Dying seconds

Het moet nu gebeuren! Niet over een minuut of over dertig seconden. Anders fluit de scheidsrechter af voor de wedstrijd. NU dus!

De bal die nu voorgegeven gaat worden, moet goed zijn. Nee, niet goed, maar perfect. Niet te hard, niet te zacht, niet te laag en niet te hoog. De bal komt daadwerkelijk perfect voor. Hij heeft met deze vlucht het juiste ritme gevonden in de lucht. De speler die de bal op de korrel heeft, neemt zijn positie in. Als een sluipschutter tussen alle andere spelers. Hij is er wel, maar toch zie je hem niet. Totdat de bal iets begint te dalen en de speler vanuit het niets naar de bal toe sprint en een sprong maakt. De sprong is hetzelfde als de voorzet. Niet te hard, niet te zacht, niet te laag en niet te hoog.

De voorzet en de looplijn van de speler, het gebeurt allemaal voor onze neus. Voor de neus van de thuissupporters. Alles gebeurt met een vertraging, alsof slow-motion erop gezet is. De bal daalt nog iets meer en de speler kopt dan met een knik de bal met een tegendraads effect naar de lange hoek toe. Supersnel en tergend langzaam tegelijk komt de wereld in het stadion voor één of twee seconden compleet tot stilstand. Het is stil, doodstil. Angst en hoop, gevangen in een periode die niet bestaat. Tijdloosheid in een zwart gat. Iedereen houdt zijn of haar adem in. De bal maakt zijn reis en die eindigt met een plof in het net.

Gekte

Een fractie van een seconde later breekt er totale gekte en chaos uit. Supporters die elkaar niet kennen vliegen elkaar in de armen. Bier over de hoofden heen en daar sodemietert er eentje van de trap. Ik sta als een idioot te springen en schreeuw de longen uit mijn lijf. Ja! Dit doelpunt hadden we zo hard nodig en het valt! Winnen in de allerlaatste secondes van de wedstrijd, iets mooiers dan de emotie die zoiets bij een voetbalsupporter teweegbrengt, bestaat er niet.

De hele week heb je het kut gehad op je werk. Internet lag eruit, mensen liepen tegen je te zeiken en tot overmaat van ramp had je drie van de vijf dagen op de terugweg naar huis file. Dat je je ook nog een keer versliep, hielp ook niet mee aan een gelukzalig en voldaan gevoel over de werkweek.  Nu deze treffer gevallen is, in de dying seconds van de wedstrijd, ben je dat kutgevoel compleet kwijt. Het verschil tussen met een rechte rug op maandagochtend arriveren op je werk of je naar binnenslepen voor een vreselijke werkdag.

Maar goed, die totale gekte en chaos dus. Het mooiste is, als je er tussenin staat. Datzelfde gevoel hebben als al die andere malloten om je heen. Buiten adem zijn alsof je zelf een sprint van 100 meter getrokken hebt.

Juichen

Op televisie kijk ik ook graag naar juichende supporters. Absurdisme als je het vastlegt via een foto. Eén supporter struikelt over een stoeltje voor hem, een ander klimt in de hekken en weer ander staat zijn zes halve liters met alle kalmte te bewaken, zodat deze niet op de grond flikkeren. Dat alles in één enkele momentopname.  Prachtig als in de laatste seconde in Engeland de uitspelende partij de winnende maakt en dit dan precies aan de kant gebeurt waar het uitvak zit. In Engeland zijn over het algemeen de uitvakken altijd uitverkocht en in de laatste seconde een uitwedstrijd winnen is het ultieme. In Duitsland idem.

Echter in Italië juichen ze het allermooist. Daar is het met recht nog Zuid-Europees qua temperament, stadions en totale chaos. Fakkeltje erbij, intense omhelzingen met elkaar en ontelbare kruisjes en kusjes richting de hemel alsof Oppergod Calcio er persoonlijk voor heeft gezorgd dat de bal via onderkant lat in de goal stuiterde.

De laatste secondes

Het gebeurt natuurlijk niet elke week dat je cluppie de winnende maakt in de laatste momenten van een wedstrijd. Zelf herinner ik me een krankzinnig verloop bij F.C. Groningen – Vitesse in het begin van de jaren negentig. Via de radio hoorde ik Vitesse een 1-0 achterstand goedmaken door in blessuretijd tweemaal te scoren. Ook staat me een treffer bij in de laatste secondes tijdens Vitesse – AZ, volgens mij was het Emile Mbamba die uit een corner de 3-2 maakte.

De allermooiste maakte ik niet live mee en toch ook weer wel. Tijdens een rondreis door Sri Lanka miste ik NEC – Vitesse. Via een gare Wifi-verbinding werd ik via de Vitesse groepsapp op de hoogte gehouden van het wedstrijdverloop. Terwijl ik aan een biertje nipte met mijn Vitesse shirt aan en met een sjaal voor me op tafel, kwam het bericht door dat Vitesse in de allerlaatste seconde de 2-3 maakte door Lucas Piazon. Na het eindsignaal en de definitieve overwinning, ben ik de zee ingesprongen met de Vitessesjaal om mijn nek. De Sri Lankanen die op het strand aanwezig waren, snapten er geen ruk van. Winnen in de dying seconds, het haalt het meest vreemde gedrag bij een supporter naar boven.