal mee bezig?
“Nou, ik ben pas 34 ben geworden. Zooo, dat klinkt oud joh! Hahaha! Voor een voetballer is dat bijna 80 natuurlijk. Ik ben al een tijdje bezig met vastgoed. Toen ik 19 jaar oud was had ik dat idee al. Toen deed ik het helemaal zelf, helemaal verkeerd aangepakt natuurlijk. Maar sinds ik 27 ben heb ik het serieuzer aangepakt en het gaat lekker.

Ik ben ook helemaal gek van horloges. Dat is echt mijn passie. Ik ben zelf ook onderdeel van een watch community. Het is gewoon leuk om erover te praten. In Nederland zien mensen het misschien als uitsloven, maar in Japan is het normaal om je mooie dingen te laten zien. Er is een hele lange weg naar bepaalde modellen die moeilijk te verkrijgen zijn. Er komt veel meer bij kijken dan iets om je pols dragen.”

Je voetbalt nu al bijna negen jaar in Japan. Voel je je al Japanner?
“Nee, ik voel me niet 100% Japans. Dat is echt onmogelijk. Ik ben half Japans, haha. De cultuur heeft hele mooie kanten, maar soms denk ik ook: deze gasten gaan nooit vooruit, ze lopen 600 jaar achter. Japanners zijn over het algemeen heel terughoudend en conservatief. Wat je in Nederland hebt, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, hebben ze hier ook. Maar dan keer 100. Hier luistert je altijd naar je baas, je spreekt hem nooit tegen. Dat zijn wel echt dingen waardoor ik moeite had hier te aarden.

Aan de andere kant is het ook een hele mooie cultuur. Omdat de mensen hier zo conservatief zijn weet je gelijk wat je aan ze hebt. Wat ook anders is dan in Europa, is dat de eer hoger staat dan geld verdienen.Het land is ook super veilig. Ik hou dus van horloges. In Amsterdam kan je bijvoorbeeld niet met een mooi ‘klokkie’ rondlopen. Tenminste, dat hoor ik. Hier kan je gewoon met een mooie horloge  om je pols over straat. Ik ben ooit mijn rugzak vergeten, bij de trein. Hij stond op mijn trolley en ik liep omhoog naar het platform. Ik wilde de trein instappen en dacht: kut! Rugzak staat nog beneden! Ik stond al tien minuten op het perron. Eenmaal beneden zaten dezelfde mensen er nog. Mijn rugzak is niet eens aangeraakt. Dat is Japan.”

Dat zijn dan wel hele mooie dingen! Dat zie ik hier niet gebeuren.
“Dat is inderdaad mooi. Die eerlijkheid en terughoudendheid heeft ook wel een keerzijde, met name in het voetbal. Voetballers zullen hier bijvoorbeeld nooit ‘valsspelen’ om te winnen. Beetje shirtje trekken of een harde tackle. Dat soort dingen doen ze niet. Als het een keer nodig is gaan de spelers ook niet in gesprek over de tactiek.”

Heb je in het begin niet veel moeite gehad met de cultuur?
“In het begin werd ik helemaal gek man! Het eerste jaar was echt moeilijk. Ik had zoiets van: die gasten willen niet winnen. Niemand gaat er 120% voor.”

Heb je daar nog steeds last van?
“Nu heb ik het losgelaten. Als we verliezen, dan verliezen we. Ik zit hier al negen jaar en ik ben kaal man, hahaha. Je hebt alleen jezelf ermee. 

Toen ik hier kwam mocht een club maar drie buitenlandse spelers onder contract hebben. Als buitenlandse speler verdien je dan ook meer en wordt meer van je verwacht. Maar tegelijkertijd moet je ook gewoon doen zoals de Japanse spelers. Je moet echt een balans vinden. Je moet precies doen wat de trainer zegt, maar dan wel beter dan een Japanner. Elke keer als we verloren, kregen alle buitenlanders de schuld. Op den duur was ik nog de enige buitenlandse speler, alle andere waren verkocht. Als we toen verloren was alles mijn fout.

Ik had ook een keer een Amerikaanse trainer, hij sprak geen woord Japans. Ik was de enige die Engels sprak. Dus moest ik mijn medespelers vertellen wat ze moeten doen. Werden die gasten weer boos op mij.”

