The Clock End
Ik kijk doorgaans niet veel buitenlands voetbal, vooral omdat ik niet tot de groep mensen behoor die bijna in elk land wel een favoriet hebben. Maar goed, als je niets te doen hebt op een zondag en je een paar dagen gratis Premier League kan kijken (nog steeds een middelvinger voor jullie hoor FOX) dan doe je dat wel. Zo heb ik gistermiddag gekeken naar Arsenal – Everton en ondanks dat het voetbal 90 minuten lang genieten was werd ik vooral geraakt door de enorm treurige entourage in het Emirates Stadium. Niet eens zozeer vanwege het publiek, maar vooral dankzij dat zielloze hok waarin Arsenal moet voetballen. De prijs van de vooruitgang noemen ze dat geloof ik. Ik kan er niet aan wennen. Als ik aan Arsenal denk dan denk ik aan Highbury, maar vooral aan ‘The Clock End’. Wat een prachtige tribune was dat en wat zonde dat vooruitgang dit soort pracht altijd kapot weet te maken.