4 wedstrijden in 3 dagen en 3 landen

Geduld is een schone deugd. Dat zal Cherish ook wel gezegd hebben tegen Tim. Ik vervloek mezelf dat ik nog maar een glimp heb opgevangen van dat kut programma op TV. De vele vragen die door mijn hoofd spoken bieden enkel maar meer vragen aan als antwoord. Misschien is dat wel de enige wijze les dat Temptation Island mij heeft geboden.

Geduld is een schone deugd voor Belgen, een schone zaak voor Nederlanders. Het heeft ongeveer twee jaar geduurd wanneer er eens een serieus voetbaltripje gepland kon worden samen met een nostalgische vriend, Wim. Details over hoe onze vriendschap is ontstaan bespaar ik jullie. Geduld heb ik niet om randactiviteiten toe te lichten. Op vrijdag 27 april vertrokken we naar Oberhausen, mijn beste Duits heeft de locatie al verraden waar we naar een heerlijke pot voetbal gingen kijken. Althans, dat dachten we.

RW Oberhausen – RW Essen

Als we geduld moesten hebben voor een aangename wedstrijd? Dan werden we eerst naar Oberhausen gestuurd voor de mislukte derby tegen rivaal RW Essen. We moesten ons haasten, Wim had de pech dat zijn timing verpest werd door het werk. Het was 16:40 uur wanneer we konden vertrekken… De wedstrijd begon om 19:00 uur, spanning alom.

175 km later… Het sloeg wat tegen tegen en de lijn van verwachtingen werd niet hoger gelegd dan wat we net te zien hadden gekregen. Het Niederrheinstadion had best wel een leuke ground geweest voor al wie “against modern football” hoog in het vaandel draagt. Enkel hadden ze er in Oberhausen anders over gedacht door een nieuwe tribune neer te ploffen achter de goal. De tribune was nog niet klaar, dus moesten de mensen zich opsplitsen in twee delen achter de goal. Minivakjes waarin een degelijk zicht over het veld slechts besteed was voor de happy few. Jammer dus.

De wedstrijd was niet om aan te zien. Ik heb al wel degelijk gevloekt als ik tegen een bal probeer te stampen tijdens een zaterdagmiddag,  maar de jongens van Oberhausen en Essen? Die gaven het woord “vloeken” een nieuwe dimensie. Ik werd er dement van. “Wim, hoe speel je juist voetbal?”. Dat er überhaupt 2x gescoord werd? Dat verlichte de pijn aan onze ogen. Oberhausen – RW Essen 1-1.

Buiten het sportieve gebeurde er naast de tribunes ook niet gek veel. Tijdens de rust zagen we wel een opstootje aan de inkom. Drie supporters van Essen hadden zich “vergist” of weet ik veel, en belanden in het “Fan Village” van Oberhausen. Gevolg. Wat duw- en trekwerk; enkele kleine rake tikjes; bekers bier gooien;. En dat was het dan ook.

Om onze dag af te sluiten hadden wij gerekend op de gastvrijheid van Hotel Yans enkele kilometers verderop. We bellen aan. Er doet een koppel de deur open en lap. Ik zie voor mij twee Chinezen staan. Yans Chenzighfu ofzoiets. Vooroordelen komen al snel bovendrijven. “Dat zullen wel van die vetzakken zijn Wim; heel de familie in de keuken nasi goreng aan het maken; vervaldata van bepaalde etenswaren zijn in het Duits gedrukt en kunnen ze dus niet lezen; een leger kinderen die voor de nodige decibels zorgen.” Kortom, een hotel runnen in Oberhausen is zoals de Chinese taal voor mij. Mijn Japans is beter.

“Heaven Is a Place On Earth” zong Belinda Carlisle ooit, ik ben er zeker van dat Hotel Yans ergens in de hel moet liggen. Na een korte slapeloze nacht kruipen we om 07:30 uur naar de auto. Een rit van 370 km voor de boeg, Karlsruhe als bestemming.

Karlsruhe SC – Paderborn

Van Regionalliga West (nostalgisch gezien 4de klasse in België, Topklasse in Nederland) naar de 3. Liga. Van clubs die ingedeeld worden per regio naar een landelijk niveau. Onder een stralende zon kwamen we rond 12 uur aan in Karlsruhe. KSC werkt hun thuiswedstrijden af in het Wildparkstadion.We parkeerden de auto een eindje verderop, zo’n 20 minuten stappen van het stadion. Verrassing. Het Wildparkstadion ligt in het midden van een groot park wat de kleine wandeling er zeker aangenaam op maakt. Een prachtig stadion dat je zeker eens bezocht moet hebben, absoluut een aanrader! Hier wordt je verliefd…

Tegenstander vandaag om 14 uur was promovendus Paderborn. Karlsruhe had ook nog oog om promotie te kunnen afdwingen via play-offs. Ze hebben het lot zelf in handen met nog drie wedstrijden te gaan. We hadden van de bezoekers uit Paderborn toch iets meer verwacht qua fanatieke uitbundigheid. Onwaardig support waar de “ultras” van Paderborn zich leken te meten aan een gemiddelde korfbalclub. Zeer triest. Karlsruhe daarentegen zorgde heel de wedstrijd door voor het nodige animo. Iedereen stond pal achter de ploeg. Het spel op zich verwaterde in de 2de helft, met een brilscore als gevolg. Maar onze ogen hebben zeker de kost gekregen.