In 2011 maakte je de overstap van sc Heerenveen naar Shimizu S-Pulse in Japan. Waarom koos je destijds voor een overgang naar het land van de rijzende zon? Wilde je daar altijd al spelen?

“Het was eigenlijk mijn beste jaar, dat bij sc Heerenveen. In de zomer voor ik naar Japan vertrok kwam ik terug van een verhuurperiode bij Vitesse. Toen kwam ik terugkwam was mijn plek vergeven. Ik werd naar de nieuwe directeur gestuurd. Die vertelde me dat ik naar huis mocht, en niet meer terug hoefde te komen. Terwijl ik nog een contract had voor een jaar. Ik was toen erg jong en wist nog niet hoe alles werkte. Ik stapte in mijn auto en belde mijn zaakwaarnemer. Hij zei toen tegen me: Ben je helemaal gek geworden? Je hebt een contract, ga terug! Dus ik liep terug en vertelde de directeur: ‘Sorry man, maar ik wil gewoon trainen.’

Dus ik liep terug en vertelde de directeur: ‘Sorry man, maar ik wil gewoon trainen.’ 

We hadden toen net een nieuwe trainer. Met hem maakte ik een deal. Ik vroeg hem drie weken, om te trainen. ‘Ik ga niet moeilijk doen, ik ga gewoon hard trainen.’ Na drie weken ben ik weg, of ik nu een andere club vind of niet. Na die weken dacht ik eigenlijk dat ik weg zou gaan en ik had ook al een andere club waar ik het dubbele zou verdienen. Ergens in Cyprus. Alleen ik mocht niet meer weg van de trainer, omdat ik het zo goed had gedaan in de voorbereiding. Dus dat was eigenlijk wel kloten, hahaha. 

Ik draaide dus een heel goed seizoen bij sc Heerenveen. Aan het einde raakte geblesseerd. De laatste vier wedstrijden, maar ik had daarvoor alles gespeeld. Dus ik dacht: ik krijg een nieuw contract. Dat was mij ook beloofd. Alleen begreep ik niets van het contract dat we werd voorgelegd. Ik was op dat moment basisspeler, en bij Heerenveen lagen de salarissen een stukje hoger dan bij de gemiddelde eredivisieclub. Voor een basisspeler zou het salaris een beetje scheef zijn. Ik vroeg ook niet super veel ofzo, ik wist natuurlijk waar ik vandaan kwam. Ik vroeg een gemiddeld salaris voor een basisspeler. Zij vonden dat ik dat niet verdiende. En toen hield het op. 

Ik ben drie maanden werkloos geweest. Halverwege het seizoen wilde Roda JC me halen, die boden een heel goed salaris voor Eredivisie standaarden. Het salaris was goed, maar bij Roda voelde ik het niet zo. Mijn zaakwaarnemer verklaarde me voor gek. Ik zei nee tegen Roda, toen kwamen Odense, Helsingborg en wat Griekse clubs. Die Griekse clubs betalen alles netto, dus dat was allemaal nog beter dan de aanbieding van Roda. Ik heb zelfs nog een week meegetraind bij Odense, in Denemarken. Alles ging goed en na die week zou ik eigenlijk mijn contract tekenen. Maar dat bleken ze toen ineens te hebben veranderd. Ja, er gebeuren rare dingen in de voetbalwereld. Ik ging terug naar Nederland en werd gebeld door een vader van een vriend van me. Hij is General Manager in de voetballerij. Hij vertelde me dat vanuit zijn netwerk een Japanse club op zoek was naar een linksback .Dat zag ik toen totaal niet zitten.”

Uit respect heb ik wel naar het voorstel geluisterd. Maar ik had het seizoen ervoor Europees voetbal gespeeld met sc Heerenveen en ik kwam net terug van de Olympische Spelen. Toen had ik nog die droom om bij een lager geklasseerd Primera Division of Serie A team te spelen. Misschien wel bij een topper in Griekenland, Zweden of Denemarken. Ik ging dat gesprek dus aan, maar ik bedankte hartelijk voor de interesse en hing de telefoon op. Toen belde de trainer van de club Hij wist het goed te verkopen., dat bleek doorslaggevend. Hij vertelde me dat Shinji Ono, Japanse en Australische internationals hier speelden. ‘Dit wordt het Manchester City van Japan. Wij willen jou tegelijkertijd presenteren met Freddie Ljungberg om te laten zien waar we staan.’

