Soms heb je van die tripjes waar je heel veel van verwacht. Je hebt een hoop voorpret met je maten, en uiteindelijk valt het dan altijd mee of tegen. Hoe een awayday pas echt legendarisch kan worden, heb ik dit weekend ervaren. Gewoon zonder verwachtingen ergens heen gaan, je niet inlezen en vooral niet weten wat er gaat komen. De meest wijze les van het weekend, die ik leerde bij de awayday van K. Lyra Lierse naar KFC Zwarte Leeuw.
We hebben al een hoop voorpret. Met vier redacteuren van In de Hekken hebben we ondertussen drie groepsgesprekken op de app over wat komen gaat. Onze gastheer van vanavond vraagt wat we willen eten als we aankomen, en wat we zondag willen ontbijten. Er worden wat (vrij bizarre) ideeën geopperd, maar de beste man zelf krijgt een ingeving. Hij ontdekt net dat er ‘toevallig’ een Burger King in de buurt is, en wacht met smart op ons, geflankeerd door 60 kipnuggets met bbq-saus.
Zo gezegd, zo gedaan. Als we rond 14:30 uur in het pittoreske Oelegem arriveren om onze slaapplaats voor de nacht te aanschouwen, worden we inderdaad opgewacht met een hele hoop plastic verpakkingen van de Burger King. Zelf heb ik nog niet ontbeten, en met de pils die mij in het vooruitzicht is gesteld, tik ik schaamteloos een zak nuggets weg.
Lier
We zetten koers richting de stad Lier. Ik ben er nog nooit geweest, maar eenmaal gearriveerd blijkt dat er zoveel wegopbrekingen zijn, dat we gelijk een rondje van de zaak kregen. Met de auto touren we heel het centrum door, op zoek naar een mogelijkheid om bij de parkeerplaats te komen waar we willen zijn. Lier is een mooie stad en heeft ook best een leuk stadsplein.
Minder pauper dan de gemiddelde taferelen die je in België aantreft, dus een leuke meevaller. We bereiken eindelijk de parkeerplaats en zetten koers richting Café Bananas. Dit etablissement is de thuisbasis van de supporters van Lyra Lierse en ligt op een leuke plek in het centrum.
Pinten
Hier aangekomen wordt er gelijk iets geregeld, waarvan ik vind dat het al veel te lang heeft geduurd: pintjes bestellen. We pakken een paar goede pinten mee en ondertussen merk ik dat de kroeg en het bijbehorende terras vol beginnen te raken. Een hoop casuals voegen zich bij ons, wat mij de eerste verbazing van de dag oplevert. Ik wist zelf nog niet dat Lyra Lierse zo’n mooie groep op de been kon brengen.
Mijn collega redacteuren daarentegen zijn al een aantal keer bij Lyra Lierse geweest en pilsen vrolijk door. Rond 16:45 uur vertrekken we richting de bussen. Snel pissen we met zijn allen nog even de rivier vol en binnen enkele tellen daarna ontdek ik waarom. De partybussen die geregeld zijn bevatten alles wat je wenst voor een awayday, behalve… een toilet.
Festivalreisje
De partybussen die ons vanavond naar het Kempense Rijkevorsel gaan brengen zijn klassiekers. Alleen de achterste helft bevat stoelen, de voorste helft herbergt flinke koelkasten, een computer en een immense geluidsinstallatie. Wat heb ik hier zin in.
De muziek dreunt door de boxen en de pintjes vloeien rijkelijk. Dit is voor mij echt een bizarre ervaring. Ik waan me continue in een festivalbus en vergeet gewoon dat we naar voetbal gaan. Wat moet het prachtig zijn om zo regelmatig naar een awayday te kunnen. Als je dit in Nederland doet word je waarschijnlijk gestenigd door de bondsvoorzitter himself.
De Belgische vijfde klasse
In een heerlijke feeststemming komen we aan bij het zeer charmante Louis van Roeystadion. Even daarvoor is er in de bus een boodschappentas vol pyro langsgekomen. Onze gastheer van vanavond heeft me laten weten dat, na een paar pintjes, de meesten wel bereid zijn om het mee naar binnen te nemen. Uiteraard doe ik mee met de pret en pak een fakkel, een pakje strobes en een rookpot. Moet te doen zijn. We stappen de bus uit en daar wacht mij gelijk weer een verrassing. Als jonge gozer moet ik voor het eerst in mijn leven een kaartje kopen bij het uitvak en niet digitaal. Voor een tientje mag je de meest glorieuze betonbak ooit binnen.
