Zaalvoetbal is zeker niet het eerste wat bij de gemiddelde voetballiefhebber in Nederland opkomt als je vraagt naar een leuke voetbalbezigheid. Vrouwenvoetbal en zelfs beachvoetbal zijn vaker op tv te zien dan het voetballen in de zaal. Zaalvoetbal doe je hoogstens in de winter, als de velden voor echt voetbal onbespeelbaar zijn. Een onderling toernooitje waar het zesde elftal met een nipte 10-1 ten onder gaat tegen het eerste elftal. Een hinderlijke onderbreking van het voetbalseizoen. Meer is het niet.
Hoe anders is dat in Portugal? Daar is ook het ‘futsal’ een bloedserieuze zaak. Zo ook voor de ultras. Wij hadden het geluk om eens een avond mee te gaan met de Ultras Furia Azul tijdens een onvervalste degradatiekraker.
Ultras Furia Azul
Voor dat we beginnen met het beschrijven van de avond, moet er even één ding duidelijk gemaakt worden. De situatie van Belenenses is vrij bizar en ingewikkeld. Het komt er in ieder geval op neer dat het enige echte Belenenses, de club waar wij op bezoek zijn, een amateurclub is die momenteel actief is op het vijfde niveau van Portugal. De Belenenses SAD die op het hoogste niveau actief is is slechts een schil van een voetbalclub zonder jeugd of echte supporters.
De Ultras Furia Azul zijn natuurlijk hun echte club trouw gebleven. Ze zijn dus binnen twee jaar van het steunen van een club in de Primeira Liga naar het steunen van een club in de 2ª Divisão Série 2 van het district Lissabon gegaan. Er is echter nog een ander vlaggenschip van de club dat nog wel altijd actief is op het hoogste niveau. Het Futsal team!
Estadio do Restelo
Futsal
Nadat we een historische tour door Lissabon hebben genomen, eindigen we bij het schitterende Estádio do Restelo van Belenenses. We zien ook op de aankondigingen dat daar zaalvoetbal gespeeld wordt over een half uurtje. Pas als we in het supportershome van de Ultras Furia Azul komen, merken we hoe serieus dit genomen wordt. De supporters zijn druk in de weer met vlaggen en trommels. Ze bereiden zich namelijk voor op de wedstrijd. De ultras bij het zaalvoetbal, iets wat in Nederland echt onvoorstelbaar is.
Ze horen ook dat we van plan zijn om in de avond het neppe Belenenses te gaan bezoeken, de nieuwsgierigheid om voetbal in het schitterende Estadio Nacional te zien was te groot. Nu is het een uitgemaakte zaak. We moeten mee naar het zaalvoetbal. Dan maken we tenminste nog wat echte voetbalcultuur mee. Zo gezegd, zo gedaan. Plots lopen we een paar minuten voor de aftrap een zaal binnen waar zo meteen gevoetbald gaat worden.
Degradatiekraker
We hebben ook nog eens het geluk dat er niet zomaar een wedstrijd op het programma staat. Het betreft een heuse degradatiekraker waarbij de verliezer gevaarlijk dicht bij degradatie komt. Degradatie naar het tweede niveau zou een zware klap zijn. Promoveren daar uit is door de ingewikkelde structuur extreem lastig. Wanneer de verbazing over het aanwezig zijn van de ultras bij het zaalvoetbal eindelijk is gezakt, komt de volgende verbazing er al weer aan. Tegenstander Portimonense heeft een groep uitsupporters bij zich. De afstand tussen Portimonense en Lissabon is 2 uur en 45 minuten. De liefde voor voetbal kent bij het Portugese volk weinig grenzen. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een geweldige ervaring.
Vanaf het eerste balcontact vliegen de ultras erop. Het spel zelf is erg technisch en wordt op hoog tempo gespeeld. Bij iedere foute beslissing van de scheidsrechter staan ze op enkele centimeters te schreeuwen van de scheidsrechter. Veel meer geïntimideerd word je als scheidsrechter niet snel vermoed ik. Op de tribunes wint Furia Azul de degradatiekraker glansrijk. Op het veld heeft hun team veel moeite met de tegenstander. Twee keer wordt er teruggekomen van een achterstand en lang staat het 2-2.
Teleurstellende afloop
Ondertussen staan wij zelf op het vak met de vlag van de groep in de hand te zwaaien om sfeer te maken. Een ongekende gastvrijheid die je niet bij veel groepen zult treffen. Dat het op het veld uiteindelijk misgaat, doet daar heel weinig aan af. Na de 2-3 worden enkele grote kansen op de gelijkmaker gemist. En als je zelf niet scoort, dan doet de ander het wel. En zo komen de 2-4 en in de slotsecondes zelfs nog de 2-5 op het scorebord te staan.
Degradatie lijk nu onvermijdelijk. Dat is natuurlijk jammer, maar maakt uiteindelijk vrij weinig uit. Supporters die hun club hebben gevolgd van het hoogste profniveau naar het allerlaagste amateurniveau laten zich zeker niet leiden door sportief succes. Zij kennen echte clubliefde. Die clubliefde kent geen divisie. De Ultras Furia Azul zijn het soort groep dat echt mag spreken over onvoorwaardelijke clubliefde. Én zij hebben ons laten zien dat er ook zoiets bestaat als zaalvoetbalcultuur!
