Actueel

De pijnlijkste wedstrijd op aarde

In de tweede ronde van het FA Cuptoernooi staan MK Dons en AFC Wimbledon tegenover elkaar. Het oorspronkelijke, van zichzelf vervreemde Wimbledon tegen zijn jongere broer. Voor veel Wimbledonfans is dit een wedstrijd die lastig te verkroppen is.

Iedereen die het verhaal van Wimbledon nog niet kent, moet zich eerst tien minuten in een hoekje gaan schamen en daarna dit artikel even lezen. Dat deze wedstrijd aanstaande is, zal jullie ook niet ontgaan zijn. Tijd voor ultieme revanche? Voor veel Wimbledonfans, die dit jaar hun 10-jarig jubileum vierden, ligt het anders. Zij hebben bijzonder veel moeite met de aanstaande confrontatie.

Een derby tussen buren, rivalen en vijanden is natuurlijk het mooiste wat er is. Rivalen zijn er om te bespotten, te minachten of diep te haten. Je zou rivaliserende fans het liefst door een enorme knoflookpers halen. Toch zijn we stiekem heel blij met ze. We zouden ze missen als ze er nooit waren geweest.

Dat is het verschil met Milton Keynes. Die club wordt niet gemist. Die had er nooit mogen zijn. Twee jaar geleden verwoordde Erik Samuelson, bestuurder van AFC Wimbledon het al treffend: “Sommige mensen zeggen dat het mooi is dat er nu twee clubs zijn. Dat is alsof iemand naar je toekomt, alles afpakt wat je hebt en op het moment dat je je leven weer op de rails begint te krijgen, doodleuk opmerkt hoe mooi het is dat het zo goed met jullie beiden gaat.” Hij had toen al een uitgesproken mening over een mogelijke clash: “Ik weet dat de media smullen van het idee, maar ik haat het en ik wil niet dat het gebeurt. Natuurlijk zullen we onze verplichtingen nakomen, omdat als we dat niet doen, de straf groot zal zijn. Als het een uitwedstrijd is zou ik niet gaan. Als de wedstrijd hier gespeeld gaat worden, betekent mijn baan dat ik hier moet zijn. Maar ik zou ze niet welkom heten, want ze zijn niet welkom.”

Zo, dat is duidelijke taal. Diezelfde Samuelson zegt nu: “We zullen professioneel zijn, onze reputatie behouden, maar zullen geen handen gaan schudden. Dit is iets wat moet gebeuren, terwijl we weten dat weinigen van ons het leuk zullen vinden. Dit is ook een kans om de voetbalwereld te laten zien hoe trots we zijn op wat er bereikt is.

Een bestuurder als hij kan niet anders dan professioneel zijn. Supporters zijn echter nog steeds diep gekrenkt door wat The Guardian beschrijft als ‘een van de meest bittere hoofdstukken uit het boek der voetbal’. Zij voelen, naast trots voor het nieuwe Wimbledon, ook een diepe wrok tegen iedereen die heeft bijgedragen aan het stelen van hun club. De term ‘wedstrijd van de wraak’ is echter te oppervlakkig.

Het is alsof je als vader, een wedstrijd bekijkt tussen twee zoons. De een zie je voor het eerst sinds hij ooit op klaarlichte dag werd gestolen. Hem is een nieuwe vader opgedrongen en hij is zo gehersenspoeld dat ie jou niet meer als vader erkent. Een kleine herkenning, maar daarna een afwijzende blik. De andere zoon is veel jonger, gekomen in een zee van verdriet en een zoektocht naar vervanging. Ook van hem hou je zielsveel, steeds meer zelfs. Maar hopen dat hij wraak neemt…

Zo moeten de fans zich ongeveer voelen. Velen gaan niet naar de wedstrijd. Simon Wheeler, voorzitter van de Independent Wimbledon Supporters Association, spreekt zich uit: “Ik ga niet en ik ken een hoop fans die ook niet gaan. Ik neem nog liever de moeder van m’n vriendin mee naar een tuincentrum dan naar die wedstrijd te gaan.”

Adam Harwood, een andere fan, beschrijft in The Guardian de mogelijkheden: “Er zijn meerdere meningen. Een volledig leeg uitvak zou een krachtige boodschap zijn, maar dat gaat niet gebeuren, teveel Wimbledonfans hebben al laten weten te gaan. Een andere mogelijkheid is om juist met duizenden te gaan. We kunnen een statement te maken door bijvoorbeeld de hele wedstrijd onze ruggen naar het veld te keren. Omdat veel supporters van andere clubs het echte Wimbledon komen steunen blijft het lastig om een actie te realiseren waar iedereen aan meedoet”.

Ook Charly Talbot twijfelde: “We hebben een week kunnen wennen aan het idee dat we op bezoek gingen bij de mensen die onze club hebben gestolen. Er kon geen overeenstemming worden bereikt over of we wel of niet zouden gaan. De meesten van ons wisten zelf niet eens wat ze wilden. Ik wilde eerst niet gaan. Toen bedacht ik me. Laten zien wat we in tijden van tegenspoed hebben bereikt, zou het verschil tussen een door supporters opgebouwde club en een gestolen club prachtig uitbeelden.

Vervolgens werd ik vanmorgen wakker en las wat MK-mensen allemaal zeiden. Ik voelde me misselijk. Als zulke leugens me al zo schokken, hoe zou ik me dan voelen in hun stadion? Te midden van het bewijs van de diefstal! Een van de belangrijkste redenen waarom ik niet ga is dat niets eraan leuk zou zijn. Het meeste zou verschrikkelijk zijn. Aan de andere kant slinken onze kansen als we onze club niet steunen. Bovendien zou de media-aandacht de kans geven om mensen eraan te herinneren aan alles wat er is gebeurd en wat we hebben bereikt.

Tot nu toe is de discussie onder onze fans onschuldig. Het zou stom zijn als deze situatie ons verdeelde. Bijna iedere Wimbledonfan snapt de argumenten om te gaan en om niet te gaan. Er is ook geen goede of slechte beslissing. Iedereen moet een persoonlijke keuze maken.”

En zo is het maar net. Laten wij van de media er dan maar veel aandacht aan besteden. Dat niet de beste maar de echtste moge winnen!

In de Hekken
In de Hekken brengt vanaf 2010 een doorlopende ode aan de voetbalsupporter, en is sinds die tijd één van de grootste websites voor (fanatieke) voetbalsupporters in Nederland en België.

Reageren is niet mogelijk.

0 %