ActueelAgainst Modern Football

Blackpool is eindelijk bevrijd van Owen Oyston

Woensdagmiddag 12 februari sprak het hooggerechtshof in Engeland zich uit over de financiële situatie van het Engelse Blackpool. Op het eerste oog lijkt het op een bekend verhaal. Een club die slachtoffer wordt van haar eigen succes, te veel geld uitgeeft en vervolgens in de financiële problemen komt. Bij The Seasiders zijn deze problemen inmiddels dus zo groot dat de rechtbank heeft moeten ingrijpen.

De club is na de uitspraak van gisteren onder curatele gesteld. Tevens hangt er een puntenstraf van 12 punten boven het hoofd van Blackpool en dus komt degradatie uit de League One ineens akelig dichtbij. Wat het verhaal echter zo uniek maakt is dat de supporters van de kustclub dolblij zijn met deze beslissing. Om deze blijdschap te kunnen begrijpen, moeten we bijna 31 jaar terug in de tijd.

De entree van Owen Oyston

In 1988 zijn The Tangerines, vanwege de kenmerkende oranje kleur van de shirts, ver afgezakt. De club bungelt tussen het derde en vierde niveau van Engeland, met weinig uitzicht op een betere situatie. Het is voor een roemruchte club als Blackpool nauwelijks te verkroppen. Vanaf het eindigen van de Tweede Wereldoorlog tot aan het begin van de jaren 70 is de club namelijk een echte subtopper. Spelen op het hoogste niveau is eerder regel dan uitzondering.

De jaren 50 zijn de absolute gloriejaren, regelmatig wordt een plek in de top zes behaald. De FA Cup van 1953 is de kroon op dit werk. Onder leiding van de legendarische Sir Stanley Matthews wordt Bolton Wanderers voor het oog van 100.000 supporters op Wembley met 4-3 aan de kant gezet. Het zijn gouden tijden en men kan zich dan maar lastig voorstellen dat Blackpool donkere tijden tegemoet gaat.

35 jaar na de legendarische FA Cup Finale verkeert Blackpool in zwaar weer. De club kent financiële problemen na de vele degradaties en een stimulans is keihard nodig. Gelukkig was daar de lokale zakenman Owen Oyston. Hij was natuurlijk wel bereid om zijn noodlijdende local wat geld toe te stoppen. Uiteindelijk besloot Oyston zelfs om eigenaar te worden van The Seasiders. Zoals vaak met nieuwe eigenaren leek de club in eerste instantie gered. Er stroomt weer wat geld binnen en de supporters dromen weer van een terugkeer naar de oude glorietijden.

Al gauw blijkt dat Owen Oyston echter allesbehalve een redder is. Halverwege de jaren 90 wordt de zakenman namelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf van 3,5 jaar. Dit is niet vanwege een financiële misdaad, maar vanwege de verkrachting van een 16-jarig meisje. Vanaf dit moment is een groot deel van de supporters klaar met Oyston. Zo’n vreselijke man mag nooit de eigenaar zijn van hun schitterende Blackpool F.C.

Er gloort hoop op betere tijden

Ondanks de vele kritiek besluit Owen Oyston om gewoon door te gaan met zijn rol als eigenaar van Blackpool. Hij heeft schijt aan de meningen van de supporters en besluit om doofstom te spelen. In 1999 wijst hij zijn zoon, natuurlijk geheel objectief, aan als “chairman” van de club. Het is een rol die hij overneemt van zijn eigen moeder, zo blijft alles netjes binnen de familie Oyston.

Op sportief vlak begint de nieuwe eeuw weinig vreugdevol voor de supporters. Zoals zo vaak is de club kleurloos actief op het derde niveau van Engeland. De sportieve misère in combinatie met de bezoedelde reputatie van de eigenaar en het overduidelijke nepotisme binnen de club zorgen ervoor dat de supporters in een constante staat van onmin leven met de mensen die hun club in handen hebben.

Maar dan gebeurt er op sportief vlak ineens een wonder. Binnen één seizoen stijgen The Tangerines van de 19e naar de 3e plek. In de play-offs wordt vervolgens doorgegaan op de goede vorm en plots keert de kustclub terug in de Championship. Het succes is precies het rookgordijn wat Owen Oyston nodig heeft. Waar het plotselinge succes vandaan komt is onduidelijk, aan het beleid ligt het namelijk allesbehalve. Maar Blackpool heeft het geluk aan haar zijde. Na twee jaar vechten tegen degradatie wordt plots een 6e plek behaald. In de play-offs wordt de stunt vervolgens voltooid. The Seasiders weten te winnen en keren na tientallen jaren weer terug in de inmiddels poenerige Premier League.

Het is een sprookje voor de trouwe supporters. Hoewel de zorgen rondom de eigenaar nog lang niet vergeten zijn, worden ze door het sportieve succes naar de achtergrond geduwd. De thuishaven Bloomfield Road is eigenlijk totaal niet geschikt voor Premier League voetbal en de selectie eigenlijk ook niet. Met een waar cultteam onder leiding van Charlie Adam beleeft de club een jaar lang een seizoen zoals FC Dordrecht in de Eredivisie. Het kon eigenlijk niet, maar het was wel een geweldig jaar. Na één jaar degradeert Blackpool weer, maar de supporters kunnen het jaartje Premier League koesteren. En ach, subtop spelen in de Championship is ook geen straf.


