En dus werd mijn vakantiebestemming Calella. Zo’n 50 kilometer onder Barcelona. Een leuk stadje; genieten van zon zee en strand. Met gelijk daarna de vraag van velen of ik naar een thuiswedstrijd van Barcelona of Espanyol zou gaan. Nee dus. Menigeen fronste de wenkbrauwen toen ik verkondigde dat ik van plan was een aantal wedstrijden op een lager niveau te bezoeken. In en wellicht ook net buiten Barcelona. En zo geschiedde.
De voetbalpiramide
Even wat informatie over de voetbalpiramide van Spanje. De hoogste divisie is de Primera Division (Barcelona, Real Madrid), gevolgd door de Segunda Division (Girona). Deze divisies zijn landelijk. Vervolgens is er de Primera RFEF, deze is in 2 regio’s onderverdeeld, Grupo I en II, die beiden bestaan uit 20 ploegen. Per Grupo degraderen de laatste 4 ploegen naar de Segunda RFEF.
In deze klasse spelen 5 groepen van 18 teams. De nummers 1 promoveren, de nummers 1 tot en met 5 spelen play offs waarvan de winnaar promoveert. Tot slot dan de Tercera Division met 18 groepen waarvan de nummers 1 direct promoveren en de nummers 1 tot en met 5 een lange play-off spelen. Uit alle 18 divisies degraderen de 4 laagst geklasseerde teams naar de Primera Division van de regio waar zij in spelen. Snapt u het nog?
CE Europa
Op 12 september tuig ik naar Nou Sardenya, het stadion van voetbalclub CE Europa. Nou Sardenya ligt midden in de levendige wijk Gracia en is gemakkelijk te bereiken. Bus 24 vanaf het Plaça de Catalunya stopt letterlijk voor de deur van Nou Sardenya.
Aanvangstijd is 12 uur en ik ben ruim op tijd om rond het stadion te kunnen lopen en uiteindelijk voor 10 euro een toegangskaart te kopen. Heerlijk om weer eens in een stadion te kunnen zijn en het geroezemoes van de toeschouwers al op straat te horen. Eenmaal binnen kom ik gelijk in een kantine-achtige ruimte terecht, onder de overdekte tribune, met daarin een aantal mannen die domino aan het spelen zijn terwijl om hen heen de één na de ander elkaar met een flinke hug begroet. De tap loopt hard; een halve liter in een schuimen beker kost maar 2 euro.
Het is duidelijk dat men blij is weer een wedstrijd te mogen bijwonen. En dan ook nog de eerste thuiswedstrijd in het nieuwe seizoen. Vorig seizoen promoveerde de club vanuit de Tercera Division. Tegenstander van de dag is Ebro. En binnen 5 minuten kan de harde kern achter het doel van Europa juichen. Een mooie aanval via de flanken en een bonkige spits zoals Kees van Kooten en/of Joop van Maurik hoeft de bal alleen nog maar het doel in te lopen. 1-0 voor de thuisploeg die daarmee het kruit gelijk heeft verschoten. Het wordt al snel duidelijk dat Ebro net iets beter is. Uiteindelijk trekt de club aan het kortste eind door verdiend met 2-1 te winnen.
Twee wedstrijden op 1 dag
Op 19 september dan 2 wedstrijden op 1 dag, ik voel me weer een beetje “Continental”. De eerste wedstrijd is Granollers tegen Asco in de Tercera Division, het 5e niveau in Spanje. Het stadionnetje van Granollers ligt in een woonwijk, de ingang is gelegen onder een flat. Als ik aankom wordt er nog gevoetbald door de jeugd, 7 tegen 7 op de breedte van het veld. Het stadion, Municipal Carrer Girona, is oud. Het kunstgrasveld (alle ploegen schijnen op kunstgras te spelen op dit niveau, voornamelijk omdat alle teams van de vereniging hun wedstrijden in de stadions spelen) oogt als een versleten biljartlaken, duidelijk lijdend onder het jarenlange gemis van bekwame bespelers.
Hoe dan ook, de wedstrijd eindigt in 3-2 voor Asco, voor het oog van weinig publiek. Ik krijg sterk het idee dat er qua organisatie weinig klopt. De cornervlaggen moeten op bevel van de scheidsrechter nog geplaatst worden. En dit gebeurt door dezelfde persoon waarbij ik mijn toegangskaart heb gekocht. Ook hier weer opvallend dat de thuisploeg in blauw en wit speelt. Asco speelt in het groen en is vooral sterk in de counter. De thuisploeg heeft pech want paal en lat staan meerdere treffers in de weg.
Sant Andreu
Later die middag, om 18 uur, dan de wedstrijd Sant Andreu tegen Pablo Mafumet. Het stadion Camp Municipal Narcís Sala ligt midden in de wijk. En ja, soms heb je een gevoel dat je ergens welkom bent als je een voetbalwedstrijd bezoekt. Toen eenmaal duidelijk werd dat ik als toerist vanuit het verre Calella (mm, kleine 2 uur met trein, bus en wandeling) de moeite nam om een wedstrijd van Sant Andreu te bezoeken hoef ik niet voor de toegang te betalen en word ik voorgesteld aan mensen waarvan ik nu nog niet weet wie ze zijn.
Net als bij Europa staat de harde kern achter het doel en zorgt de hele wedstrijd voor sfeer. De spelers komen het veld op met muziek van ACDC, Thunderstruck. Even denk ik weer bij de Tilburg Trappers te zijn in de Pellikaanhal en zoek even of Rooie Stien niet toevallig met haar baksteen in de tas in de hoek van het stadion staat om Chris Brant te slaan. Het is dat ik weet dat ze niet meer leeft.
