Een nieuwe dimensie

Woensdag 8 mei 2013, half acht ’s avonds: telefoon. Een studente fotografie moet een opdracht maken in verband met de beleving rond sportwedstrijden. U bent toch actief bij KSK Beveren? Ja, dat klopt. Super, en jullie spelen in een mooi stadion in eerste klasse waar ik eventueel gepaste foto’s van kan maken? Wel beste fotografe, u zit er grandioos naast, maar het verhaal van ons clubje is nog mooier dan die grandioze tribunes van eerste klasse. Maar hoe legt men een verhaal als het onze uit aan een vrouwelijke voetballeek?

Bijna drie jaar geleden besloten enkele andere voetballeken dat de tijd van onze schitterende club gekomen was. Geld en prestige werden nogmaals hoger in het vaandel gedragen dan traditie, eer, clubgevoel of liefde. Er was geen plaats meer voor nostalgie naar de gouden periodes van Sportkring en wie anders dan een omhooggevallen varkensboer als onze teerbeminde burgemeester kon daar over beslissen. Toch niet die arme lijdzame supporters die dag in dag uit hun hart gaven voor hun geliefde club, die met hun zuurverdiende geld meer dan 100 000 euro inzamelden om hun club te redden, die al twintig jaar leefden van onzekerheid over de toekomst van hun club en telkens weer opgevrolijkt werden door één of andere illustere overnemer? Neen, geen medelijden of sympathie voor deze fans, maar een groot fusiefeest en een verontwaardigd persbericht over hoe schandalig het wel niet was dat de middenstip was gestolen. Vruchteloze gesprekken over naamkeuze, logokeuze enzovoort volgden maar de stugge heer Poppe gaf (terecht) zijn geesteskind niet zomaar uit handen. En wat zou het ook: al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. We gaan Genk en Zulte-Waregem achterna was de aanlokkelijke uitleg: ja, of wat dacht u van Brussels, Beerschot, Dender of Heusden-Zolder? Play-off II is het vagevuur, tweede klasse is de hel: leven zoals het is in voetbalminnend België en men weze dus gewaarschuwd.

En zo gebeurde het dat er op een blauwe maandag de spreekwoordelijke drie man en een paardenkop zich begon te groeperen om de magie van SK Beveren te doen herleven. Onder leiding van onze fiere voorzitter Andre Bolssens, die jarenlang gezien had hoe niet moest als bestuurslid van de eersteklasser, kregen zij die dit het meeste verdienen de macht: de supporters. En wat voor supporters dan nog: jarenlang de top van het land en ja zelfs van Europa bekampt en nu zich kunnen opwarmen aan tegenstanders als Hoogeinde, Wieze of Overmere. Het lijkt een net iets te grote stap voor de gemiddelde mens, maar die kleuren, dat logo, die naam, de schitterende supportersgezangen, die ondoordringbare kameraadschap: ze zijn een steeds groter wordend licht in de duisternis van provinciaal voetbal. Hand in hand voor eskabee, de perfecte slagzin voor ons project. Maar toch, ondanks alle bekwaamheid, sociale betrokkenheid en goed gedrag, moesten we kapot. Weg met 75 jaar folklore, weg met die club die onze pietluttige gemeente twee landstitels, twee bekers, twee supercups en een halve finale in de Europacup schonk! Drie jaar paranoïde gedrag van onze burgervader en zijn kompanen van Waasland-Beveren. Het moest me telkens weer zo hard doen lachen: drie man en de paardenkop (wat voor een paard moet dat wel niet zijn!) uit vierde provinciale die een bedreiging vormen voor het Beverse voetballandschap. Zoals de grootse filosoof Socrates zo’n 2400 jaar geleden de keuze kreeg tussen de gifbeker en verbanning wegens het niet aanbidden van de goden van de stad, zo kregen wij dezelfde keuze voorgeschoteld wegens het niet aanbidden van ‘de club van de stad’.

In tegenstelling tot de afzichtelijke Socrates kozen wij voor optie twee, want ons werk was nog lang niet af. De vijand van de vijand is de vriend en zo werd de licht ontvlambare heer Van Lijsebetten onze nieuwe benefactor. De eerste groeipijnen kwamen al snel. De controle die Wim Hofkens ooit zo had over de bal, bleek hij helemaal niet te hebben over een spelersgroep en ook zijn opvolgers kregen het team nooit op de rails. De pijnlijke nederlaag op Haasdonk en een vroegtijdige exodus van de topschutter en de kapitein staan nog steeds in het geheugen gegrift en dat is maar goed ook: de beste manier om fouten te vermijden is ze te maken. We bewezen alleszins dat spelen in de laagste divisie van ons land lang niet zo oninteressant hoeft te zijn: zij die er bijwaren op Belsele, Eksaarde of Melsele begrijpen maar al te goed wat ik bedoel.