‘Dit wordt het Manchester City van Japan. Wij willen jou tegelijkertijd presenteren met Freddie Ljungberg om te laten zien waar we staan’

Toen begon ik wel anders te denken. Ook omdat hij het stadje veel mooier verkocht dan het eigenlijk is. Volgens hem was je binnen een uurtje in Tokio. Dat soort dingen. Ik gaf het toen over aan mijn zaakwaarnemer. Ik was zelf niet super overtuigd omdat ik dacht: pfff. Wat is Japan nou, weet je? Toen belde mijn zaakwaarnemer op met een aanbieding. Ik vertelde hem toen dat ik eigenlijk geen zin had in Japan, ik dacht dat ik wel beter kon. Ik had zoveel zelfvertrouwen, hahaha. Ik was al drie maanden werkloos en het seizoen in Nederland was al begonnen. Ik moest van hem toch even naar de aanbieding kijken. Dus hij stuurde hij mij een e-mail door. Toen dacht ik: ik pak morgen het vliegtuig naar Japan. Dat was voor mij ook best een dikke vetpot, dat sloeg echt nergens op. Ook daar gaat alles netto. 

Die regels moeten ze denk ik ook veranderen. Want het CFK heeft een groot gedeelte van mijn geld en ik krijg het pas als ik gestopt ben met voetballen. Dan komt mijn geld in kleine delen vrij. Wat natuurlijk goed is voor een jonge voetballer, tot een jaar of 26. Daarna doe je normaal gesproken geen gekke dingen meer. Ik had dat geld namelijk heel goed kunnen gebruiken om te investeren in vastgoed. Het grappige is dat ik vorig jaar een artikel las dat CFK geld investeerde in vastgoed. Geef me me mijn geld dan, dan doe ik het zelf wel.”

Je tekende in 2011 voor 6 maanden bij Shimizu S-Pulse. Had je toen geen twijfels om bij te tekenen.
“Zeker weten. Ik weet nog goed. Ik zat met mijn moeder en mijn beste vriend op het balkon. Die zeiden allebei: ‘Weet je wat? Dan doe je het nog een jaartje.’ Ik wist ook waarom ik het deed. Ik wilde een leuk huis kopen. En een leuk autootje. Ik dacht: Als ik het een jaartje heb gedaan, dan heb ik alles afbetaald en ben ik cool. Ik zat wel bij het elftal voor de Olympische Spelen, maar het Nederlands elftal zat er toch niet meer in. Laat het me dan maar gewoon voor de centen doen. Dan heb ik er in ieder geval een huisje aan overgehouden. Dan kan ik altijd nog verder zien waar mijn geluk ligt.  

Ik had dus een contract voor zes maanden met een optie voor nog een jaar. Die optie heb ik toen genomen. Na een half jaar begon alles een beetje om te slaan. Toen wilde ik eerlijk gezegd nog steeds niet in Japan blijven, maar toen deden ze een contractvoorstel. Ja dat was echt heel erg goed. Dat jaar werd ik nog verkozen tot beste speler van het jaar.

Dat is wel knap. Dat je in een hele andere cultuur terecht komt, waar je het moeilijk vond om te wennen en dat je dan nog de beste speler van het jaar wordt.
“Zo heb ik eigenlijk nog nooit bekeken. Ik was echt niet happy en ik was alleen in Shizuoka. En het was niet de tijd van 4G, hahaha. Ik kende alleen de weg van mijn huis naar een Italiaans restaurantje, en door naar de trainingsveld. En aan het einde van de dag weer dezelfde weg terug. Dus ik at voor zowel de lunch als het avondeten pasta. Verder kende ik niks.Niemand sprak Engels waar ik woonde. Je kon ook niet even snel wat Googlen, want het was 9 jaar geleden. Dat klinkt niet lang, maar toen was het echt anders. Ik had toen een abonnement van 500 MB. Als dat op was, dan was je gewoon niet meer bereikbaar. 

Het was echt een moeilijke tijd. Ik was alleen maar aan het trainen en aan het playstationen. Ik had ook geen andere ambities. Ik was nog behoorlijk jong. Ik kan op zich wel goed alleen zijn dus daar had ik wel geluk mee. Toen begon alles een beetje te draaien. Dat is denk ik ook wel het belangrijkste. Als het voetbal beter gaat, dan voel je je als speler gewoon goed. Je kijkt dan altijd uit naar de volgende training en naar de volgende wedstrijd. Ik kwam met een missie. Als ik eerlijk ben, was het gewoon het financiële gedeelte. Maar ik wilde ook gewoon laten zien dat ik beste was. Dat is dat jaar aardig gelukt.”

