In mijn wilde jaren ging ik naar bijna elke uitwedstrijd. Met de trein, met de bus of gewoon met mijn vader in de auto. Jarenlang reisde ik met mijn vrienden van Vak F, de voorloper van de F-side, het hele land door. Niet zelden eindigden dit soort reisjes in een totale chaos. Vechtpartijen, plundering van winkeltjes op en rond het station. Noem het maar op, alles is de revue gepasseerd. Met het klimmen der jaren ga je toch anders kijken naar dit soort activiteiten en komt het voortschrijdend inzicht om de hoek kijken. Dan besef je dat dit niet de manier is om verder te gaan in het leven.
In de loop der jaren is het daarbij steeds lastiger geworden om uitwedstrijden live te volgen, waardoor het meestal de thuiswedstrijden zijn die met een bezoek vereerd worden. Voor €235,00 kun je alle 17 wedstrijden volgen, wat neer komt op een kleine veertien euro per wedstrijd. Volgens mij een alleszins acceptabel bedrag. Toch probeer ik van tijd tot tijd een Europese wedstrijd mee te pakken. Dit zijn voor mij nog steeds de krenten in de pap. Dit heeft mij in de loop der jaren al langs een hele rits clubs gebracht. Manchester, Belgrado, Rome, Kaiserslautern en Parma, om een paar steden te noemen, zijn de plaatsen waar ik mijn “footprint” heb mogen zetten.
[Foto via Pro Shots]
Bayern away
Na een paar jaar geen Europees uitwedstrijd hebben gedaan, kwam de uitwedstrijd tegen Bayern München dan ook als een geschenk uit de hemel vallen. Er waren ongeveer 4.000 kaarten beschikbaar dus binnen komen kon het probleem niet zijn. Mijn zoon en een vriend waren al snel de “partners in crime”. Een lekker hotelletje even buiten de hoofdstad van Beieren was ook snel gevonden, dus niets stond de onze reis meer in de weg. Maandagochtend om een uur of tien vertrokken, even snel gevulde koeken halen bij de bakker, en we waren onderweg om een uur of negen later op de plaats van bestemming aan te komen. Even lekker douchen en daarna aan zo’n heerlijke bier. Bier tappen is in Duitsland tot ware kunst verheven. Ze doen er toch al snel een minuut of twee over doen om het glas vol te krijgen. Erg lang, dat wel, maar dan heb je ook wel wat. Daarna aan de schnitzels met salade en bratkartofeln, de avond kon niet meer stuk. Aangezien de dag er flink ingehakt had, werd het bed zo rond een uur of tien opgezocht om de volgende dag volledig fit aan de start te verschijnen.
Hé, dat is de dochter van…
Voordat we ons in het feestgedruis konden storten moesten we bij het stadion eerst nog even ons kaartje op gaan halen. Na een flink stuk heen en weer geloop rond het stadion hadden we het toegangsbewijs en waren we er zeker van dat we binnen konden komen. Om elf uur in de ochtend was het hele stadionterrein al vergeven van horden Ajax supporters die hetzelfde van plan waren als wij. De stad in en zuipen. Gelukkig was de metro niet al te ver weg en na het advies gekregen te hebben dat die gratis was (wat achteraf niet waar bleek te zijn) vertrokken wij richting het centrum. “Hé dat is de dochter van Hitler” riep een of ander figuur op de trappen van de U-bahn. De dame in kwestie was hier duidelijk niet van gediend en liet dat ook ondubbelzinnig blijken. Een ietwat misplaatste kreet al moest ik er aan de andere kant ook wel een beetje om gniffelen.
München is een grote stad maar toch kwam je overal feestende groepje Ajax supporters tegen. De sfeer was super en (volgens mij) gedroeg iedereen zich voorbeeldig. In de middag vertrokken we naar het Oktoberfest. Ook dit was weer een geweldige belevenis. Feesttenten, bijna zo groot als een voetbalveld, volgepropt met lange banken en tafels. Drinken doe je daar uit van die pullen waar een liter bier in past. Da’s wel even slikken als je zo’n ding voor je snufferd gezet krijgt, maar ok, je verzaakt natuurlijk niet. Op weg naar het stadion werd nog even aangelegd bij een gezellig wijn barretje en toen was het tijd om “ten strijde te trekken”.
Gekkenhuis op de tribune
Eenmaal bij het stadion aangekomen viel het wederom op hoe ontspannen de sfeer was. In het stadion bleken wij ook nog naast drie mensen te zitten die naast ons op vak 413 zitten. Kortom, alle ingrediënten waren aanwezig voor een mooie apotheose. Over het voetbal heb ik eigenlijk weinig toe te voegen, dat heeft iedereen wel kunnen zien, maar de sfeer in het stadion was onbeschrijfelijk. Van de eerste tot de laatste minuut werd er gezongen, gedanst en aangemoedigd. Op de weg terug naar ons hotel werd nog even aangelegd bij een Amerikaanse hamburger keten. Wij waren de allerlaatsten die geholpen werden, maar daar moesten we dan wel ongeveer 45 minuten wachten voordat ik aan mijn “Big Mac” kon beginnen.
Natuurlijk ben ik niet op elke plek geweest, maar de sfeer in de stad, in en rond het stadion was erg ontspannen en respectvol (behalve die ene gek in de metro). Als het voetbal deze kant op gaat, heb ik veel vertrouwen in de toekomst.