17 november 2012, Bazel. Ondanks een terugkeer naar de gemeente Beveren, een nieuwe ambitieuze trainer en een resem nieuwe spelers staat de club op ontploffen. Er wordt slecht verdedigd, moeilijk gescoord en de supportersaantallen dalen. Dit had wel eens het begin van het einde kunnen zijn, maar bleek de lont van een wervelende opgang op alle fronten van ons eskabee. Het modderbad van Waasmunster, de thriller tegen Bosdam, de lofzang in Voetbalmagazine, de kerstpater van Wieze, het sneeuwtaptijt in Hamme, de sfeer op Belsele, de deceptie tegen Bazel, de herrijzenis op Sint-Gillis, de Freethielzege tegen Overmere en de onvoorspelbare De Rossi op Haasdonk: een rollercoaster van emoties die het hart laten overslaan. Vreest echter niet: Dr. Dre staat steeds voor u klaar, als een herder die zijn schapen over de Alpen voert. En zo werd het eindresultaat bereikt: zondag 5 mei. Of toch niet: de Belgische voetbalbond en duidelijkheid dat gaat samen als VDV en voetbalkennis. Zo: einde story en mevrouw de fotografe komt met meer zin als ooit tevoren haar voetbalkiekjes nemen. Oh ja, nog één punt, we spelen in Wippelgem …

Donderdag 9 mei, de dag waarop Jezus Christus in lang vervlogen tijden een nieuwe dimensie opzocht. Ook wij zijn op zoek naar een nieuwe dimensie voor ons geloof. Derde provinciale staat zo dichtbij en verlies zou zo’n domper zijn op de feestvreugde. Acht uur ’s morgens en de kleine Strybos stuurt: nog nooit zoveel stress gehad, nog nooit zoveel zin ook. Scoren en meer ni makker, stuur ik stoer maar met angst in het hart. Twee uur later en de stress is verdwenen: bier en vertier zorgen voor een opperbest sfeertje in de kroeg en op de bus. Football days, days like no other ! Wippelgem, veel provincialer kan een voetbalclub inderdaad niet klinken. Nog geen 1400 inwoners, een kerk, een molen en een bekende inboorling, Luc De Vos alias Gorki. Als zijn mythische Mia aanwezig was geweest, ze had inderdaad het licht gezien. Twee jaar knotsgekke sfeer met klank en licht kregen in dit kleine boerengat een nieuw hoogtepunt. Het was alsof de landstitel opnieuw voor het grijpen lag. Misschien allemaal in wat mindere aantallen, maar met een alles doordringende bezetenheid. Rookbommen, Bengaals en een langgerekte Yellow & Blue Army: een betere opwarming kan je onze jongens niet geven!

De kleine Vereecken pikt weer eens zijn goaltje mee, maar Wippelgem slaat terug en zet de bordjes weer in evenwicht. Het wordt hier geen zondagswandeling, zoveel is zeker. Wippelgem, nota bene een fusieploeg in wording, zet steeds meer druk naar voor. Maar de Capa heeft nog maar eens zijn dagske: de Beverenboy in hart en nieren ziet in zijn ooghoek de fanatieke menigte keer op keer de sfeer opdrijven en weet dat verlies geen optie is. Minuut 70, de match komt terug in zijn plooi en lijkt op verlengingen af te stevenen. Voorzet van de afscheidnemende Van De Voorde en die verdomde kleine Strybos scoort. Wat volgt is een ongelooflijke explosie van emoties. Bier vliegt in het rond, fans die als wilden staan te springen, het schitterende Bengaalse vuur dat opnieuw ons vak vult en een uitbundige spelersmassa die mee komt vieren zoals het één grote voetbalfamilie betaamt. “Koentje Strybos, he scores when he wants”, we hadden ze nochtans gewaarschuwd. Twintig stressvolle minuten volgen, maar ze kunnen er niet door bij SK Beveren. Eindsignaal! Euforie ten top bij spelers en supporters, tranen van geluk ook bij enkelen. Het laat nog maar eens zien dat we een unicum zijn, waar we oprecht met trots mogen naar kijken. Derde provinciale is bereikt, nog zes promoties te gaan … we are yellow, we are blue, we are coming after you!

Deze wederom prachtige bijdrage is geschreven door Robin Beck, supporter van echte voetbalclub en promovendus YB SK Beveren. Foto’s ook  met dank aan de clubfotograaf van Eskabee