Heb je eigenlijk nooit spijt gehad dat je niet bij Roda tekende of bij een andere club in Europa?
“Nee man. Het eerste jaar was wel echt een klote periode. Een half jaar later heb ik nog steeds getwijfeld, want ik kon toen voor drie jaar bijtekenen bij Shimizu. Ik verdiende al lekker, maar toen was het helemaal gekkenhuis. Dat contract kon ik niet laten liggen. Ik ging ook steeds meer van Japan houden. Ik was daarna ook vrij in mijn hoofd, want ja… Hoe moet ik het zeggen? Ik was eigenlijk gewoon financieel onafhankelijk bij het tekenen van het contract. Ik zei toen tegen mezelf: ‘De top ga je niet meer halen. Ook niet de semi-top. Doe het gewoon op hun manier en ga gewoon relaxen.’ Als je je niet openstelt ga je het hier niet redden. Ik was eigenlijk ook een Amsterdamse jongen van de de straat. Ik dacht altijd dat ik er wel zou komen met mijn passie en vechtlust. En dat soort dingen. Maar als je niet open staat voor dingen, dan ga je het niet redden. Ik ben hier echt veranderd als mens.

Niet dat ik ooit slechte dingen heb gedaan. Maar gewoon die mentaliteit. Ik dacht altijd dat Amsterdam alles had en dat ik niks anders nodig had. De beste clubs, de beste barretjes en de mooiste vrouwen. Maar pas als je ergens nieuw  bent en je stelt je open voor dingen, dan pas kan je zien hoe mooi alles kan zijn. Ik ben echt 180 graden gedraaid als persoon, in Japan. Ik wil hier nooit meer weg.”

Je vertelde net ook over de spelers bij Shimizu S-Pulse, zoals Fredik Ljunberg, Shinji Ono. Hoe was het om met zulke grote voetballers te spelen?
“In het begin had ik echt van; Yo, dit is Ljunberg man! Maar hij was echt vaag. Hij had steeds over hoe het bij Arsenal was. Maar dat is natuurlijk een ander niveau dus ik vertelde hem dat hij zich moest aanpassen. En dat kwam dan van mij hé hahah, ik kon mij amper aanpassen. Je kon gewoon zien dat hij op een bepaalde manier behandelde wilde worden. Hij had bijvoorbeeld over dat hij ze eigen chauffeur had en een persoonlijke chef. Hij werd echt op handen en voeten gedragen.  Maar sorry, dat ga ik niet doen. We spelen beide in hetzelfde team in Japan, ik ga jou niet anders behandelen. Dat verwachtte hij wel.

Shinji was anders. Hij was toen een grote meneer in Japan, dat is hij trouwens nog steeds. Hij heeft respect van iedereen. Een hele mooie speler.

Je speelt nu bij Yokohama FC ook nog samen met de oudste profvoetballer van de wereld (53 jaar!). King Kazu (kazuyoshi miura).
“Hey, als je denkt dat Shinji een grote speler hier is, pff Kazu is denk ik één van de grootste spelers van Japan. Hoe mensen hem behandelen en hoe zijn leven is dat zie je alleen in films als The Godfather ofzo. Dat slaat echt nergens op hahah. Hij kan niet alleen over straat lopen en er loopt altijd iemand naast hem. Hij draagt ook altijd een pet, een zonnebril en een soort masker. Je ziet heel z’n gezicht niet! Anders maken mensen continu foto’s van hem.

Hij heeft z’n eigen chauffeur, die brengt hem naar de training. Eigen diëtiste, die komt één keer in de week naar de training. Ook nog z’n eigen trainer. 

Die gast is al prof sinds ik een baby was. Soms komt hij met verhalen en dan denk ik; huh was je er toen al! Hij zei is tegen mij dat toen hij jong was hij met Dunga speelde bij Santos. Bij Genoa heeft hij nog met John van het Schip gevoetbald. 

