Het seizoen zit er weer op, de profs zijn op vakantie en de laatste amateurs strijden nog even om een promotie of lijfsbehoud. Tijd om terug te blikken. Voor NEC werd het een seizoen om snel te vergeten. Het verslag komt van @nec.fans.
Als ik dit seizoen moet samenvatten in 1 woord: kut. Met enkele lichtpuntjes als soort van reddende engel af en toe, waardoor je niet in de winterstop je seizoenkaart al doormidden knipte. Het seizoen begon helemaal niet slecht, de eerste verliespartij was pas op 5 oktober uit tegen Almere City. De eerste 8 wedstrijden werden niet verloren. Echter werd de eerste seizoenshelft gekenmerkt door verschrikkelijk voetbal met als toppunt de 1-5 verliespartij in eigen huis tegen TOP Oss. Oh ja, en we werden in eigen huis uitgeschakeld in de beker door Fortuna Sittard, hele wedstrijd voorgestaan en in de 85e minuut slecht verdedigen en de 2-3 op je neus krijgen.
Hoewel de sfeer in de Goffert zeker niet slecht was, was iedereen blij dat het winterstop was. We gingen immers als nummer 12 de winterstop in, voor NEC zijnde een verschrikkelijke prestatie,netjes uitgedrukt. Tekenend voor de eerste seizoenshelft was de actie van HKN & East Side die de club dood verklaarden. Met een officiële ceremonie waar, voor het oog van zo’n 300 man, een doodskist voor de Goffert werd neergelegd en bloemen deze kist omsingelden.
In de eerste seizoenshelft waren er (welgeteld) 2 lichtpuntjes, de late 2-3 overwinning uit bij Roda JC door een benutte penalty van Achahbar en de spandoeken/sfeer van Legio Noviomagum en 080. Het toppunt was het spandoek tegen Sparta Rotterdam, een schitterend doek.
De tweede seizoenshelft, dat is waar de spanning zat dit seizoen. Eerste wedstrijd na de winterstop, 3-2 uit verliezen bij FC Eindhoven. “Daar gaan we weer” dacht iedereen en dat gevoel dat sloop er bij mij eerlijk gezegd ook in. Echter waren er wel wat hoogtepunten naast de tribunes. Want de wedstrijden waren ronduit klote, het voetbal was kut, de inzet leek bij tijd en wijle negatief te zijn en het feit dat de beste spelers van NEC drie huurlingen waren zegt veel over de selectie van afgelopen seizoen.
Het eerste hoogtepunt was de uitwedstrijd tegen Go Ahead Eagles, de wedstrijd was bizar (4-4) en de passie op de tribunes van beide kanten was fantastisch. Het op de hekken klimmen en de interactie met het fanatieke thuisvak naast het uitvak was ouderwets lekker.
Het volgende hoogtepunt was meteen de wedstrijd erna, Almere City thuis. 5-0! Drie weken later werd het dunnetjes overgedaan thuis tegen FC Den Bosch, weer 5-0!
19 april was het volgende hoogtepunt, Volendam uit. Door alle clubs geliefd door de vrijheid en De Dijk. Met een volle 9-persoonsbus en een hele lading aan bier/Bacardi en nog meer ongezonde rotzooi werd het een awayday om nooit te vergeten. Verder was de wedstrijd zoals vanouds, kutvoetbal en winnen op individuele kwaliteiten of omdat de tegenstander er niks van kon.
Een week later moest NEC aantreden tegen de kersverse kampioen van de KKD, FC Twente. Voor de wedstrijd hoopte iedereen dat de Tukkers nog een goede hoeveelheid Grolsch in de benen zouden hebben en er niks van bakte. Dit kwam uit, we versloegen Twente met 4-0! De sfeer was geweldig en met de opkomst was er weer een fantastisch spandoek te zien. Echter deed de wedstrijd er totaal niet toe en stond de wedstrijd in het teken van 1 man, Henkie. 51 jaar en ongeneselijke kanker, op een brancard kwam hij de Goffert binnen voor waarschijnlijk zijn laatste NEC wedstrijd ooit. Bij aankomst van de ambulance werd Henkie ontvangen met vuurwerk en met luid applaus. In de 12e minuut ging de hele Goffert staan en klapte/zong het hele stadion voor “De man van NEC”.