De leuke wedstrijd wordt door de thuisploeg met 2-0 gewonnen. En een heel opvallende nummer 12 bij de thuisploeg, middenvelder met diepgang en een geweldige techniek. Eenmaal thuis heb ik eens wat onderzocht en blijkt dat deze speler, Marc Domenech Costa, 18 jaar is. En tot zijn 17e in de jeugd van het grote Barcelona heeft gespeeld. Tja, als er nu in Nederland een ploeg op niveau Keuken Kampioen Divisie een middenvelder een kans wil geven dan is dit een geweldige speler….
Joh(a)n Neeskens
Toen ik in de gaten kreeg dat Sant Andreu op 22 september de “second leg” van de beker mocht spelen tegen Lleida hoefde ik niet lang na te denken of ik weer terug zou komen. Niet alleen voor de sympathieke mensen daar, maar Lleida, voetbalt daar niet de niet gewenste zoon van Johan Neeskens? Jawel, John Neeskens voetbalt sinds juli 2021 bij Lleida.
Een apart verhaal, allereerst heeft hij heel veel clubs achter zijn naam staan. Overal blijft hij maximaal 1 jaar. John Neeskens gold ooit als een groot talent, hij speelde in de jeugd bij opleidingsclub Damm in Barcelona (deze opleidingsclub heeft alleen jeugdelftallen). In 2010 stapte hij vervolgens over naar Villareal. Daar raakte hij in november van dat jaar zwaar geblesseerd en moest lang herstellen. In 2012 vertrok hij naar Sant Andreu en na 1 seizoen naar Badalona.
Clubhopper
Neeskens koos toen vervolgens voor een avontuur in de USA en speelde daar achtereenvolgens voor Colorado Rapids, LA Galaxy en de New York Cosmos. Hij brak echter nooit echt door bij deze clubs en speelde voornamelijk in de reserveteams. In 2016 keert hij terug naar Spanje en speelt daar voor CF Gava en FC Santboia. In 2018 vertrekt hij weer naar Amerika en voetbalt daar voor de New York Cosmos II in totaal 15 wedstrijden. En keert weer terug naar FC Santboia. Waar hij waarschijnlijk weer heimwee naar de USA kreeg want in februari 2019 vertrekt hij naar Miami FC.
Het wordt nu helemaal onnavolgbaar want in augustus 2019 tekent hij een contract bij AS Trencin, maar vertrekt vervolgens in januari 2020 naar Formentera. Verhuist in de Coronaperiode vervolgens in augustus 2020 naar AE Prat en speelt nu dus bij Lleida. Hij heeft tot november in alle competitiewedstrijden gespeeld als linksback.
Achternamen
Hoe dan ook, John Andreu Neeskens Ramírez is van 17 november 1993 en heeft de Nederlandse, Amerikaanse en Spaanse nationaliteit. Hij noemt zichzelf de zoon van Johan Neeskens, maar Johan heeft in een interview in 2010 gezegd dat dit niet zo is. Voor John Neeskens zijn er geen duidelijke bronnen bekend die bevestigen of er bij de naam Neeskens sprake is van een derde voornaam of een dubbele achternaam zoals gebruikelijk is bij Iberische achternamen. In dat laatste geval zou er sprake zijn van een apellido paterno en draagt zijn vader de Nederlandse familienaam Neeskens.
Zijn spelersprofiel van 2018 zegt dat Neeskens als primer cognom (eerste achternaam) een deel is van een dubbele achternaam. Bij zijn eerste seniorenclub UE Sant Andreu stond Neeskens in 2012 ook als dusdanig ingeschreven. Zijn opleidingsclub CF Damn stelt echter op haar website dat Neeskens voor John een segon cognom (tweede achternaam) is. Wat zou betekenen dat het de familienaam van zijn moeder is. Sommige websites geven als alternatief voor John’s tweede voornaam Andrés de Catalaanse naam Andreu of de Engelstalige naam Andrew aan. Een grote wirwar aan onduidelijkheden dus.
Hij is er niet…
Het mag duidelijk zijn dat ik erg benieuwd ben naar deze speler en er naar uit keek om wellicht een gesprekje met hem aan te knopen. Hoe teleurstellend is het dat Signor Neeskens niet bij de wedstrijdselectie zit voor de wedstrijd tegen Sant Andreu. Voordat de wedstrijd begint vraag ik het even na. Maar zowel mijn nieuwe vrienden als ook de trainer van Lleida vertellen me dat hij er niet bij is. Helaas dus, maar goed, de lezer weet nu wel wie John Andreu Neeskens Ramírez is.
Tijdens diezelfde warming up zie ik de keeper van de zondag daarvoor naar zijn heup grijpen nadat hij een bal heeft getrapt. En zie dat de reservekeeper vervolgens geen bal tegenhouden. Dit doet mij al het ergste vermoeden voor de wedstrijd zelf. En jawel, hij doet dat ook in de wedstrijd niet waardoor Sant Andreu binnen 10 minuten met 2-0 achter staat. Domenech kan me desondanks nog bekoren, maar als hij bij een 1-3 achterstand wordt gewisseld is de koek voor mij op.
Al met al beviel het me goed om op deze wijze een deel van mijn vakantie te besteden. En ik kijk uit naar een volgende trip waarbij ik ook Lleida, Sabadell en Gymnastic Tarragona op mijn lijstje heb staan. En wat te denken van kustderby’s zoals Calella tegen Pol de Mar, in de Segunda Division de Catalana. Samenvattend kan ik zeggen dat de kleintjes me goed zijn bevallen!