(Foto: @doingthe116)

Een luchtkasteel

Maar dan beginnen alle alarmbellen te rinkelen. Één van de redenen dat de club degradeerde uit de Premier League was dat er geen geld beschikbaar was om de hoge salarissen te betalen. Dat begrepen de supporters natuurlijk zelf ook wel. Maar uiterst curieus is het dan wel dat voorzitter Karl Oyston besluit om eigenaar Owen Oyston een bonus van 11 miljoen pond te betalen voor het, toevallige, behalen van de Premier League. Meer geld dan het gehele salarisbudget van Blackpool. Even later sluit de eigenaar ook nog een geweldige deal. Een stuk land dat hij van de club had gekocht voor 650.000 pond, kan hij nu weer terugverkopen aan de club voor 6,5 miljoen pond.

Ondertussen is er geen euro beschikbaar om nieuwe spelers te halen. Ook voor de verbouwing van Bloomfield Road is de portemonnee helaas leeg. De spelers die het goed hadden gedaan in de Premier League worden ondertussen met dikke winst doorverkocht. Vanaf dit moment zijn de supporters het helemaal zat. Het is oorlog tegen de gehele Oyston familie.

Sportief glijdt de club steeds harder onderuit. De subtop van de Championship is al te hoog gegrepen en het is vechten tegen degradatie. Buiten het veld vechten de supporters ondertussen om de club los te krijgen uit de handen van Owen Oyston. Hierbij wordt het ook niet geschuwd om duidelijk te maken dat Oyston niks minder is dan een verkrachter. De supporters laten een vliegtuig overvliegen met de tekst “Oyston’s cash cow”, er komt een pitch invasion en elke week zijn er supportersacties om de familie weg te jagen van hun club. Maar de familie Oyston heeft hier geen enkele boodschap aan.

Na de degradatie van de Championship besluiten ze zelfs om geen cent meer te investeren. Ze verdienen allebei nog wel een schampere 600.000 pond per jaar voor hun rollen bij de club. Ondertussen worden spelers bij de vleet verkocht, het geld hiervan verdwijnt overal heen behalve ten goede van de club. Een week voor het begin van het seizoen beschikt Blackpool pas over zeven selectiewaardige spelers. Niet geheel verrassend degradeert de club direct naar de League Two. Veel supporters gaan ondertussen over tot een boycot van de club.

Eindelijk vrijheid

Ondanks de overduidelijke haat vanuit de supporters vindt de Oyston familie het wel prima. Supporters die de acties organiseren worden neergezet als “intellectueel gehandicapt” en “compleet debiel” door de voorzitter. Meerdere partijen melden zich bij de familie om Blackpool te kopen. Alle partijen haken uiteindelijk af vanwege de belachelijk hoge eisen van Oyston. Jaarlijks wordt er ondertussen miljoenen verlies geleden en een faillissement is dan eigenlijk onafwendbaar. Supporters moeten lijdzaam toezien hoe de rand van de afgrond steeds dichterbij komt. Vanwege de boycot zijn de tribunes toch al vrijwel leeg, het roemruchte Blackpool is op sterven na dood.

De enige redding komt door een Letse bankier waarmee de familie in zee was gegaan. Na een flink zakelijk conflict tussen de twee partijen, begon de Let aan een jarenlange rechtszaak om zijn geld terug te vragen van de familie. Na meerdere gemiste deadlines in combinatie met de weigering om de club te verkopen besluit de rechtbank dus woensdagmiddag dat er nog maar één optie over is. Vanwege de schuld aan de Letse bankier en de achterstallige betalingen door Owen Oyston is er geen andere optie dan de club onder curatele stellen. Dit betekent zoals eerder gezegd een puntenstraf. Veel belangrijker is echter dat dit betekent dat de club nu bevrijd is van de familie Oyston.

Ondanks de jarenlange weigering van de familie om te club te verkopen is Blackpool nu eindelijk bevrijd. De club is af van de zelfverrijkende, megalomane en egoïstische Owen Oyston. Nu is het eindelijk tijd voor de historische Seasiders om weer te kunnen gaan opbouwen. Het is te hopen dat de verdwenen supporters nu eindelijk weer terugkeren en Bloomfield Road weer een beetje kan gaan leven. De inkomende puntenstraf nemen zij voor lief. Dromen van de Premier League doen de supporters van Blackpool namelijk allang niet meer. Alles wat zij willen is hun club terug en weer een band krijgen met het Blackpool FC waar zij zoveel van houden. Dat is ook wel het minste wat zij verdienen.

Lars Smit
Leven lang verliefd op NEC. Helemaal gek van supporterscultuur, vergane glorie en amateurvoetbal.

Reageren is niet mogelijk.

0 %