Mensen waren zichtbaar geëmotioneerd en het raakte zelfs mij een beetje, terwijl ik Henkie nog nooit had gezien, laat staan er een woord mee gewisseld. De drie punten of het feit dat we zojuist de kersverse kampioen met 4-0 hadden opgerold deed er totaal niet toe. Na de wedstrijd werd Henkie door een groot deel van de Gofferttribune toegezongen, heel vak 080 verhuisde naar Henkie toe om hem voor de laatste keer toe te zingen en hem een hart onder de riem te steken. Ook ik verhuisde naar Henkie toe om hem toe te zingen, mensen om mij heen zaten te snikken en de tranen rolden bij sommige mensen over hun wangen. En ook mij raakte het weer, ik moest een aantal keer slikken. Je voelt de machteloosheid, je staat erbij en kan er niks tegen doen. Op zo’n moment realiseer je weer wat voor ongelofelijk rotziekte kanker is. Maar het laat ook mooi zien wat voor mooie en warme club mijn NEC is en dat ik trots ben om voor deze club te zien.
Helaas is Henkie niet meer in ons midden en blies hij op 12 mei zijn laatste adem uit. Hij laat een vrouw en vijf kinderen achter.
Ondanks het verlies van een medesupporter ging de competitie onverminderd door, door de 4-0 overwinning op Twente was NEC wonderbaarlijk genoeg geplaatst voor de nacompetitie. Iets wat niemand in de winterstop voor mogelijk had gehouden. De horror uitwedstrijd wachtten, MVV uit. Vorig jaar raakte NEC als slaags met de Maastrichtse politie/ME en dit jaar was het weer raak. Lang verhaal kort, alcoholrestrictie, zenuwachtige stewards, pauze langs de snelweg met meer politie dan supporters, bus van de weg gehaald, nog meer zenuwachtige stewards, busdoorzoeking (niks gevonden) en als extra bonus heeft een willekeurige politieagent uit Maastricht nu 80 foto’s van legitimatiebewijzen uit Nijmegen en omstreken en ben ik op lichaamsplekken gefouilleerd waarvan ik het bestaan niet wist. Dat we bijna 10 minuten na de aftrap pas binnenkwamen laten we even buiten beschouwing. De wedstrijd was ook weer helemaal ruk, tot de 88e minuut voor en het eerste balletje op doel van MVV gaat erin waardoor we 1-1 spelen.
De play-offs, de competitie waar iedereen en zijn moeder in de KKD divisie aan mee mag doen als je maar de bal meer dan 3x naar elkaar kunt overspelen. En als ik kijk naar NEC afgelopen seizoen hoeft zelfs dat eigenlijk niet. De eerste wedstrijd was NEC-RKC. Op papier natuurlijke een bloedstollende wedstrijd van hoog niveau (not), de sfeer op de tribune was goed met nogmaals een lekkere sfeeractie van Legio Noviomagun (foto links) en ook Nijmegen Fanatics had de handen uit de mouwen gestoken en een duidelijk boodschap aan de spelers (foto rechts). De sfeer was geweldig wat uiteraard het spel niet was, hoewel de wedstrijd redelijk op en neer ging en NEC al heel vroeg met 2-0 voorkwam werd het van Nijmeegse en Waalwijkse kant voornamelijk gekenmerkt door foute passes/dom balverlies en lange ballen. Hoewel de wedstrijd wel met 2-0 gewonnen werd (waar het 4-0 had kunnen zijn, kut VAR), werd er met spanning en angst toegeleefd naar de dinsdag erop voor de return.
370 man hadden de weg naar het Mandemakers Stadion in Waalwijk op de zonnige dinsdagavond om 18:30 (toptijd trouwens KNVB/FOX, maar doe maar niet meer), over de wedstrijd zijn we kort. Geen strijd/inzet/passie en een kansloze (terechte) 3-0 nederlaag en het seizoen kwam abrupt ten einde.
Het seizoen is nu voorbij en we kunnen weer met volle enthousiasme toeleven naar aankomend seizoen, waar nog heel veel bagger wedstrijden en liters bier ons te wachten staat. Gelukkig is mijn seizoenkaart weer verlengd en sta ik volgend jaar weer in 080 om samen met mijn maten wedstrijdenlang spelers/scheidsrechter uit te schelden en hartstochtelijk te juichen bij een lelijk frommelgoaltje tegen Jong AZ.
Cheers!
