Voor de voetbalsupporters die net iets verder kijken dan alleen hun eigen club, tegenwoordig ook wel groundhoppers genoemd, is en blijft Engeland nog altijd Het Beloofde Land… Het land waar ze het spelletje ooit hebben uitgevonden maar ook het land waar met het ontstaan van de Premier League in 1992 eigenlijk ook het moderne voetbal werd uitgevonden. Het moderne voetbal waarin eigenlijk alles draait om nog maar één ding: geld. Geld dat voornamelijk voortkomt uit de televisierechten van de wedstrijden en waar het gaat om bedragen die in de loop der jaren zijn gestegen tot absurde hoogtes. Zo vangt tegenwoordig elke club in de Premier League jaarlijks zo’n beetje net zoveel geld als alle Nederlandse clubs in de Ere- en Eerste Divisie bij elkaar. En is het dus ook niet zo vreemd dat clubs uit de op één na hoogste afdeling van Engeland, het Championship, al in staat zijn om Nederlandse spelers aan te trekken tegen hogere salarissen dan in ons land betaald worden.
Met het ontstaan van de Premier League in 1992, met het Heizeldrama van 1985 en de Hillsboroughramp in Sheffield in 1989 nog vers in het geheugen, was het een logisch gevolg dat met de komst van alle nieuwe inkomsten er in Engeland talloze stadions grondig werden gemoderniseerd om nog maar te zwijgen van alle nieuwbouw in de afgelopen jaren. Net zoals bijvoorbeeld alle nieuwbouw in Duitsland dat daarom samen met Engeland maar met toch ook nog steeds Italië en Spanje de afgelopen jaren de grote Europese ’toernooien’ domineert. Want ook in de ‘Champions’ League draait alles om geld en televisierechten en worden de verschillen met de ‘kleinere’ niet deelnemende clubs steeds groter.
Barnsley
Afgelopen weekend was ik in Engeland met een groep mooie mensen voor een potje voetbal. Niet in de Premier League en ook niet in het Championship. Dat was trouwens niet eens mogelijk want het was weer eens een zogenaamd interlandweekend. Een weekend waarin alle grote sterren terugkeren naar hun roots om voor Volk en Vaderland te voetballen en om te proberen zich met hun land te kwalificeren, deze keer voor het Europees Kampioenschap volgend jaar in Frankrijk: Het Land Van Michel Platini… Daarom lagen de hoogste twee afdelingen van Engeland stil. Maar gelukkig zijn er nog de lagere divisies en kwamen we terecht bij Barnsley tegen Crewe Alexandra in de First Division. Ooit, voor de uitvinding van de Premier League, de Allerhoogste afdeling van Engeland.
Barnsley speelde ook ooit, in 1997, een jaartje in de Premier League maar daarna kon een faillissement nog ternauwernood worden afgewend. De club werd gered door Peter Ridsdale, de voormalige voorzitter van het legendarische maar ook net zo hard omlaag gevallen Leeds United. Maar tegenwoordig is blijkbaar de enige ‘redding’ voor een voetbalclub de overname door een of andere oligarch uit Rusland, een Arabische sheik of een verdwaalde Aziaat. Terwijl Barnsley die middag geen concurrentie had van ‘live’ Premier League-voetbal in de pubs kwamen er toch slechts zo’n 8000 toeschouwers naar Oakwell. Het stadion van Barnsley waar eigenlijk alleen de oude hoofdtribune nog herinnert aan de lang vervlogen dagen van het échte voetbal. Achteraf gezien misschien ook niet zo vreemd wanneer je voor een zitplaats achter het doel een slordige 23 pond moet aftikken: toch ruim 30 eurootjes. Barnsley, dat op de dertiende plek bivakkeerde, verloor uiteindelijk van hekkensluiter Crewe met 1-2: in het voetbal blijft tenslotte nog steeds alles mogelijk want het is maar een spelletje..
That pie in the sky
De échte voetbalsupporters zullen beamen dat clubvoetbal en interlandvoetbal twee verschillende werelden zijn. Terwijl in het Europese clubvoetbal door al het geld de verschillen steeds groter worden, worden in het Europese interlandvoetbal de verschillen echter steeds kleiner. Zo gaan landen als Wales en Noord-Ierland maar ook IJsland (!) volgend jaar naar Het Land Van Michel Platini en blijven ‘Wij Nederlanders’ komende zomer ‘met zijn allen’ gewoon thuis. Maar het moderne voetbal en het échte voetbal, zoals dat bijvoorbeeld in Barnsley nog wordt gespeeld, zijn ook twee verschillende werelden. Terwijl in beide werelden iedereen nog steeds in de rij staat voor zijn eigen ‘pie in the sky’…
Zolang iedereen nog steeds naar de televisie kijkt. Naar al die wedstrijden tussen steeds weer dezelfde clubs. En naar stadions gaat die steeds meer worden bevolkt door mensen die er toch vooral maar bij willen zijn. Wat is dan het verschil? Het blijft tenslotte toch allemaal maar een spelletje waarin iedereen nog steeds van iedereen kan winnen. Maar uiteindelijk willen we met zijn allen allemaal toch ook alleen maar het allerhoogste bereiken. Alleen worden de rijen voor ’that pie in the sky’ in die ene wereld nog steeds almaar langer en die in die andere wereld nog steeds almaar korter. Maar blijft de smaak uiteindelijk toch overal hetzelde: het is allemaal voetbal. Maar het is ook maar net waar je voor kiest: betalen moet je uiteindelijk overal.