Strasbourg – Nice

88 km. Dat bedraagt de afstand van Karlsruhe naar Straatsburg. Het was ondertussen 17 uur geworden toen we wederom in de auto hadden plaats genomen. Een klein uurtje rijden en we zaten in Frankrijk, klaar om een wedstrijd te kijken in de Ligue 1. Toegegeven, ik had van Straatsburg alleen maar “gehoord” op mijn werk in de haven van Antwerpen. De beruchte veldslag in 2006 tijdens de staking zorgde ervoor dat zowat heel het Europees parlement afgebroken werd. Over het voetbalgebeuren daar wist ik weinig van.

Geen verwachtingen, geen teleurstellingen. Een goede ingesteldheid om Frankrijk binnen te rijden. Ons hotel lag niet zo ver van het “Stade de la Meinau”. Toen we onze spullen in de kamer dropten, merkten wij al snel dat wij ons in de hemel waanden. Zeker vergeleken met de Chinese hel in Oberhausen. Opgelucht stapten we het hotel buiten, en repten ons naar het stadion.

We waren genoodzaakt om onze tickets te bestellen bij Viagogo. Ik ben er geen fan van maar het stadion dreigde uitverkocht te geraken, wat ook bleek te zijn. Onze staanplaatsen voor “Populaire Nord” van €13 werden dus voor €20 gekocht. Wat al bij al nog meeviel, nog zo’n meevaller was de uitbundige sfeer die de ultras veroorzaakten op de oosttribune. Een mooie tifo; lawaai waar zelfs Beethoven niet doof voor kon zijn; een tribune waar iedereen fanatiek de gezangen mee brulde, dat is Straatsburg. Prachtig!

Leuk detail, bij Nice speelt een zekere Balotelli. “Enfant terrible” blijkt vooral de nadruk te leggen op het kind zijn. Een groot klein kind dat geen respect kent. Niet voor supporters, ploegmaats, trainer, tegenstander. Balotelli waant zich geweldig vernieuwend met zijn kapsels waar Beethoven plots blind van wordt. Laat Beethoven blind zijn voor spelers als Balotelli, maar laat hem maar de gezangen horen van de supporters van Straatsburg. Geweldige keet daar! Eindstad 1-1.

FC Basel – Thun

De wekker loopt af om 08:30 uur in ons hotel te Straatsburg. Na een snelle douche, de nodige sigaretten, koffiekoeken en enkele slokken fruitsap aka jus de oranje rijden we richting Zwitserland. Met nog één wedstrijd in het vooruitzicht leggen we laatste 140 km van ons avontuur af.

“Wat is het toch een uitdaging om eens niet te lachen met de woordenschat van Vlamingen en Nederlanders” ~ Bart Van de Peer

Er wordt onderweg nog wat nagekaart over de voorbije wedstrijden die we hebben bezocht en we kijken er naar uit om de Zwitserse landskampioen aan het werk te zien. Vooraf wisten we al dat de titel dit jaar naar Young Boys Bern ging. We waren een beetje voorbereid dat de sfeer misschien minder zou zijn als pakweg het begin van het seizoen. Het stadion biedt plek voor ongeveer 40.000 toeschouwers. Van buitenaf krijg je niet meteen het idee dat het St.-Jakob-Park iets weg heeft van een voetbalstadion.

Basel beloofde onze portefeuilles aardig leeg te pluimen. Ik had al wel het idee dat Zwitserland duur zou zijn. De (g)astronomische bedragen waar we echter met te kampen hadden zorgden voor ongeloof. CHF14 komt ongeveer overeen met €12, de prijs voor twee cola’s. CHF16 werd er neergeteld voor twee hamburgers in het stadion. Het werd een dure afsluiter dus, als we maar waar voor ons geld kregen.

De match. We namen plaats vlak naast de ultras van FC Basel, achter de goal. De vermoeidheid begon net als de zon stevig toe te slaan. 27 graden, perfect weertje! Terwijl de ultras zich ontdoen van hun t-shirt zijn wij vooral gefocust om niet in slaap te vallen. Het verpletterende spel zorgde ervoor dat de jongens van Thun er nooit aan te pas kwamen. 6-1 werd het uiteindelijk. De sfeer zelf was zeker de moeite maar niet zo overdonderend als in Straatsburg. De ploeg die Mohamed Salah lanceerde blijft mij vooral bij voor het kostelijk plaatje, de mooie stad en de mensen die er geen woord Engels verstaan.

Terug naar huis

Het werd tijd om naar huis te rijden, met de nodige omwegen kwamen we een goede 700 km later aan in Oelegem. Een dorp met de allures van een wereldstad omdat ik er woon. Moe maar voldaan kijk ik al uit naar mijn volgende roadtrip eind juni. Dan wacht het WK in Rusland op mij. Engeland – België. Verdorie daar zal ik nog even geduld voor moeten uitoefenen.