Die gast is echt een grote vent in Japan. Ik hou dus van horloge en sommige horloges zijn gewoon niet te vinden en niet te krijgen. Ik bel dan Kazu op en dan wordt het meteen geregeld. Hij kan alles regelen. Net alsof je met Tom Cruise loopt. O, en hij loopt ook niet over straat. Hij stapt vanaf zijn deur van zijn huis in de auto en dan wordt tot de deur van zijn bestemming gereden. Niemand mag dan weten dat hij daar is, anders wordt het chaos.”

Heb je daar zelf ook last van als je over straat loopt?
“Uhm..nee. Japanners zijn behoorlijk aardig. Ze laten je met rust. Als ik bijvoorbeeld aan het eten ben en ze vragen om een handtekening dan geef ik meestal aan van dat ze even moeten wachten na het eten. Dan wachten ze netjes in een rij. En als ik dan klaar ben met eten ga ik gewoon die rij af. Heel relaxed.

Is Kazu dan jouw voorbeeld? Want als ik het zo hoor kan jij ook nog makkelijk 20 jaar door.
“Ik doe alles wat hij doet. 4 jaar geleden kwam ik bij Yokohama FC en ik ben er fysiek gezien gewoon op vooruit gegaan.

Ik vroeg hem ook is een keer wat hij na zijn voetbalcarrière ga doen. Toen keek hij mij aan of ik gestoord was en zei hij; Na voetbal? Ik ga dood op het veld. Er is geen leven na voetbal. Hij leeft er echt voor. Ik dacht altijd dat ik professioneel was. Ik zit nu dan met die compex, ik zit op een massage ding die vibreert. Ik ben er mee bezig zeg maar, maar hij zit dan echt op een ander niveau. Hij verspilt geen energie aan dingen die niet nodig zijn. Als ik op de training kom is hij al een uur bezig.”

In 2016 maakte je de overstap van Shimizu (J1 League) naar Machida (J2 League)
“Ik was destijds een jaar lang geblesseerd en niemand wilde mij meer hebben. Ik was clubloos en zat al 2 maanden in Nederland. Ik wilde heel graag weer terug naar Japan, dus ik was erg blij dat ik Machida kon. Ik ging bijna naar Oostbloklanden. Ik had bijna in Bulgarije en in Roemenië getekend. Maar daar had ik eigenlijk echt geen zin in.

Machida vertelde mij dat ze een kleine club waren die net was gepromoveerd van het derde niveau. Ik heb ze toen even snel Gegoogled om te kijken waar het precies lag. Het was 20 minuten rijden van het huis van mijn huidige vrouw. Ik kapte die man toen gelijk af en ik zei ik kom eraan. Ik heb nog geeneens onderhandeld via de telefoon. Ze gaven mij een contract en ik keek ernaar en ik dacht; jup, prima.

Daarvoor was ik heel ver met een club uit Roemenië. Iemand van die club was ook onderweg naar Nederland om het contract af te ronden, maar ik wilde echt niet. Ik had toen mijn vrouw gebeld en haar verteld dat ik geen andere keus had en dat dit het was. Roemenië is ook niet echt een land waar ik een deftig dametje naar toe zeg maar. Ze zei toen tegen mij; waar jij naar toe ga, ga ik naar toe. Daar was ik heel erg onder de indruk van. Gelukkig kwam toen Machida op mijn pad.”

Wat vind je eigenlijk van de supporterscultuur in Japan?
“Top, top, top. Heel gepassioneerd en iedereen heeft de kleuren aan van de club. Iedereen zingt de gehele wedstrijd. Zeker bij Shimizu S-Pulse. In het stadion konden volgens mij 24.000 mensen en het was altijd uitverkocht. Heel het stadion zat vol met trommels. Beetje een soort F-Side van Ajax, met trommels, vuurwerk en vlaggen.

De supporters van Shimizu S-Pulse zijn ook heel erg respectvol. De trainingen werden ook goed bezocht met 1000 tot en met 3000 mensen. Na de training kreeg je snoepjes, koekjes en fruit van de supporters. Helemaal toen ik goed speelde. Ik hoefde geen boodschappen meer te doen want ik ging naar huis met volle tassen eten. 

Heb je eigenlijk een wedstrijd die je voor altijd bij zou blijven, qua sfeer in het stadion?
“Ff denken…valt mee want je sluit het beetje buiten als voetballer. Wedstrijden herinner ik nog wel goed, maar echt specifiek supporters niet. In Shizuoka was het wel mooi. De meeste stadions in Japan zijn heel erg groot omdat die zijn gebouwd voor het WK van 2002, maar het stadion in Shizuoka is echt een voetbalstadion. De supporters zitten heel dicht op het veld, je kan elkaar gewoon aanraken. Als je een ingooi had dan hoorde je ook alles. Dat zijn wel hele mooie dingen!

