Column: dromen
Ik heb twee zoons van 23 jaar, een tweeling dus. Niet al te lang nadat ze geboren waren, was de Champions League finale waarin Ajax voor de vierdemaal de Cup met de grote oren won. Ondergetekende was ook aanwezig op dat feest. Velen spreken er nog steeds schande van, dat ik niet thuis was om op de kleintjes te passen. Als dit onderwerp vandaag de dag thuis nog wel eens ter tafel komt, zeggen ze beiden in koor dat het absoluut niet had gekund als ik niet was gegaan, dus dat zit wel goed. Echte jongens met een groot voetbalhart dus.
Jong geleerd
Het duurde niet lang voordat zij hun eerste voetbalschoenen kregen en op hun vijfde jaar werden ze lid van een van de vele voetbalclubs die Noord-Holland rijk is. Ze maakten daar een vliegende start en voetbalden alsof het een lieve lust was. Via de F5 naar de regionale beker finale in de F1. Voetballen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Dat was waarmee ze zich bezig hielden. Stiekem droomde ik (zoals zo veel vaders) van een carrière als professional. Eerlijk is eerlijk, als je ze zag spelen was dat op dat moment helemaal niet zo’n rare gedachte. Na drie seizoenen gingen ze naar de grootste club in onze omgeving om beter te worden. Een van de twee werd daar zelfs uitgenodigd door een profclub om daar vier maanden stage te lopen. Helaas liep dat avontuur uit op een zeperd omdat men hem te klein vond. Ik heb nog steeds het idee dat ik er meer mee zat dan hij. De ander werd uitgenodigd om drie weken met een KNVB selectie team een groot toernooi te spelen in Mexico en enkele oefenwedstrijden in de Verenigde Staten.
In bijna elke levens categorie werden zij kampioen. Uiteraard deden ze dat niet in hun eentje want hoe hoger je voetbalt des te beter worden je teamgenoten. Vanaf de D-junioren tot en met de hoogste jeugd werden ze vijfmaal kampioen. Een boost waar de club nog steeds van profiteert. Toen de stap naar het eerste elftal gemaakt moest worden kwam er echter een kink in de kabel. De een gaf de voorkeur aan zijn werk. Dit hield in dat het tweede elftal voor hem het hoogst haalbare zou blijken. Ook niet slecht want reserve hoofdklasse is best een aardig niveau. De ander viel niet in het pulletje van de beleidsbepalers van de hoofdklasser en zocht zijn plezier voor een deel ergens anders. Hij verkaste dit seizoen naar zijn oude vereniging en zou daar plekje in het eerste elftal, actief in de tweede klasse, krijgen. Een kruisbandblessure heeft voorlopig echter een streep door de rekening gezet.
Dromen
Voor het eerst worden mijn vrouw en ik geconfronteerd met zondagen zonder voetbal van onze twee zonen. Ik kan jullie verzekeren dat valt niet mee. Het gat waar ik in gevallen ben, valt nog wel te behappen omdat er door de week en in het weekend veel voetbal te zien is. Mijn vrouw, die echt altijd aanwezig was, heeft het er veel moeilijker mee. Zij kan er nog steeds niet aan wennen. Twee weken geleden reed ik op een zaterdag om een uur of elf langs het sportpark op weg naar de bouwmarkt. Het was mooi weer. Het zonnetje scheen en er stond vrijwel geen wind. Op de weg terug heb ik langs de weg even staan kijken naar al die kleine kereltjes. Ongetwijfeld zullen er weer net zulke ouders bij zitten als ik, die de hoop hebben dat hun zoon wellicht betaald voetballer kan worden. Ik zou ze het advies willen geven om te blijven dromen want deze tijd is wellicht de mooiste tijd in je leven.
