Columns

Column: clubliefde van zoon op vader

Broodtrommel, toilettas, dekbed, etui, bal, agenda, petje, drinkbeker en placemat. Ik had als kleine jongen zoveel mogelijk bezittingen in de kleuren van mijn favoriete voetbalclub gegoten, om deze vervolgens trots aan vriendjes op school te kunnen tonen. Voor Sinterklaas stond ieder jaar het nieuwe shirt bovenaan de wensenlijst en bij verjaardagen werd de kinderhand toch het snelst gevuld met spelersposters of plakplaatjes van de plaatselijke trots. Moeder vervulde veel van deze kinderwensen nog wel met liefde, maar vader vond al die overprijsde prullaria met hetzelfde logootje erop maar onzin.

Veel liever besteedde hij zijn aandacht aan rare hobby’s voor volwassenen zoals het bezichtigen van stoomlocomotieven. Op zondagavond werd er alleen onder grote druk van beide zoontjes schoorvoetend afgestemd op Studio Sport, mits er verder echt niks anders op de buis was. Een heuse wedstrijd in het stadion was er naar mijn beleving veel te lang niet bij.

Na de zoveelste open dag waar papa door zoonlief naartoe was gesleept, gingen de stadionpoorten dan eindelijk voor de eerste keer voor mij open. De oefenwedstrijd tegen Borussia Mönchengladbach zal me altijd bijblijven. Niet vanwege het spel of de uitslag, maar wel vanwege alles eromheen. De machtige tribunes, de schreeuwende supporters, de geur van hamburgers met Joppiesaus en de mooie uitstraling van de spelers die ik alleen van TV kende. Trots noemde ik van iedere speler die aan de bal kwam de naam op, waarna vader deze voor de algemene vrede probeerde te onthouden. Een aantal andere oefenwedstrijden in de omgeving volgden en ik kreeg door dat papa het voetbal stiekem steeds leuker begon te vinden. Vlak voor het nieuwe seizoen was de vreugde helemaal compleet toen hij ineens met drie seizoenkaarten thuiskwam.

[Foto via Pro Shots]

Twaalf seizoenen later is mijn vader niet meer weg te denken uit de Goffert en moet alles wijken voor de Eredivisie samenvattingen op zowel vrijdag, zaterdag als zondag. In de winter stapt hij steevast met NEC-sjaal en muts op de fiets, waarna ik mezelf hypocriet genoeg afvraag of met name die opvallende muts niet wat overdreven is.

Door de jaren heen zagen we Europees voetbal, een promotie en helaas ook tot twee keer toe degradatie. Maar elke week besef ik dat er niks mooier is dan samen met hem en een grote beker lauw bier 92 minuten lang ergernissen en blijdschap spouwen vanaf het al jarenlang vertrouwde stoeltje. Bij vlagen is er na al die jaren nog steeds de oprechte (maar zelden uitgesproken) verbazing over wat hem wél en ook vooral niet opvalt bij een voetbalwedstrijd. Het gegniffel als hij na een plotselinge kreet weer gaat zitten en zegt: “1x hondenlul roepen naar de scheids per wedstrijd moet kunnen” hoor ik altijd met veel plezier aan. Het gezamenlijk nabespreken van de wedstrijd met oer-slechte muziek en een blokhut (het supportershome) als decor, is inmiddels een vast ritueel geworden. Een ritueel waarvan ik als kleine jongen niet had verwacht dat het ooit werkelijkheid zou worden. Samen delen we de liefde voor ons cluppie. Een liefde andersom dan gebruikelijk doorgegeven van zoon op vader.

In de Hekken
In de Hekken brengt vanaf 2010 een doorlopende ode aan de voetbalsupporter, en is sinds die tijd één van de grootste websites voor (fanatieke) voetbalsupporters in Nederland en België.

Reageren is niet mogelijk.

0 %