Bij het fouilleren ontstaat er weer eens verbazing bij mij. Ik heb geen idee in welk dorp ik ben, laat staan waar ik naar binnen moet. Mijn vrienden verlies ik uit het oog en presteer het om als een van de weinigen gefouilleerd te worden. Ik had via de linkerkant moeten gaan hoor ik later, die stewards fouilleren niet. De steward fouilleert mij niet al te best en ik ben binnen. De vreugde duurt ongeveer vijf seconden, want ik word teruggefloten door de chef van de stewards. Het gevonden vuurwerk ben ik kwijt.
Nostalgie
Eenmaal binnen de stadionmuren word ik overspoeld door nostalgie en de voetbalbeleving zoals je die elke week zou willen. Als uitsupporter kun je rustig de kantine in van de thuisploeg, om aldaar een broodje zuurkool met worst te bestellen. In de tijd dat ik mijn broodje daadwerkelijk in mijn handen heb valt de stroom vier keer uit, en niemand die er om geeft. Het valt niet eens meer op bij de supporters van Zwarte Leeuw.
Het stadion zelf is een bouwval, opgetrokken uit hoge en lage betonnen muurtjes. Het is er windstil, maar ijskoud. Pisbakken zijn er niet, je loopt gewoon de tribune af en leegt je blaas tegen een van de muurtjes die de velden om het stadion omringen. Eigenlijk is het moeilijk te omschrijven in wat voor idiote omgeving ik mij bevind. Deze manier van voetbal beleven ga je in Nederland nooit meemaken, dus je moet er geweest zijn om het te snappen. Klik hier voor het fotoverslag van vorig seizoen!
Rode banden
We duiken na de plaspauze het vak weer op en ik kijk eens op mijn gemak rond. Wel leuk dat zo’n laag amateurniveau nog échte stadions heeft, met oprechte supporters die leven voor de club. Ik heb er zin in, maar het maakt al geen fluit meer uit. Ik word aangesproken door twee heren die wijzen naar het vuurwerk in mijn broekzak. Ze vragen waar ik vandaan kom. Nadat het hoge woord eruit is (Holland) word ik vriendelijk verzocht om mijn identiteitsbewijs. Ik vraag wie deze mannen eigenlijk zijn en er bekruipt mij een apart gevoel.
De verbazing is dan ook enorm als ze allebei een iets te bekende rode band uit hun jaszak halen. Er staan op het vijfde Belgische niveau twee fucking stillen voor mijn neus. Hoe dan. Voor het gemak sommeren ze de mensen om mij heen ook maar direct hun identiteitsbewijzen te tonen en overal worden foto’s van gemaakt. Zelf krijg ik een stadionverbod van zes maanden en een boete van 400 euro voor het in het bezit hebben van vuurwerk. Ik word meegenomen en zonder pardon het stadion uitgezet. Met de boodschap dat ik de boete gauw tegemoet kan zien en wordt opgepakt als ik het stadion weer inga moet ik het doen deze avond.
Goede tip
Ik baal natuurlijk als een stekker, want binnen een minuut begint de wedstrijd en ik zie het stadion zich vullen met enorme rookwolken. Het uitvak steekt een partij pyro af waar Michael van Praag echt per direct een paar tweets van zou gaan sturen. Vuurwerk afsteken is immers ook geen probleem. Vooraf hebben supporters elkaar toegesproken dat er absoluut niks op het veld gegooid mag worden. Binnen luttele seconden is er weinig meer zichtbaar vanaf het hek waar ik doorheen sta te kijken.
Ik loop linksom, achter de korte zijde langs, waar de fanatieke kern van Zwarte Leeuw zich huisvest. Hier valt eerst weinig te zien, totdat ik in de hoek kom waar de lange en korte zijde elkaar ontmoeten. In deze hoek staat een stadionlamp, die omgeven is met vrij lage betonnen muurtjes. Toevallig zijn dit ook de muurtjes die de tribune scheiden van de omgeving. Ik kan er net niet overheen kijken, maar al snel is de oplossing daar. Wat verderop staan een aantal dranghekken op de parkeerplaats, waar ik er eentje van jat. Ik zet deze tegen het muurtje en als ik er op ga staan, kan ik perfect het veld overzien.
