Against Modern Football

Delay no more

delay no moreEr was eens een land, niet ver van hier waar men mannelijk en fair voetbal speelde. De voorstoppers roken naar alcohol, de spitsen misten een paar tanden, de supporters trokken eens per twee weken vanuit de pub naar een stadion in een woonwijk, liefst een stadion met een schitterende naam als Highbury of Ayresome Park. De supporters kregen negentig minuten lang voetbal te zien dat niet om aan te gluren was zo slecht. Ballen vlogen linea recta naar de grote bonkige spits die op een modderig veld de zware leren bal met zijn katerige hoofd meermaals tevergeefs doorkopte. Voor de supporters maakte het weinig uit. De spelers zetten zich in voor de club, de club waar zij allen deel van uit maakten.

Hoe anders is het vandaag de dag in Engeland. De commercie heerst, stadions verdwijnen ook in Engeland naar de buitenwijken en de macht komt steeds vaker in handen van dubieuze eigenaren. Over Cardiff City is al meer dan genoeg gezegd. Het kleine Maleisische mannetje met het viezige snorretje en waarvan ik elk moment verwacht dat het een typetje is van Koefnoen maakt met zijn belachelijke plannen in recordtempo de club kapot. Het shirt, het logo, de naam, niets is meer heilig. Enkele fans (gelukkig lang niet allemaal) vinden dit nog prima ook, in hun blinde ambitie om boven de aartsrivaal Swansea City te eindigen. Swansea, de club van de bekende documentaire en de Haagse behangkoning John van Zweden, is inmiddels ook deels gezwicht voor de Aziatische terreur door met Chinese shirtreclame te spelen. Op een veel lager niveau timmert FC United of Manchester aan de weg, omdat de fans het commerciële beleid onder leiding van Malcom Glazer spuugzat waren. De fans van Hull City doen verwoede pogingen om de clubnaam te behouden, aangezien de Egyptische clubeigenaar Assem Allam verwacht met de naam Hull Tigers meer exposure te krijgen. Portsmouth is door wanbeleid van meerdere buitenlandse eigenaren zelfs afgegleden tot een degradatiekandidaat in League Two, het laagste profniveau in Engeland. Gelukkig voor Pompey is de club voor 3,5 miljoen pond overgenomen door een supportersstichting, waarmee de club na AFC Wimbledon de tweede Engelse club werd die handen kwam van de supporters.

Soortgelijke, niet al te florissante, berichten sijpelen ondertussen ook door vanuit het midden van Engeland, waar Birmingham City het water aan de lippen staat door wanbeleid van de eigenaar uit Hong Kong. In 2008 nam de Hongkongse zakenman en voormalig kapper Carson Yeung 29,9% van de aandelen van Birmingham City over, waarna hij een jaar later ook de overige aandelen van The Blues kocht. Voor iets meer dan 80 miljoen euro had ook de zakenman uit Hong Kong een leuk speeltje. Nadat het sportief steeds een beetje minder ging met club uit de tweede stad van Engeland werd ook het enthousiasme van de zakenman en zijn knechtje, directeur Peter Pannu, minder. Investeringen bleven uit en Birmingham City raakte sportief en financieel in verval.

BfaeugAIUAAQ4wr

Yeung heeft inmiddels andere zaken aan zijn hoofd dan het runnen van een voetbalclub. In zijn thuisstad Hong Kong is hij verwikkeld in een rechtszaak. Hij wordt er namelijk van verdacht dat hij 68,3 miljoen euro heeft witgewassen. Als gevolg hiervan zijn zijn tegoeden reeds bevroren. Niet alleen is de rechtszaak van de voorzitter van Birmingham City natuurlijk dodelijk voor het imago van de club, ook kan Yeung niet meer zijn tegoeden aanwenden zodat de club nu in enorm zwaar weer zit. De club, die over afgelopen jaar al 4 miljoen pond verlies leed, zit hierdoor in een financiële impasse. Desondanks strijkt Pannu een jaarsalaris van ruim 1 miljoen pond op, waarmee hij tot één van de bestbetaalde directeurs in Engeland behoort. Er wordt gebroed op creatieve financiële constructies om de club in leven te houden, maar vooralsnog zonder resultaat. Te meer omdat Yeung zelf een overnamebod van voormalig QPR voorzitter Gianni Paladini heeft afgewezen. Yeung wil minimaal 40 miljoen pond zien voor de noodlijdende club, terwijl de Italiaan Paladini niet verder wil gaan dan 30 miljoen pond.

De supporters hebben er meer dan genoeg van en willen van de dubieuze Aziaat af voordat de club helemaal afglijdt naar de krochten van het betaalde voetbal. Een supporter werd geïnterviewd door een krant uit Hong Kong en sprak hierbij de woorden uit ‘Delay no more Mr. Carson’, wat in het Kantonees, de taal van Hong Kong klinkt als ‘diu lei no mo’. Vertaalt naar het Engels betekent dit dan weer het weinig vlijende ‘fuck you’. In Hong Kong wordt dit taalgebruik vaak gebruik om afkeer of afschuw te uiten en wordt het gezien als zeer beledigend. Met deze, bijna Babylonische spraakverwarring, is een campagne ontstaan onder de supporters van Birmingham om de voorzitter weg te krijgen, Delay no more. Het doel is om middels deze campagne de voorzitter duidelijk te maken dat hij de club moet verkopen voordat het te laat is, de voorzitter gezichtsverlies berokkenen en de supporters de kans geven zich op een positieve manier met de club te bemoeien.

BfaDRNhCQAAkecv

Na Portsmouth, Hull, Cardiff en Wimbledon is het nu dus ook hommeles bij Birmingham City. Het Engelse voetbal is zo langzamerhand doodziek. Eigenaren kopen kampioenschappen, Chelsea en Manchester City, of laten prachtige clubs kapot gaan. Clubs zijn verworden tot persoonlijke prestigeobjecten en dienen louter voor commercieel en financieel gewin. Laten we hopen dat de plannen van de fans van Birmingham City slagen en dat de macht, deels, terugkomt bij de supporters. Voetbal hoort van de supporters te zijn en niet van malafide en obscure zakenmannen uit verre oorden.

In de Hekken
In de Hekken brengt vanaf 2010 een doorlopende ode aan de voetbalsupporter, en is sinds die tijd één van de grootste websites voor (fanatieke) voetbalsupporters in Nederland en België.

Reageren is niet mogelijk.

0 %