Maar nu er geen supporters zijn mis je het wel. Je mist het geluid. Als je aan het spelen bent zie je niet echt de supporters.”

Heb je veel bizarre dingen meegemaakt als voetballer in Japan, wat in Europa niet zou gebeuren?
“O, ja honderden dingen. Toen ik hier kwam waren de scheidsrechter me een partij slecht, ze zijn nog steeds slecht, maar toendertijd waren ze heel slecht. Nu ligt het niveau met alles veel hoger. Iniesta en Vermaelen spelen hier nu. Die gaan niet naar de Eredivisie. Dat zegt toch wel wat over het niveau.

Ik heb een keer een wedstrijd gespeeld, dat vergeet ik nooit meer, we kregen 9 gele kaarten en 2 keer rood. En als je die overtredingen zag, dat sloeg echt nergens op want er was niks aan de hand. We stonden op dat moment 2e met Shimizu en we gingen echt voor het kampioenschap en de beker. We speelde tegen FC Tokyo en we speelden heel lang met 9 man. Op het laatste moment in de wedstrijd scoorde wij uit de counter de 1-0. We werden helemaal leip in de kleedkamer. Normaal laten die Japanners geen emotie zien, maar die dag toen wel.

Wat ook heel raar is in Japan is dat de mensen hier op bepaalde gebieden zo ver voor lopen vergeleken met de rest van de wereld, maar met sommige dingen lopen ze ook ver achter. Bijvoorbeeld, als je nu naar het stadhuis gaat zijn alle documenten gewoon op papier. Niks DigID ofzo. Je hebt hier bijvoorbeeld ook nog bankboekjes met stempels. Dus stel iemand vind mijn bankboekje en hij maakt een stempel met Calvin erop dan kan hij naar de bank gaan en vragen om al mijn geld. Dat kan toch niet.

Wat is je mooiste prestatie geweest als voetballer waar je het meest trots op bent?
“Lastig. Ik denk Olympisch Spelen..uhm nee man. Het jeugd EK winnen en ook nog is in (vlakbij) mijn stad. Het eindfeest in Heerenveen was ook fantastisch. Ik wist alle plekjes. Ik weet nog dat de eigenaar van Café Bak in Heerenveen zei; als jullie komen dan drinkt iedereen gratis. Nou dat was een feest jongen, dat was mooi!

Jullie hadden toen ook wel een heel gruwelijk team.
“Zo hoog niveau jongen, niet normaal. Het was echt mooi om mee te maken. Ik heb het eerlijk gezegd niet gewaardeerd op het moment zelf. Ik was beetje een laatbloeier. Ik begon dat seizoen nog in het tweede van SC Heerenveen. Maar dat team was echt super sterk. We wonnen de dubbel en we hadden spelers als Bradley. Allemaal internationals, in het tweede van Heerenveen niet normaal man. Echt een groot verschil met de huidige staat van de Eredivisie. PSV en Ajax waren toen ook heel sterk.

Je won toen zelfs van Ajax in de ArenA.
“Hahah dat weet je?! Dat vergeet ik ook nooit meer. Als Amsterdammer zijnde speelde ik De Mul uit de wedstrijd. Het was een zware wedstrijd maar ik had hem elke keer. Dat was echt heel mooi.

Hoe ziet je toekomst eruit? Wil je afsluiten in Japan?
“Hmm, nee ik wil denk ik nog één stap maken. Ik blijf hier wel het liefst zo lang mogelijk, want het is hier gewoon echt mooi. Hopelijk kan ik ooit afsluiten op een eiland ofzo, in Indonesië, Thailand of misschien Australië ofzoiets. Beetje waar het warm is en waar ik kan afsluiten.

Calvin Jong-a-Pin

Wij spreken vaker met voetballers en trainers over hun avonturen in het buitenland. Klik hier en lees ze allemaal.

Sander Wesdijk
Altijd op zoek om de mooiste wedstrijden en stadions vast te leggen met mijn camera. Van het Nederlandse amateurvoetbal tot de tofste wedstrijden over de hele wereld!

Reageren is niet mogelijk.

0 %