Eerste overwinning
Een van mijn collega redacteuren is reeds zes keer bij Lyra geweest, maar zag de club nog nooit winnen. Na een heerlijke slotfase hoor ik het eindsignaal gevolgd door het prachtige lied: Dees is mijn club! Een heerlijke sfeertje waarbij supporters samen met de spelers het feestje vieren. De spelers lijken er geen genoeg van te kunnen krijgen.
Verbroederingsfeest
Na afloop van de wedstrijd wacht ik op mijn kompanen in de partybus. Ik word gebeld. ‘Kom eens naar die witte tent achter het vak.’ Wat ze daar aan het doen zijn weet ik niet, maar niet voor het eerst vanavond zie ik enorme rookwolken uit de tent komen. Enige probleem is dat ik dan weer het stadion in moet. Het stadion binnenkomen is het probleem niet, met dank aan mijn nieuwe vriend het dranghek. Mij er binnen begeven wel, want die smerige stillen die ik eerder op de avond tegenkwam ben ik nog niet vergeten.
Ik besluit het erop te wagen en trek, eenmaal binnen, een sprintje over het grasveld richting de tent. In de tent wacht mij de zoveelste verbazing van de avond. Er is een groot feest aan de gang, met als bezoekers de supporters van zowel Zwarte Leeuw als Lyra Lierse. Binnen in de tent wordt non-stop pyro afgestoken. Waar dat voor menig voetbalbestuurder een grote nachtmerrie is, is hier niks van al die ‘vuurwerkdoden’ te merken. Er wordt normaal met het spul omgegaan en alles verloopt ordelijk en gezellig. De supporters maken er gezamenlijk een groot feest van, georganiseerd door KFC Zwarte Leeuw en uitgenodigd door KFC Zwarte Leeuw. Zo simpel kan het zijn. De spelers van de uitploeg mengen zich in het feestgedruis, en na een gezellige avond vertrekken we weer richting Lier.
High-class shoarma
Eenmaal in Lier terug willen de boys nog even flink gaan stappen in de enige club die de stad rijk is. Dat is prima, maar volgens goed Nederlands gebruik willen de ‘Hollanders’ onder ons eerst even naar de lokale shoarmaboer. Waar je er in onze steden altijd wel eentje hebt zitten waar je graag komt, hebben we hier weinig opties. Er is maar een eetgelegenheid en die is ook geopend, dus veel keus hebben we niet. We stappen naar binnen, begroeten de jongeman achter de toonbank en gaan zitten. We kijken eens naar de kaart, en schrikken ons helemaal de tering. Een simpel patatje kost vier euro, een kleine kapsalon 10 euro en het water is zo duur dat ze het volgens mij persoonlijk oppompen uit een waterput in Malawi.
Zo gierig als ons volk bekend staat gedragen we ons dan ook. We vragen aan de werknemer die ons serveert of we even wat patat (‘friet’) kunnen bestellen, maar dat gaat niet. “Allée ’t is hier gene frietkot he!’ De jongeman wijst ons er dus op dat we patat alleen ergens bij kunnen bestellen. We beginnen het idee te krijgen dat we in The Harbour Club in Rotterdam zitten in plaats van in een vreetschuur in Lier.
Met tegenzin bestellen we voor flink wat euro’s een broodje shoarma en patat, plus nog wat water. Aan de tafels naast ons zitten spelers van Lyra Lierse, die samen met hun vriendinnen ook nog even de maag willen vullen. Als ik iets te hard lach om een grap wordt de chef, serveerder en uithangbord van de zaak furieus en brult door de zaak dat we onze kop moeten houden. De spelers merken deze reactie ook en verbroederd als wij zijn door het verbroederingsfeest van Zwarte Leeuw, ontstaat er een vette situatie.
De spelers staan protesterend op en vertrekken na een verhitte discussie uit de zaak. Ons eten wordt gebracht met de prachtige mededeling “Bedankt he, dankzij u heb ik ambras met de selectie.” Het is voor ons natuurlijk wel genieten dat de selectie het opneemt voor haar supporters. We sluiten de avond af met een lekkere hap en een pint, en het ontbijt met appelflappen en de opgewarmde overgebleven nuggets de volgende morgen maken de groundhop compleet. K. Lyra Lierse en haar supporters, jullie worden enorm bedankt voor deze authentieke voetbalervaring. Wij komen zeker nog terug!
